Łączna liczba wyświetleń

wtorek, 13 lipca 2021

Spacerkiem po Poznaniu (gdzie wspomnienia mieszają się z teraźniejszością)

Fontanna Apolla na Rynku Poznańskim

Kiedy byłam mała Poznań jawił mi się najładniejszym (oczywiście poza Gdańskiem) miastem w Polsce, a może i na świecie, gdyż w tamtych czasach podróżowanie ograniczało się do granic państwa. Nadal często odwiedzam to miasto, choć dziś najchętniej spędzam czas i najlepiej czuję się w Krakowie.  Nie mniej Poznań wciąż zajmuje ważne miejsce w moim sercu i wspomnieniach.  Tutaj urodził się i spędził swe młode lata mój tata i jego młodsza siostra (moja ukochana matka chrzestna), tu spędzałam każde wakacje, dzieląc je pomiędzy Ustkę i jedną babcię, a Poznań i drugą babcię.  Z Poznaniem wiążą się wspomnienia zupełnie innego rodzaju, niż te Usteckie. Tam (w Ustce) puszczona samopas przez babcię, która dawała mi dużo swobody zaznawałam niczym nieskrępowanej wolności i uczyłam się samodzielności, tutaj (w Poznaniu) byłam częścią rodziny, u której codziennie na stole stał ugotowany przez babcię obiad, co niedzielę na podwieczorek było własnoręcznie pieczone ciasto drożdżowe, do tego podawano bitą śmietanę i lody cassate kupowane w cukierni o wdzięcznej nazwie Wisienka. To, co mogłoby się wydawać monotonią; pewna powtarzalność zdarzeń, smaków, zachowań stanowiła tradycję, którą wspominam z ogromną nostalgią za czasem i ludźmi, których już nie ma, tradycję, która sprawiała, że czułam się bezpiecznie otoczona kochającymi ludźmi. Z przyjemnością wspominam zabawy na malutkim podwóreczku wokół starej kamienicy na ulicy Czechosłowackiej, gdzie w rogu tegoż podwórka zakopywałam sekrety (srebrne papierki pod kawałkiem kolorowego szkiełka), obserwowałam pszczoły na krzakach róż,  zwisałam z trzepaka (kiedy babcia nie patrzyła), czy bawiłam się w Czterech pancernych, gdzie pies - zabawka odgrywał rolę Szarika. Nie mniejszą radość sprawiało wyglądanie przez narożne okienko i oczekiwanie na wracających z pracy u Cegielskiego  ciocię i wujka,  babskie wyprawy do miasta na zakupy, najczęściej do sklepów z tekstyliami, z których potem babcia szyła (z tekstyliów, a nie ze sklepów) piękne, kolorowe sukienki, czy wreszcie wizyty u jednej z ciotek, która była szczęśliwą posiadaczką adaptera z zestawem płyt winylowych. Pamiętam jak wspólnie nuciłyśmy z Połomskim, Dąbrowskim czy Kunicką. Jednym z milszych przeżyć małej Gosi była podróż do ZOO, dziś nazywanego starym ZOO, odkąd nieopodal jeziora Malta powstał nowy ogród zoologiczny. Sama nie wiem co podobało mi się bardziej, czy fakt odwiedzenia egzotycznych zwierząt, czy też podróż miniaturową kolejką. Kiedy patrzę jeszcze dalej w przeszłość widzę swoją małą dłoń w spracowanej dłoni dziadka i wspólne spacery na Rynek, dokąd szliśmy zobaczyć trykające koziołki, zjeść lody i koniecznie kupić zakład ówczesnego totolotka. Obaj dziadkowie wcześnie odeszli, dlatego tak cenne jest to wspomnienie.  I każdy mój powrót po latach do Poznania ma w sobie jakąś cząstkę tamtych dni. 

Wylot ulicy Świętosławskiej

Poznańska Fara od strony placu Chopina


Poznańska Fara od strony ul. Świętosławskiej

W pierwszy lipcowy weekend wybrałam się tam ponownie. W teatrze Muzycznym występować miał mój ulubieniec.  Wyjazd był także powodem do spotkania z dawno niewidzianą (z powodu pandemii) matką chrzestną. Spędziłyśmy bardzo przyjemnie popołudnie i wieczór, a następnego ranka  wybrałam się na spacer po Rynku i jego okolicy.

O godzinie siódmej rano było jeszcze dość rześko i całkiem przyjemnie.  Spacer rozpoczęłam od parku Chopina, z którego jest ładny widok na poznańską Farę. Ta świątynia o różowej fasadzie, zdobiona białymi posągami i pilastrami od lat dziecięcych budziła miłe skojarzenia. Przywodziła na myśl coś smakowitego, niczym ciasto z kremem poziomkowym.  Świątynia niegdyś należała do zakonu Jezuitów, dziś została podniesiona do rangi bazyliki mniejszej. Była niedziela poprzestałam zatem na pozachwycaniu się jej zewnętrzną fasadą. Bazylika zamyka niezwykle urokliwą uliczkę Świętosławską pełną, jak większość  prowadzących do Rynku uliczek, knajpek z przyległymi doń ogródkami kawiarnianymi. Doszłam do Rynku, aby wykorzystując mały ruch o tej porze dnia zrobić parę zdjęć, po czym skręciłam w kolejną odchodzącą od rynku ulicę Wodną. 

Fontanna Neptuna (kolejna z czterech fontann na Rynku)

Ratusz na którym codziennie o godzinie 12 trykają się głowami koziołki

Zamknięte okienko nad zegarem z którego o 12 wyjadą, aby sprawić uciechę głównie dzieciom koziołki

Na Wodnej znajduje się niezwykle klimatyczna kawiarenka Lavenda Gastro & Cafe, która jest otwarta ku mej radości od ósmej rano. Zaskoczyło mnie, że niemal wszystkie stoliczki na małym tarasiku były już zarezerwowane. Na szczęście znalazłam miejsce i mogłam delektować się smacznym śniadaniem w ładnym otoczeniu. Do śniadania podają tam świeżo pieczony chlebek, jeszcze ciepły. Po spożyciu śniadania zrozumiałam, dlaczego lokal cieszy się takim zainteresowaniem.

Senne jeszcze o tak wczesnej porze Wodna


Taras kawiarni Gastro Lavenda & Cafe na chwilę przed pojawieniem się gości


Ulicą Wodną udałam się na Plac Kolegiacki. Tam nieco ponad pomnikiem  koziołków na fasadzie kamienicy znajduje się wiersz Wisławy Szymborskiej Chmury. Takich wierszy zdobiących poznańskie fasady jest więcej. Choć sama uważam się za niekompatybilną z poezją, uważam ten pomysł za wyśmienity. Te wiersze są bardzo ładne, a być może dzięki tej niecodziennej formie prezentacji pozna je więcej osób, może się nimi zachwyci, może sięgnie po więcej. W dobie, w której mało kto czyta poezję to ważne. 

Chmury Wisławy Szymborskiej na fasadzie kamienicy

Kolejny przykład poezji na murach poznańskich- Barańczaka Porcelana

Choć nie wykluczam, że ulegam złudzeniom i większość turystów przejdzie obok obojętnie. 

W Poznaniu jest wiele miejsc wartych odwiedzenia. Ten wpis to tylko taka malutka impresja z pewnego lipcowego poranka z nawiązaniem do wspomnień. 

Moim nowym odkryciem jest Poznański Browar - centrum handlowe znajdujące się na terenie starego browaru, miejsce spełniające wielorakie funkcje. 

Wnętrze z widokiem na Blask księżyca Igora Mitoraja


Wnętrze z instalacją -ruchomą rzeźbą- Ukryty cień księżyca U-Ram Choe

Wewnętrzny dziedziniec i jakże by mogło zabraknąć - Kufel piwa

Restauracje na wewnętrznym dziedzińcu

Fragment parku wokół Starego Browaru
Ledwo wróciłam z Poznania zarezerwowałam kolejny weekendowy wypad. Niestety dopiero w sierpniu. A może już w sierpniu.

16 komentarzy:

  1. Masz rację, Poznań jest piękny. Byliśmy jesienią, zachwyciła nas Fara, kolorowe kamieniczki na rynku i trykające się koziołki też. Potem już wędrowaliśmy innymi szlakami dotarliśmy do Katedry i zamków, ale browar jakoś pominęliśmy a szkoda.Ale tak to jest w ciągu dnia nie da się zobaczyć wszystkiego. Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jednodniowa wycieczka to zawsze konieczność wyboru. Mam ten komfort, iż w Poznaniu bywam przynajmniej raz w roku, a czasami i częściej. A i tak najchętniej wracam na Rynek, choć oczywiście Ostrów Tumski (poznański) z piękną i mającą długą historię Katedrą, Śródka i Maltańskie atrakcje, dzielnica Cesarska, dla miłośników literatury Jeżyce, a dla wielbicieli malarstwa Muzeum Narodowe z przepięknymi zbiorami. I moje osobiste upodobania Plac Wolności, choć wydaje się nieciekawy, mam z nim piękne wspomnienia, a szczególnie polubiłam kawiarenkę obok budynku biblioteki, na dziedzińcu stoi popiersie Adasia (ale nie pamiętam, czy ma ona jakąś nazwę. Mam też miłe wspomnienia z palmiarni. No i w okolicy też znajduje się parę ciekawych miejsc do obejrzenia. Pozdrawiam

      Usuń
  2. Byłam w Poznaniu przed pandemią, chodziłam tymi samymi uliczkami i zaglądałam w jeszcze wiele innych miejsc.
    Bardzo podobała mi się pierwsza część tego posta dotycząca Twoich pięknych wspomnień.
    Czechosłowacja się podzieliła, a ulica w Poznaniu została, pewnie na pamiątkę.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Na ulicę Czechosłowacką dotarłam kilka lat temu chcąc zobaczyć czy stoi kamienica, w której mieszkała przed laty babcia. Babcia z rodziną wyprowadzili się stamtąd parenaście, jak nie parę dziesiąt lat temu. Okazało się, że kamienica jest, ale całe otoczenie zmieniło się tak, że z ledwością poznawałam strony niegdyś lat dobrze mi znane, ale minęło pół wieku, nic dziwnego. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  4. Świetne zdjęcia. Ciekawe lokaliki. A przede wszystkim mam wrażenie, że paradoksalnie miasta nabierają fajnego wyglądu jak można poruszać się po uliczkach bez tłumów turystów i pseudo turystów. Dziękuję, że mogłam pospacerować po tym ciekawym mieście. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ja jestem zachwycona Poznaniem. Uwielbiam spacery o wczesnej porze kiedy ludzie jeszcze przebywają w swoich domostwach a turyści też jeszcze nie dotarli. Dotarłam do Poznanie około 10 rano więc na Rynku było już sporo ludzi i podziwianie miasta nie miało już tego uroku. Świetny pomysł z poezją na fasadach budynków. Dwa lata temu byłam w Poznaniu i widzę, ze nawet otoczenie z koziołkami jest po rewitalizacji. Wniosek, miasto ma dobrego gospodarza.
    Serdecznie pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  6. U mnie w rankingu polskich miast wygrywa Trójmiasto ( wybacz, ale nie jestem w stanie ich rodzielić, każde jest inne i z każdym mam piękne wspomnienia ), po Trójmieście jest Kraków. Poznań też plasuje się wysoko, może nawet jest zaraz po Krakowie.
    Masz piękne poznańskie wspomnienia, nic dziwnego że darzysz to miasto specjalnym uczuciem. Tak wzruszająco o tym piszesz, że mam ochotę cofnąć czas. I chyba jestem bardziej naiwna niż Ty bo myślę, że przy poezji zatrzymuje się każdy ( no prawie ), a przynajmniej większość.
    Uściski, pięknego dnia!

    OdpowiedzUsuń
  7. To masz zupełnie tak samo, jak ja. Bowiem Gdańsk z racji tego, że jest moim miastem ojczystym (lubię nazywać go tak za Joanną Schopenhauer nie ma konkurencji. A odkąd poznałam Kraków wyprzedził on Poznań, co nie zmienia faktu, że z racji pewnych być może sentymentów darzę go sympatią. To fajnie, że wierzysz, bo ponoć wiara czyni cuda. Miłego

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie znam niestety dobrze Poznania - chociaż mam znajomych, którzy często tam bywają i są miastem zachwyceni, więc plan na taką wycieczkę mam, ale ciągle się to odwleka... Dziękuję Ci za ten przewodnik po ciekawych miejscach, bardzo mi się przyda, jak już wycieczkowy plan będę realizować :). No i nie ukrywam, że bardzo mnie zdopingowałaś w tej kwestii :).

    OdpowiedzUsuń
  9. Cieszę się, ja zostałam zdopingowana przez inną blogową koleżankę do odwiedzin Wrocławia, ty do Poznania, te miasta tylko zyskają na naszej obecności :) A tak na serio to myślę, że większość miejsc w kraju i poza nim jest wartych odwiedzania i poznawania, jak ktoś ma taką ciekawość poznawczą. Poznań ma takich miejsc wartych odwiedzenia więcej. Może uda mi się jeszcze coś napisać wspierając się zdjęciami z moich poprzednich wypadów.

    OdpowiedzUsuń
  10. Ciągle mi do Poznania nie po drodze. Byłam raz czy dwa, ale dawno temu i nie mam chyba żadnych zdjęć. A Twoje są cudne.

    OdpowiedzUsuń
  11. Czytam, oglądam Twoją relację i tak się zastanawiam, dlaczego kilkanaście lat temu w Poznaniu nie było tak ładnie.;) OK, może za krótko tam byłam albo miasto zmieniło się w ostatnich latach, bo zapamiętałam je inaczej. Teraz może rozważę jakiś weekendowy wypad.;)

    OdpowiedzUsuń
  12. Może się zmieniło, a może ja patrzyłam przez różowe okulary wspomnień. Jak pojedziesz to się przekonasz :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Pięknie napisałaś o moim mieście. :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Bo Poznań jest też troszkę i moim miastem, mimo, że tam bywam tylko.

    OdpowiedzUsuń

Jestem bardzo rada z każdego komentarza, ale nie będę tolerować komentarzy agresywnych, wulgarnych, czy obrażających moich gości (innych komentatorów).