Leniwa niedziela w Ogrodach Tulieries

Dziś niedziela – dzień wypoczynku. Będzie krótko, bowiem ogarnęło mnie niedzielne lenistwo. Po szalonym tygodniu zachłannego biegania to tu, to tam postanowiłam zgodnie z przykazaniem dzień święty święcić. Rano udałam się, a jakże by inaczej do Katedry Notre Dame, gdzie odbywała się państwowo-religijna uroczystość, co nadawało zwykłemu nabożeństwu szczególnie bogatą oprawę (mundurowi, sztandary, odświętne szaty duchownych, śpiewy i muzyka). Potem zwyczajem Paryżan, a może raczej zwyczajem turystów poszłam do kawiarni na cappuccino i crepes, czyli ten specjalny rodzaj cienkiego naleśnika (dziś z konfiturą). Napatrzywszy się (jeszcze nie do woli) na Katedrę podjechałam do ogrodów Tulieries. Siedząc pośród drzew delektowałam się spokojną, leniwą niedzielą, niedzielą pięknej, złotej jesieni. Temperatura niemal letnia, ale brązowo-złote dywany opadłych liści poprzetykane łupinkami i owocami kasztanów sugerują, że to już ostatnie podrygi lata zwłaszcza, że dzisiaj nieco spadła temperatura.

Alejki ogrodów, aż proszą się o pędzel malarza i to nie byle jakiego malarza, najlepiej, aby był to jeden z impresjonistów. Cichy szum drzew, ptasie trele, odgłos opadających miękko liści i uderzających o ziemię kasztanów stanowią doskonały klimat dla wyobraźni artysty. W Ogrodach panuje wszechogarniający spokój. Mimo ich rozległości i sporej liczby odwiedzających bez trudu znajdzie się ustronne miejsce, w którym można zatracić się w czasoprzestrzeni (zapominając o całym świecie). I znowu za Faustem powtarzam trwaj chwilo, trwaj. Takie chwile należałoby utrwalić. 

Kiedy tak patrzę na całe to cudowne otoczenie, na drzewa, kwiaty, rzeźby, zbiorniki wodne, wazony, latarenki rozumiem ten imperatyw, który zmuszał malarzy do utrwalania na płótnie tego tu i teraz. Siedząc wśród zieleni miałam wrażenie, że oto udało mi się zrealizować kolejne marzenie; znalazłam się na obrazie któregoś z dziewiętnastowiecznych malarzy. Kiedy jednak zaczęłam przeglądać znane mi obrazy impresjonistów nie odnalazłam wśród nich ogrodów Tulieries. 

To, co mi się tam najbardziej podoba, to owa różnorodność możliwości, jaką dają Ogrody. Miałam wrażenie, że niemal każdy może odnaleźć w nich coś dla siebie. Leniwy wypoczynek na jednej z wielu ławeczek, czy krzesełek, małe co nieco w jednej z kilku kawiarenek i restauracyjek, obserwacja dzieł sztuki (w ogrodach znajduje się sporo białych marmurowych posągów i grup posągów w stylu klasycznym oraz brązowych rzeźb nowoczesnych), uprawianie sportów; jogging, jazda na rowerze, marszobiegi. Jedni malują, inni czytają, obserwują, fotografują, jeszcze inni rozmawiają. A dzieci puszczają stateczki na stawach, graja w piłkę, albo korzystają z karuzeli. 

A wszystko to znajduje się na przestrzeni kilometra i powierzchni 26 ha pomiędzy Placem Concorde a Placem Carrousel, pomiędzy Muzeum Luwru, a Muzeum Oranżerii. I dziś, jak za czasów Ludwika XV jest to miejsce spacerów i spotkań towarzyskich. Zmieniły się jedynie stroje i środki komunikacji, ogrody pozostały bez zmian. 

Zdjęcia: 1. Jesień Moneta (niestety nie w Ogrodach Tuleries), 2-3 Ogrody - widok na oba skrzydła Luwru.

P.s. Domek z papieru i Monika - napisałam dłuugi komentarz pod waszymi wpisami, ale nie udało mi się ich przesłać, dlatego komentować bedę hurtem po powrocie. Dotyczy to także innych osób.