Kod Ewangelii Ben Whitering III czy Kod da Vinci Dana Browna

Po serii książek z dziedziny klasyka literatury chciałam powrócić pamięcią do czegoś lekkiego i przyjemnego, a pretekstem miała być pozycja zakupiona podczas urlopowego pobytu w Warszawie książka "Kod Ewangelii". Gdyby nie książka „Kod da Vinci” Dana Browna nie powstałaby książka „Kod Ewangelii”.

Ta literacka fikcja osadzona w historycznym tle spowodowała lawinę głosów krytycznych głównie ze strony kościoła katolickiego i kręgów doń zbliżonych. Pomijam głosy krytyczne ludzi, którym książka się po prostu nie podobała z różnych względów powiedzmy „pozaideologicznych”. Każdy ma prawo do własnej oceny i własnych gustów.

Zdaniem autora Kodu Ewangelii Dan Brown w swoim bestsellerze stawia pod znakiem zapytania niemal wszystko, w co wierzą chrześcijanie.

Odpowiada twierdząco na takie pytania, jak:

Czy Jezus ożenił się z Marią Magdaleną?

Czy mieli dzieci?

Czy kościół chrześcijański to zataił?

Czy Maria Magdalena była Świętym Graalem?

Czy Ewangelie gnostyków zawierają wierniejszy obraz wydarzeń niż wcześniejsze Ewangelie kanoniczne?

Czy Jezusa uznano Bogiem dopiero w IV wieku?

Czy kanon Nowego Testamentu powstał dopiero za sprawą cesarza Konstantyna Wielkiego?

Czy Leonardo da Vinci zawarł w swoich obrazach ukrytą wiedzę?

Autor Kodu Ewangelii Ben Whitering III przekonuje czytelnika, że fakty przedstawione w książce Browna są fikcyjne. Po kolei więc, przytacza wszystkie wyżej podane tezy i przekonuje, iż w większości nie znajdują one uzasadnienia w źródłach historycznych.

Nie zamierzam polemizować z autorem, ponieważ moim zdaniem zaszło tu jakieś ogromne nieporozumienie. Jak można brać literacką fikcję za fakt wymagający sprostowania, uzasadnienia, dowiedzenia, ośmieszenia.

Przyczyną tego ataku miało być jedno zdanie zamieszczone na wstępie powieści: „Wszystkie opisy dzieł sztuki, obiektów architektonicznych, dokumentów oraz tajnych rytuałów zamieszczone w tej powieści odpowiadają rzeczywistości”.

Nawet przez myśl mi nie przeszło czytając tę sensacyjną powieść, że mogłabym potraktować ją, jako źródło wiedzy historycznej, a w szczególności źródło wiedzy na temat kanonu wiary. Nie chcę pisać w tym miejscu, czy jestem osobą wierzącą, czy też nie. Bo moim zdaniem nie ma to tutaj najmniejszego znaczenia. Dla mnie wiara jest darem, który się otrzymuje lub nie.

Dziwi mnie, że są osoby, które biorą literacką fikcję za prawdę. A już najbardziej absurdalnym wydaje mi się, że osoba będąca chrześcijaninem na podstawie sensacyjnej powieści literackiej zacznie zastanawiać się, czy Dan Brown nie objawił nam jakiejś nowej Ewangelii przez wieki ukrywanej przez Kościół.

Tym samym pan Whitering III wystawia nie najlepsze świadectwo wyznawcom Chrystusa, których podstawy wiary mogą być tak wątłe, że wystarczy kilka książek, aby uległy poważnemu zachwianiu. Piszę o kilku książkach, ponieważ Kod da Vinci powiela teorie wyłożone wcześniej w książce Święty Gral, święta krew.

Autor pisze, „w warunkach postmodernistycznych nazbyt często zwiększa się możliwość, że społeczeństwo (nawet społeczeństwo chodzące do kościoła) weźmie powieść za Ewangelię, zamiast samej Ewangelii”.

A jeśli tak słabe są podwaliny wiary tegoż społeczeństwa, to może lepiej, aby zamiast do Kościoła zaczęło chadzać w niedzielę do supermarketów.

Dlatego też uważam, że szkoda czasu na czytanie czegoś tak absurdalnego, jak udowadnianie, że „fakty” podane w powieści są nieprawdziwe.

Co do argumentów podanych przez autora nie będę się wypowiadać. W kwestiach znajomości kanonu Nowego Testamentu, zwojów znad morza martwego i pisma z Nag Hammadi powinni wypowiedzieć się raczej historycy i teologowie, a nie czytelnik, który jest w tej dziedzinie laikiem. Mogę jedynie wskazać, iż redagujący książkę duchowny ks. prof. Andrzej Siemieniewski wskazuje na kilka jej nieścisłości historycznych i parę tez nie znajdujących źródeł pokrycia w dokumentacji, co nie najlepiej świadczy o autorze mieniącym się Badaczem Nowego Testamentu, który pisarzowi zarzuca historyczne przeinaczenia.

Myślę też, że liczne głosy krytyczne dotyczące powieści są z wielką radością przyjmowane przez jej autora, ponieważ nic tak nie zwiększa poczytności dzieła, jak krytyka, a zwłaszcza krytyka ze strony kościoła (taka już jest ludzka natura).

Ja przeczytałam „Kod da Vinci” z wielką przyjemnością. Akcja wciągnęła mnie od samego początku, od chwili kiedy Kustosz Muzeum Luwru zaczyna późną nocą przyspieszać kroku pokonując kolejne metry Wielkiej Galerii i zdejmuje ze ściany obraz Caravaggia, aby uruchomić alarm.I wcale mi nie przeszkadza, że żaden z obrazów Carravaggia w Luwrze nie nadaje się do ściągnięcia ze ściany przez siedemdziesięcioletniego kustosza, że podłoga, którą Brown opisuje jako unikatową, wygląda jak zwyczajny parkiet ułożony w jodełkę, a obok Mona Lisy nie wisi Botticelli (sprawdziłam :). Stopniowanie napięcia, przerywanie opowieści w najciekawszym momencie, aby zmienić miejsce akcji z Luwru na siedzibę Opus Dei, albo mieszkanie mnicha albinosa to jeden z gwarantów powodzenia powieści sensacyjnej. Odniesienie do prawdziwych postaci (Konstantyn, da Vinci, Newton), miejsc (Luwr, kościół Saint Sulspice w Paryżu, kościół Temple w Londynie), zdarzeń (Sobór Nicejski, palenie czarownic, wyprawy krzyżowe, Zakon Syjonu) tylko uatrakcyjnia lekturę. Zafascynowały mnie sekretne zagadki, łamigłówki, historyczne tło, nawet, jeśli z prawdziwą historią miało niewiele wspólnego. Takie książki zachęcają mnie do poznawania prawdziwej historii oraz dzieł wielkich mistrzów przywołanych przez autora na kartach powieści. Dzięki jego książkom zainteresowałam się dziełami Berniniego i Rafaela (tu mowa o Aniołach i Demonach), obejrzałam sporo obrazów (zarówno w książkach, jak i w muzeach), kupiłam parę książek, obejrzałam kilka filmów dokumentalnych (m. in. ciekawy film „Prawda i mity o Aniołach o demonach”). Czytając Kod da Vinci odbyłam wirtualną podróż wraz z jego bohaterami ulicami Paryża. A następnie będąc w tymże Paryżu podróż tę powtórzyłam.

Dlatego ja w mojej skali ocen przyznaję książce Kod Ewangelii 2/6 punktów, a książce Kod da Vinci 6/6 punktów.

Powyższe nie oznacza, że uważam, jedno za poniżej przeciętnej, a drugie za rewelacyjne, a jedynie to, że na jedno było mi szkoda czasu na czytanie (choć zmusiłam się do przeczytania do końca) a drugie sprawiło i sprawia mi ogromną radość.