Nie wiem, jak ona to robi , czyli rzecz o pracującej matce

"Nie wiem, jak ona to robi" Allison Pearson to jedno z moich ulubionych czytadeł.

Kate, matka dwójki dzieci (rocznego chłopczyka i pięcioletniej dziewczynki), zapracowana bizneswoman, która dopiero przed chwilą wróciła z dalekiej podróży służbowej zza oceanu, gdzie obracała milionowej wielkości portfelem akcji wyciąga z firmowego opakowania idealnie symetrycznej wielkości babeczki z leguminą i uderza w nie wałkiem, aby nadać im bardziej nieforemny kształt. Kształt, który będzie przypominał domowe wypieki. Ponieważ na gwiazdkowe przyjęcie świąteczne do przedszkola nie wypada przynieść gotowego wyrobu, nabytego w sklepu, gdyż to oznaczałoby, że należy do grona matek, którymsięniechce.

Podpadłaby wówczas Mamafii, czyli klanowi matek niepracujących, które niczym żandarm śledzą potknięcia wyrodnych matek, kobiet, które porzuciły domowe ognisko na rzecz robienia kariery zawodowej.

„Nie wiem, jak ona to robi”, to książka o pracującej matce, która żyje w niedoczasie, balansuje pomiędzy pracą, a domem, pasją a miłością i próbuje pogodzić coś, co pogodzić jest szalenie trudno. Tylko matki wiedzą, jakiej żonglerki wymaga to ciągła próba zachowania równowagi. Kate opowiada o sobie w sposób żartobliwy i ironiczny, ale czasami jest to opowieść przez łzy.

O ile wszystko byłoby prostsze, o ile lepszą byłaby matką, gdyby nie lubiła swej pracy i nie oddawała jej tyle serca i zaangażowania. O ile prostsze byłoby życie zawodowe, gdyby Kate nie była matką, albo chociażby, gdyby udało się jej zagłuszyć wyrzuty sumienia z powodu pozostawienia dzieci pod opieką niani.

Ale Kate kocha i dzieci i pracę. Kocha też męża, tylko, że w nawale obowiązków znajduje się on gdzieś na szarym końcu jej listy zadań. I pojawia się pytanie - jak ona to robi? Jak udaje się nie podpaść;

- dzieciom (wynagrodzić brak czasu kolejną zabawką),

- niani (obłaskawić odpowiednią porcją łapówek),

- rodzinie męża (ukryć, iż jej zarobki przekraczają zarobki męża),

- szefowi (nie wspominać o obowiązkach matki i żony).

I czy rzeczywiście się jej to udaje?

Balansowanie pomiędzy poczuciem winy wobec dzieci, a koniecznością ciągłego udowadniania, że pracująca matka wcale nie jest gorszym pracownikiem niż mężczyzna, a często bywa lepszym jest zadaniem przekraczającym siły człowieka. Kate ciągle towarzyszą wyrzuty sumienia, że omija ją coś, czego nic jej nie wynagrodzi i nie zastąpi, że traci bezpowrotnie pierwsze lata swoich dzieci, a jednocześnie nie wyobraża sobie życia bez pracy, która jest jej pasją.

„Nie wiem, jak ona to robi” jest kolejna próbą odpowiedzi na pytanie, jak pogodzić rolę matki z rolą ambitnej, pragnącej się realizować w życiu zawodowym kobiety.

Lektura nie udziela tej odpowiedzi, bo udzielić jej nie sposób. Ile kobiet, tyle charakterów, tyle potrzeb, tyle pomysłów, tyle rozwiązań.

Książka jest jedynie pewną wskazówką, że w życiu trzeba dokonywać wyborów, być elastycznym i umieć je modyfikować w zależności od sytuacji.

Oczywiście treści zawarte w książce, to nic nowego, odkrywczego, wybitnego, a jednak bardzo lubię tę książkę. Może dlatego, że w przeciwieństwie do wielu innych czytadeł nie zapomniałam jej treści niemal natychmiast po przeczytaniu.

Może dlatego, że dylematy, jakie przeżywa Kate są nieodłącznym dylematem niemal każdej kobiety, dylematem, które znamy bądź z autopsji, bądź z bliskiego nam podwórka. Książka godna polecenia, nie tylko matkom pracującym zawodowo.