Kiedy czas teraźniejszy staje się czasem przeszłym

Ewę poznałam tydzień przed rozpoczęciem roku akademickiego na UG w Sopocie. Polubiłam ją od pierwszej chwili. Za bezpośredniość i łatwość w nawiązywaniu kontaktów. Jako zamknięta w sobie introwertyczka czułam się nieco onieśmielona i zagubiona w tłumie nieznanych, przebojowych niedoszłych przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości.

Pierwszego dnia podzieliła się ze mną kanapkami i poznała ze swoim chłopakiem. Od razu poczułam się częścią grupy. Ewa stała się moją pokrewną duszą na uczelni. Korzystałyśmy ze swoich notatek, wymieniałyśmy się w chodzeniu na wykłady, wspólnie spędzałyśmy „okienka” pomiędzy zajęciami. Razem z Ewą i Magdą stanowiłyśmy trójkę papużek nierozłączek. Z Magdą jeździłam na Mazury, z Ewą do Torunia, Kruszwicy, Poznania, Krakowa i Częstochowy.

Ewa zawsze uśmiechnięta, impulsywna, radosna. Nie było sytuacji bez wyjścia. Ilość energii, jaką kipiała ta niewielka, drobna dziewczyna zadziwiała otoczenie.

Zaraziła mnie miłością do muzyki Chrisa de Burgha i Mike Olfielda. Wspólnie chodziłyśmy na koncerty i studenckie imprezy.

Koniec studiów, mój powrót z wakacji i zaproszenie na ślub, w charakterze świadka. Odwiedziny w domu u rodziców Ewy, gdzie zamieszkali po ślubie, potem w kolejnych wynajmowanych mieszkaniach i w końcu upragniony własny dom. W międzyczasie urodziły się dzieci. Nasze kontakty stawały się coraz bardziej sporadyczne. Praca, obowiązki, codzienna bieganina. Jednak ilekroć się spotkałyśmy Ewa zawsze promieniowała radością życia i ta radość udzielała się jej znajomym i przyjaciołom.

Kiedy myślę o Ewie przypominają mi się fragmenty zdarzeń, niepozorne i błahe.

Ewa oprowadzająca mnie po liceum, w którym dyrektorem jeszcze przed wojną był jej dziadek.

Ewa układająca pociągową balladę o ludziach, którzy nie dają nam spokojnie spać na korytarzu kręcąc się tam i z powrotem.

Ewa, z którą wraz ze studentami w krakowskim hotelu pijemy wino z metalowych kubków zagryzając je chlebem ze smalcem, a ona śmieje się tak żywiołowo, że aż uderza głową o ścianę.

Ewa, z którą siedzimy w wieży schroniska młodzieżowego w Toruniu i udajemy księżniczki oczekujące rycerza, który je uratuje.

Ewa, która ciąga mnie po wszystkich możliwych kościołach, a ja twierdzę, że jeszcze jeden i wracam do domu.

Ewa, która mówi mi podczas Sylwestra, że on nie był wart mojej jednej łzy.

Zadzwoniła dwa lata temu i jednym tchem poinformowała mnie o śmiertelnej chorobie, z którą się zmaga od pół roku i kocie, który jej wszystko niszczy.

Wczoraj dowiedziałam się, że o Ewie mogę mówić już tylko w czasie przeszłym.

Czemu o tym napisałam? Nie wiem. Może i wy przez chwilę zobaczycie Ewę, taką, jaka na zawsze pozostanie w mojej pamięci.