Komentuję z lekką nieśmiałością (o komentowaniu po raz wtóry)

Wracam do tematu, który jakiś rok temu wywołał gorącą dyskusję na blogach. Napisałam wówczas wpis Komentować, czy nie komentować - oto jest pytanie? No i dzisiaj ponownie łapię się na tym, czy zostawianie komentarzy na blogach, na których zaznaczono - jeśli nie masz nic do powiedzenia lepiej zamilcz nie jest z mojej strony nachalne i nieeleganckie, a może jest poczytywane za reklamę. Najczęściej jeśli wpis przeczytam staram się zostawić swój ślad, dać wyraz temu, że mi się podobało, albo, że mam zdanie odmienne, napisać, co na ten temat sądzę, albo też jakie mam skojarzenia. Fakt, że czasami zwłaszcza nie znając opisywanej książki niewiele mam do napisania, więc zdarza się, że zmilczę, choć to też nie jest regułą, bo moje ulubione blogi starałam się zawsze zaszczycić komentarzem. Może czasami nie do końca na temat. I tak sobie myślę, że chyba niektóre blogi to za wysokie progi na moje nogi. Jeśli autorzy wpisu nie mają ochoty zniżyć się do mego poziomu i nawet zdawkowo odpowiedzieć, to szczerze mówiąc aluzję zrozumiałam. Jeśli nie chcą mnie drzwiami nie będę wchodzić oknem. 
Rok temu ostro krytykowano pozostawianie nic nie wnoszących komentarzy typu - to nie moje klimaty, albo dopisuję książkę do listy lektur, poczytywane jako próbę zareklamowania swojego bloga. Jeśli ktoś robi to po raz pierwszy, to może rzeczywiście chce zwrócić naszą uwagę na fakt swego istnienia, nie uważam tego za nic złego, czy nagannego. Każdy z nas w jakiś tam sposób się reklamuje, gdyby nie taka reklama, to skąd moglibyśmy o sobie wiedzieć. A jeśli ktoś pisze taki komentarz po raz kolejny i kolejny - widocznie chce dać wyraz temu, że wpis przeczytał i w związku z tym chce, albo nie ma ochoty na polecaną/odradzaną książkę. Może rzeczywiście niezbyt to twórcze, ale dla mnie to zawsze wyraz chęci podzielenia się ze mną swoją reakcją na mój wpis. Czasami trudno na taki komentarz odpowiedzieć, ale zawsze cieszy. No i oczywiście może to być forma nieco bardziej nachalnej reklamy; typu fajny wpis, zapraszam do mnie ....stokrotka.blog... (nazwa całkiem przypadkowa). No cóż - zaglądam, ale jeśli nie widzę punktów stycznych znajomość nie ma szansy kontynuowania.
Kiedyś zżymałam się, jeśli przyłapałam czytającego na pobieżnym przeczytaniu wpisu, o czym świadczył komentarz (pobieżnym, albo bardzo pobieżnym) - nawet napisałam o tym u jednego z blogerów, ale przemyślawszy sprawę doszłam do wniosku, niech ten, co jest bez winy pierwszy rzuci kamieniem. Tak, przyznaję i mnie zdarza się, iż nie przeczytam wpisu uważnie, jestem raptus, wszystko chcę robić szybko, skomentuję, a za chwilę doczytawszy raz jeszcze widzę, że przeoczyłam coś, o co np. pytam w komentarzu. Zdarza się mnie, dlaczego nie miałoby się zdarzać innym? 
Czasami, kiedy widzę, iż poziom dyskusji mnie przerasta po prostu się nie wcinam. Wiele razy podkreślałam, jestem amatorką, swoje pisanie traktuję z przymrużeniem oka, nigdy nie miałam aspiracji współpracowania z wydawnictwami, recenzowania (i wbrew temu co pisze pewien literat- recenzentką nie jestem). 
Natomiast odpowiadanie na komentarze jest dla mnie wyrazem szacunku dla komentującego. Myślę, że to, czy odpowiadamy na komentarze, czy też nie wynika z podejścia piszącego; czy pisze on dla siebie, czy pisze też dla innych, czy ciekawi go reakcja czytających, czy tak naprawdę mało go to obchodzi, czy chce rozmawiać, czy też nie. 
Oczywiście jest jeszcze jeden aspekt - konkurencja w pozyskiwaniu zleceniodawców, ale ten aspekt jest mi zupełnie obcy, bowiem - jak wyżej.
Pozdrawiam wszystkich czytających, komentujących, odpowiadających oraz krytykujących, dobra krytyka mobilizuje i zmusza do przemyśleń, pod warunkiem, że jest krytyką tekstu, a nie piszącego. 
Zdjęcie-obraz Mehoffera Rozmowa