W uniesieniu, czyli między prozą a poezją życia

Ilekroć uczestniczę w pięknym spektaklu czy koncercie, tyle razy doznaję ekstatycznych doznań i zyskuję energię, która ma moc przenoszenia gór. Jest tylko jedno małe ale, jak po takich przeżyciach wrócić do normalnego (?) życia. Czy, kiedy było się w niebie, można znowu wrócić na ziemię, która bardziej piekło niż czyściec przypomina. Przez kilka dni bujam sobie w obłokach, unoszę się w przestworzach, a tu coś niedostrzegalnie, acz bezczelnie chwyta mnie za kapotę i ściąga na ziemię.

Coś, co rano mówi wstań (pobudka o piątej minut piętnaście) - zamykam oczy i przenoszę się do Werony, dokąd zaprasza książę (Romeo and Juliet). Jesteście w Weronie, pięknej Weronie, W mieście gdzie wszyscy się nienawidzą, Chcemy odejść ale zostajemy. To zupełnie tak, jak w pracy ... chcemy odejść, ale zostajemy.

Pamiętaj,aby przyłożyć kartę do czytnika wchodząc do biura, bo inaczej choć jesteś, okaże się, że cię nie ma. Jestem pod paryską katedrą Naszej Pani, gdzie szukam oczami jeszcze nieco zaspanymi, pomiędzy gargulcami cienia Quasimodo (Notre Dame de Paris). W uszach nie przebrzmiała jeszcze, ani jedna nutka z musicalu, a na kolanach jeszcze parę minut temu leżało dzieło ukochanego Hugo, bo przecież tak lubię podwajać doznania.

Otwórz pocztę i przejrzyj te kilkanaście (optymistyczna wersja) lub kilkadziesiąt maili, bo bez tego nie będziesz wiedzieć, czy dzisiaj kolor biały ma odcień bieli, szary, czy może wpada już w czerń, a na Monmatrze obserwuję, jak narkoleptyczny Argentyńczyk zapada w sen a Christian pisze nową piosenkę dla Satin (Moulin Rouge).  Bo i ja:
Nigdy nie przypuszczałam, że mogę czuć się w ten sposób
Jakbym nigdy wcześniej nieba nie widziała...
Nagle świat wydaje się takim idealnym miejscem...

Nanieś kolejne poprawki na dokumentach, zgodnie z wzorem nr 74, nadesłanym trzy dni po terminie, w którym dokument miał być stworzony - na dachu skrzypek gra swoją rzewną melodię, a Tewie - mleczarz ciągnie wóz w zastępstwie okulałego konia (Skrzypek na dachu) i zastanawia się, czy popsułby Panu jego Boski plan, gdyby był bogaty. Panie, a czy i ja mogę zadać ci to samo pytanie:

Wypełnij kartę, zrób listę, uzupełnij arkusz, napisz sprawozdanie - a na paryskim bruku rośnie barykada za wolność naszą i waszą (Les Miserables). I kiedy wściekłość powodowana kolejnym zarządzeniem władz narasta dołączam do grupy studentów z Kawiarni Abecadło i śpiewam z nimi
Słuchaj, kiedy śpiewa lud, 
Gdy się u ludzi zbiera gniew
Taki jest głos zjadaczy chleba,
Gdy kajdanom mówią nie
Niechaj jeden serca rytm
Zacznie jak werbel w piersi bić
A lepsze jutro zbudzi się, kiedy wstanie świt

Rozlicz, zapisz, wyślij do wiadomości, załatw podpis, wysłuchaj, sprawdź, ku chwale i w poczuciu ... - a pamięć przypomina pieśń Gryzabeldy ....
Ranek, 
Obiecuje mi słońce,
Obiecuje mi życie, 
Nowy los, nową twarz, 
Noc odpływa, 
a jej wspomnienie znika jak sen, 
Tak bym chciała cofnąć czas. (Koty). 
Tak, ja też bym chciała cofnąć czas do tych chwil, które sprawiają, że życie nabiera barw, smaku i sensu, a nie jest jedynie codziennym wykonywaniem kawałka, dobrej, nikomu niepotrzebnej ...

Moje życie bez czytania byłoby nudne. Gdyby nie podróże nie miałabym siły znosić codzienności. Bez mojej muzyki nie byłoby mnie.To ona pozwala mi przenosić się w inne obszary doznań, emocji, to ona uskrzydla i choć tak ciężko wrócić do rzeczywistości, bez niej nie byłoby po co wracać.  

Bo choć życie ma kres. Jednak coś przecież jest. Co zostaje, nie idzie donikąd. Jakaś reszta na dnie. Co nie ciszą jest, nie. Bo ta reszta jest właśnie muzyką ... 

Nie wiem, czy możliwość zamieszczania filmików została mi dana na zawsze, czy to jednorazowy prezent od administratora, ale korzystam z niego skwapliwie.