Vaya Con Dios pożegnalny koncert w Kongresowej

Pożegnania mają w sobie coś z ostateczności, niosą żal i pewien rodzaj nostalgii, że oto, już nigdy i że już na zawsze. Pożegnania jednak wcale nie muszą być smutne; mogą być nowym początkiem - tymi słowami wokalistka zespołu żegnała się ze stołeczną publicznością. Sala Kongresowej wypełniona była po brzegi. Publiczność zróżnicowana, sporo osób w wieku zbliżonym do wieku wokalistki, sporo też osób o dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści, a nawet czterdzieści lat młodszych. A to chyba najlepszy dowód na to, że dobra muzyka się nie starzeje. Zespół powstał w 1986 roku, co oznacza że grają dla nas już ponad dwadzieścia pięć lat.

Charakterystycznego brzmienia zespołu nie sposób pomylić z żadnym innym. Nieco chropawy głos wokalistki jest / był jego znakiem rozpoznawczym. W repertuarze Vaya Con Dios znalazły się utwory nostalgiczne, kameralne, wyciszone, którym należy pozwolić się wybrzmieć do ostatniego akordu, zanim nagrodzi się je brawami. Ale znalazły się również utwory żywiołowe, latynoskie, takie przy których nogi same rwą się do tańca.

I takich utworów mieliśmy okazję wysłuchać na pożegnalnym koncercie. Były to the best of… Przebój gonił przebój, a każdy pierwszy akord wywoływał burzę oklasków. W dzisiejszy wieczór słuchaliśmy utworów w kilku wersjach językowych; francuskiej, hiszpańskiej, angielskiej. Zaczęło się kameralnie, lirycznie, klimatycznie, a skończyło żywiołowo i tanecznie. Nie zabrakło przebojów, nie zabrakło pięknego wykonania, nie zabrakło fantastycznego grania. To dopiero sztuka, wiedzieć, kiedy zejść ze sceny w blasku, pozostawiając po sobie, jak najlepsze wrażenie. Artystka zaprezentowała się publiczności w skromnej, eleganckiej kreacji. To kolejny argument na to, że nie ulega ona modom czy trendom.

Chyba nikt na sali nie mógł usiedzieć spokojnie: muzyka wyzwalała energię, nogi same podskakiwały, ręce klaskały, palce wystukiwały rytm granych melodii. Każdy współbrzmiał z zespołem, jak potrafił. Nie potrafię wskazać, który z utworów skradł moje serce, bowiem lubię w równym stopniu niemal wszystkie. Dużą słabość mam do utworu „What a woman”, czy „Don`t break my heart”.

Choć pewnie większości słuchaczy zespołu muzyka kojarzy się z gorącym latem i rytmicznymi przebojami; jak choćby „Nah Neh Nah”. Moje pierwsze skojarzenie z zespołem to podróż samochodem w ciemną, śnieżną noc pomiędzy szpalerami drzew i sączące się z kasety francuskie chanson i hiszpańskie flamenco.

Dzisiejszy wieczór to kolejne w tym roku niezapomniane przeżycie muzyczne.

Po raz pierwszy brałam udział w koncercie w Sali Kongresowej. Myślę, że to było odpowiednie otoczenie dla tego typu koncertu. Duża sala, a jednocześnie mogąca zapewnić pewien rodzaj kameralności wydarzenia. I duże brawa dla widowni; dojrzałej i pozwalającej wybrzmieć do ostatniego akordu muzyce.

Podczas całego koncertu obowiązywał całkowity zakaz robienia zdjęć, stąd tylko jedno w miarę przyzwoitej jakości zdjęcie.  

                                    Utwór przy którym nogi same chodzę. Tańczyłam, skakałam, śpiewałam. Cała sala śpiewała i to dużo głośniej niż na filmie

Vaya Con Dios oznacza Idź z Bogiem. A więc mówię dziś Vaya Con Dios członkom belgijskiego zespołu.