Zazdrość i medycyna Michał Choromański

Przeczytałam ponad miesiąc temu i do dziś nie mogłam zabrać się za napisanie paru słów. Nie wiem, dlaczego, ale takich trudności z opisem wrażeń nie miałam od dawna. Nie mogę napisać, że książka mnie zawiodła, ale nie mogę też napisać, że rzuciła na kolana, a z drugiej strony nie mogę przestać myśleć o niej, choć to może być efektem wyrzutów sumienia spowodowanych niemożnością napisania paru słów na temat wrażeń z lektury.
Fabuła mało odkrywcza; ogarnięty obsesją zazdrości mąż, pozornie niewinna żona i ten trzeci – lekarz, a może kochanek to główna oś zdarzeń. Główny bohater, Widmar za sprawą otrzymanego od byłej kochanki pamiętnika nabiera podejrzeń co do wierności żony. Młoda, zmysłowa Rebeka podczas kilku tygodni nieobecności męża w domu poddana została tajemniczemu zabiegowi wycięcia wyrostka robaczkowego. Zabieg przeprowadził doktor Tamten, który według sugestii kochanki oraz plotek rozsiewanych przez pewnego krawca był dla pacjentki kimś więcej niż tylko lekarzem. Chorobliwe uczucie zazdrości chorego na serce męża prowadzącego prywatne dochodzenie w sprawie charakteru związku lekarza i pacjentki wydaje się prowadzić do tragedii.
Podobała mi się konstrukcja powieści i jej klimat. Poszarpana, rwana konstrukcja z częstą zmianą miejsca i czasu akcji oraz mroczna sceneria małego miasteczka targanego porywami silnego wiatru (halnego) i pogrążonego w ciemnościach stwarzają klimat tajemniczości i niepewności. Tym sposobem lektura budzi pewnego rodzaju nastrój grozy i szaleństwa. Czytelnik natomiast wodzony jest za nos przez autora, jak główny bohater przez żonę. Ciekawy wydaje mi się pomysł na nazwiska bohaterów; zwłaszcza doktor Tamten daje sporo możliwości interpretacyjnych, podobnie, jak Widmar, który snuje się, jak zjawa (widmo) wzbudzające niepokój, co odkryje i co zrobi, czy żona jest ofiarą, czy raczej sprawczynią, czy mąż wybaczy, czy też nie, co zrobi z doktorem, jeśli ten okaże się być kochankiem żony.
Podoba mi się też poznawanie sytuacji z różnych punktów widzenia, co pozwala spojrzeć na nią z kilku, różnych perspektyw.
Najmniej podobały mi się postaci bohaterów; Widmara, który prowadzi to swoje śledztwo, dąży do odkrycia prawdy, ale wydaje się, że wcale tej prawdy nie chce poznać, doktora Tamtena, który chciałby zaznać poza spełnieniem zawodowym trochę szczęścia w życiu osobistym, ale odnoszę wrażenie, że jest mu w zasadzie wszystko jedno, czy je odnajdzie, czy też nie, no i Rebeki postaci która wydaje się ciekawą, dopóki autor nie dopuści jej do głosu. Myślę, że zamysłem autora było stworzenie właśnie takich typów postaci, co nie przeszkadza, iż mnie one się nie spodobały. Nie bardzo podobały mi się też rozważania bohaterów, bowiem wydawały mi się dość banalne.
Ale niewątpliwą zaletą książki jest to, iż nie daje o sobie zapomnieć.
I przyznam szczerze, że gdyby nie fakt przeczytania książki w stosikowym losowaniu zrezygnowałabym z zamieszczenia "recenzji".
Książkę otrzymałam od Sardegny, za co bardzo dziękuję, bo mimo wszystko uważam, że warto się z nią zapoznać, nawet, jeśli napisanie o niej przekroczyło dzisiaj moje możliwości. Bardziej entuzjastyczną recenzję zamieściła momarta.