Podróżnicze miniatury (2) Larnaka na Cyprze

Taras kawiarni Aleksander przy promenadzie. Po kolejnym upalnym dniu wiaterek znad morza przyjemnie chłodzi rozgrzane ciało. W tle gra wakacyjna muzyka, kolorowe światełka na promenadzie, szum fal i światła statków stojących na redzie. Siedzę w kawiarni w zwiewnej granatowej sukience w towarzystwie przystojniaka w białym, oficerskim mundurze. Tym przystojniakiem jest mój tato, wówczas młodszy niż ja obecnie. Jego słowa carpe diem do dziś brzmią mi w uszach.

Ile już razy ratował mnie tamten obraz pod powiekami. Obraz nocnej kawiarni, z krzesełkami w pastelowych obiciach, z białymi stoliczkami, z filiżankami kawy podawanej ze szklaneczką wody, spienionym mlekiem w malutkim, metalowym dzbanuszku i lodów z papierowymi, kolorowymi parasolkami. I my pogrążeni w rozmowie i w rozkoszowaniu się chwilą. To był moment absolutnego błogostanu, moment, w którym człowiek chce zastygnąć i trwać, bo nic nie mąci jego poczucia radości życia, żadna chmurka nie widnieje na horyzoncie, żadna troska nie zakłóca myśli. Jesteśmy tu i jest nam dobrze, jesteśmy młodzi, zdrowi i zakochani w życiu, chwytamy je i wyciskamy, jak cytrynę. I czujemy się wolni, wolni od zmartwień i smutków.

Takie momenty wcale się są rzadkie, zdarzają się od czasu do czasu, cała sztuka, aby ich nie przegapić.

Dziękuję ci tato, że nie nauczyłeś mnie nienawiści, a nauczyłeś miłości do życia, bo dzięki tej umiejętności udaje mi się dzisiaj funkcjonować w świecie, który jest wciąż coraz bardziej nieprzyjazny.

Mój pobyt na Cyprze miał miejsce w czasach, kiedy zdjęcia robiło się aparatami, na których każda klisza była cenna, w związku z tym robiło się ich niewiele i są one nie najlepszej jakości. Z uwagi na to nie robiłam wówczas zdjęć otoczenia a wyłącznie siebie na jego tle. Zdjęcie zamieszczone we wpisie pochodzi z zasobów internetowych.