Chaos i kilka cytatów z Obertyńskiej

Totalny chaos, galopada myśli, tysiące pomysłów i kompletny brak energii i natchnienia. Czy to efekt zmęczenia, zawodu, rozczarowania, sprzeciwu wobec tego co na dalszym i bliższym podwórku, oburzenia związanego z manipulacją i zakłamaniem w dziedzinie życia publicznego (dziś bardziej politycznego) i zawodowego - nie mam pojęcia. W każdym razie straciłam wenę, mam nadzieję, że chwilowo. Potrzebuję odpoczynku. Na szczęście moje wakacje już za kilka dni. Czy uda się uciec od polityki, złych ludzi i ponurych prognoz. Czy w dodatku uda się naładować akumulatory na dni, które nie przedstawiają się kolorowo. Ludzie, nawet pogrążeni w odmętach historii potrafili dostrzegać otaczające ich piękno, liczę zatem na to, że i mnie uda się uchwycić choć mały jego skrawek i na chwilę zapomnieć o czarnych chmurach.

Przypomina mi się Beata Obertyńska, która w najczarniejszych chwilach swego życia potrafiła ulec zauroczeniu otaczającą ją naturą.

Noc jest cudownie ciepła i gwieździsta. Na rozległym podwórzu jasne, elektryczne lampy na wysokich słupach powtykały głowy w szmaragdową zieleń liści i poplamiły piasek postrzępionym cieniem. (str.144 W domu niewoli Beaty Oberyńskiej)

... jest już dobrze po zachodzie. O daleki horyzont wspierają się jeszcze resztki wszelakich złotości, a od wilgotnej trawy cienisty chłód wieje nam po zmęczonych nogach. Cóż to za ulga! Tego się nie da opowiedzieć. Kurz został za nami, a od dalekości przejrzystej, soczyście zielonej, idzie ku nam świeżość dobroczynna i miłosierna. Pachnie miodunką i macierzanką. Człowiek patrzy z radością na pociemniałe nosy swoich zniszczonych trzewików, z których wieczorna rosa zmyła oto kurz, i zaraz mu jakoś lżej oddychać. (Str. 148 W domu niewoli)

Ten sam wiatr umie też na krótko rozpędzić i chmury. W pałatce robi się wtedy złociście, bo kremowy brezent, przejęty słońcem na wskroś, rozświetla się, aż w oczy razi. Wyłażę wtedy przed namiot, siadam na pieńku przed samym urwiskiem i patrzę na ostatnią miłość mego życia- na Ural… Przyznaję, że mnie piękno jego zmogło mimo całej nienawiści do wszystkiego co tutejsze, i że zakochałam się na starość, a bez wzajemności, w tym obcym, dalekim nieznajomym, który zębatym łańcuchem zalega tu cały horyzont, od jednego krańca po drugi… (str.194 W domu niewoli)

Przepięknie opisywała zorzę polarną (dłuższy opis (wraz z pięknymi zdjęciami) u kaye, ja jednak nie mogłam odmówić sobie choć małego fragmentu).

Zaczęło się od morelowego leja, idącego skosem od horyzontu przez całe niebo. Wąskim końcem oparty o jeden kraniec świata, szerokim wspierał się o drugi. Lej ten, choć trwał w miejscu – płynął, falował, karbował się jakoś od środka, tak właśnie, jak się umie karbować dym nieruchomo w ręce trzymanego papierosa. Leżało to chwilę na niebie jak puszyste, rozwiewne strusie pióro. I znikło. Po prostu przestało być. Zostało tylko puste niebo, skropione zielonymi gwiazdami. Może to po nagłym zniknięciu tamtej świetlistej różowości wydały mi się takie? Przysięgam jednak, że były zielone!... (str. 227-228 W domu niewoli).

Względność pojęcia szczęścia jak widać z poniższego cytatu opisującego imieniny współtowarzyszki niedoli jest całkiem spora.

Od rana już oczy iskrzyły się jej (Helenie) jakimś szalonym pomysłem, grzebała skrycie w naszych nukuskich zapasach, wetknęła chyłkiem w kieszeń kożucha flaszkę z olejem, zabrała większą niż zwykle naręcz trzasek spod pryczy, wreszcie nad wieczorem znikła z kajutki na długo. A kiedy po skończonej ordynacji ambulatorium było już znowu wyszorowane, prycza umyta, apteczka poskładana i kiedy- nie spodziewając się niczego ponad codzienną kawową lurę - czekaliśmy grzecznie jej powrotu - wpadła jak zwycięsko uśmiechnięty wicher, niosąc kilka gorących blinów! Usmażyła je na oleju, na pożyczonej patelni, nad mizernym ogieńkiem, w ścisku i dymie na dziobie barży! A po tej królewskiej imieninowej uczcie wyciągnęła ze swojego worka paczkę zatajonych przed nami papierosów! Nie! Trzeba było tam być z nami, aby ocenić czym był taki poczęstunek! Prócz owej gorącej wody z kluskami i kawowej lury nie jadamy przecie nic gorącego. (Str. 352 W domu niewoli)

Recenzja książki tu. 
Pierwsze dwa zdjęcia zrobiłam w kościele Mariackim w Gdańsku, trzecie w Ogrodzie Botanicznym w Poznaniu. Dopiero po jego zamieszczeniu uświadomiłam sobie, jak bardzo można rozminąć się z interpretacją czyichś intencji. Zamieszczając je miałam na myśli drobny przejaw piękna natury, tymczasem jabłka mogą nam się ostatnio kojarzyć inaczej...