Plany i podsumowania

Na krakowskim rynku

Początek roku to czas planów i podsumowań. Od kilku lat zarzekam się, iż jedyne co postanawiam, to brak postanowień. W tym roku złamię tę zasadę. Otóż mam zamiar wrócić do blogowania. Drastycznie zmniejszająca się ilość wpisów - w zeszłym roku zaledwie dziesięć - uświadomiła mi, że za rok nie będę miała do czego wracać, a byłoby szkoda. Ta platforma (dziś już mocno przestarzała i passe) to rodzaj zatrzymania w czasie zdarzeń, emocji, chwili. Z wiekiem kłopoty z pamięcią zaczynają doskwierać coraz bardziej. Zastanawia, jak to możliwe,  iż pewne zdarzenia pozostają w nas na długo (może nawet na zawsze, wracamy do nich w opowieściach tak często, że nabierają nowych kształtów i barw), a inne blakną z czasem i zacierają się tak, że w końcu stają się  nieistniejące. Nie bacząc zatem na "niemoc twórczą", nie bacząc na dołującą rzeczywistość, nie bacząc na to częste dziśmisięniechce zamierzam pisać. Trochę o zdarzeniach, więcej o emocjach. W przeciwnym razie umkną kolejne lektury, spektakle, wystawy, czyli to co nadaje życiu kolorytu i smaku.  Uleci to, co sprawia, że w szaro-buro skrzeczącej rzeczywistości, w codzienności politycznych sporów, w trwającym procesie niszczenia tego, co było dobre rozmyje się to, co sprawia, że życie wciąż ma sens. I nie ma, że postaram się, że chciałabym, że czas pokaże. Przeczytałam ostatnio, iż w życiu nie ważne są nasze osiągnięcia, zrealizowane projekty, wykonane zadania, ważne są tylko emocje. Więc o emocjach będzie najwięcej.

Dzwonnik po raz 14 -ty 

W mijającym roku przeczytałam trochę książek, nie liczyłam ile, było ich sporo. Jednak zdecydowanie za mało, w stosunku do tego, ile być powinno, ile, chciałabym, aby było. Najważniejszym odkryciem roku był Lampart Lampedusy.

O wiele łatwiej przychodzi mi przypomnienie sobie obejrzanych spektakli i wystaw. Oczywiście nic nie przebiło mojego ukochanego Dzwonnika. Z pewnym niedowierzaniem próbuję pogodzić się z myślą, iż rok 2019 to ostatni sezon Notre Dame de Paris w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Jakże to będzie żyć bez Quasimodo. Przyjdzie przywyknąć. Ale łatwo nie będzie. Na drugim miejscu znalazł się Doktor Jekyll i Mr Hyde w poznańskim Teatrze Muzycznym. Zdjęty z afisza jakiś czas temu spektakl niespodziewanie zagościł na deskach poznańskiego teatru na kilka wieczorów dając okazję raz jeszcze przeżyć ogromną radość i wzruszenie. Podobało się, to mało powiedziane, wbiło  mnie w fotel, wprowadziło w bezdech i przeszyło do szpiku emocjami nie do wyrażenia, a grający podwójną rolę Janusz Kruciński rzucił na kolana po raz kolejny. Trzecie miejsce na pudle zajął występ Il Divo pod poznańską katedrą na Ostrowiu Tumskim. Było pięknie, było wzruszająco, było ożywczo i była ... dobra pogoda, co przy występach na powietrzu w naszej strefie klimatycznej jest niezwykle istotne, zwłaszcza, jeśli widz do najmłodszych nie należy. 

Il Divo w Poznaniu

Ciekawym odkryciem był musical Kinky Boots w warszawskim Teatrze Dramatycznym. Chętnie obejrzałabym raz jeszcze, a to zawsze było moją miarą wartości spektaklu. Dobrze też bawiłam się na Rewii Jubileuszowej (60 lat teatru muzycznego w Gdyni). Fantastycznie jest móc wrócić do spektakli, na które biegałam będąc młodą dziewczyną. Szkoda tylko, iż wykonawcami były osoby, które nie w każdym przypadku spełniły pokładane w nich oczekiwania, ale tak to jest z tego typu przedstawieniami, kiedy przygotowuje się kilka - kilkanaście przedstawień z dużą ilością utworów trudno zaangażować do takiego przedsięwzięcia najlepszych wokalistów. Poza występami baletowo- akrobatycznymi najbardziej utkwiło mi wykonanie utworu Psalm  stojących w kolejce przez wszystkich wykonawców spektaklu. Dobrze wspominam też występ Dziesięciu tenorów (artystów z Ukrainy) w gdańskiej Filharmonii Bałtyckiej. No i niemal zapomniałabym o kolędach Gwiazdo świeć, kolędo leć w wykonaniu Alicji Majewskiej, Olgi Bończyk, Łukasza Zagrobelnego i Włodzimierza Korcza w tejże Filharmonii. Było nastrojowo, klimatycznie, dowcipnie, po prostu pięknie. Była to taka chwila, w której przeniosłam się w inną rzeczywistość, w inny świat, zapomniałam o zmartwieniach i obawach, dałam się ponieść muzyce. Nie mogę nie wspomnieć też o koncercie Michała Szpaka. Ależ to sceniczne zwierzę ma talent. Świetnym pomysłem było połączenie części poważnej, nastrojowej musicalowo-operowej (z udziałem siostry artysty) z częścią drugą bardziej żywiołową i rockową. Największe rozczarowanie roku Interes życia Teatru Komedia. Ani śmieszne, ani dobrze zagrane. W zasadzie nudne i nijakie i gdyby nie fakt, iż w drugiej części miano zagrać piosenki z lat 50-60-70 i 80 tych, zapewne opuściłabym teatr po pierwszym akcie.

Szopka w kościele w. Bernardyna w Krakowie

Chciałam jeszcze wspomnieć o wystawach, ale wpis rozrasta się niebotycznie, więc zostawię te wspomnienia - może nawet jakąś większą relację to na kolejny raz. 

Zdjęcia z Krakowa zrobione zostały podczas tegorocznych świąt Bożego Narodzenia.

 Szczęśliwego, Nowego Roku

Dużo zdrowia, normalności i radości

spełniania marzenia i posiadania marzeń, 

bo najsmutniejsza rzecz pod słońcem jest 

wówczas, kiedy się nie ma marzeń.