Wrocław - etap trzeci wakacji oraz spotkanie z Bee

Zaułek z bramą Kluskową (Ostrów Tumski)

To było trzecie spotkanie z miastem, na pewno  nie ostatnie. Sympatia nie narodziła się od razu. Pierwsze  przypadło w trudnym dla mnie okresie zawodowych zawirowań pięć lat temu. Może dlatego uczucie rodziło się dłużej niż zwykle i tak na prawdę uświadomiłam je sobie dopiero po powrocie. Pierwszym miejscem, które mi przychodzi na myśl, kiedy myślę Wrocław jest Ostrów Tumski. Majestatyczna katedra przyciąga wzrok, ogromnie lubię przyglądać się portalowi głównemu z jego maswerkowym dekorum i posągami Madonny i świętych, rzeźbionymi kolumnami, balustradą tarasową. O portalu wspominał również młody Wyspiański w liście do Tadeusza Stryjeńskiego. Przebywał we Wrocławiu dziesięć dni w 1890 roku wracając z Paryża. Przy katedrze jest tutaj portal między dwiema wieżami na froncie i chociaż nie wsunięty w lico ściany, ale poprzed nią wystawiony, bardzo urozmaicony, chociaż w proporcjach nie piękny.  Może i nie piękny w proporcjach, ale na tyle interesujący, że nie miał nic przeciwko podobnemu w krakowskiej Katedrze. Pierwszy na ziemiach polskich całkowicie gotycki kościół powstał tu na przełomie XIII i XIV wieku. Istniejąca dziś świątynia ulegała wielokrotnym przebudowom będącym skutkiem trawiących ją pożarów i niszczących działań wojennych. Katedra jest sercem Ostrowia najstarszej części miasta. Gazowe latarnie, kamienne zaułki, bramy, płynąca obok Odra, mostek Tumski, przecudnej urody Ogród Botaniczny to wszystko sprawia, że nie można się tu nudzić. No może przydałaby się  jakaś klimatyczna kawiarenka. Nie brakuje  charakterystycznych dla miasta krasnali, które są celem poszukiwań nie tylko dzieci. I choć moimi ulubionymi są Syzyfki to krasnal zapalający latarnię skradł moje serce, może dlatego, że jest nieco ukryty i nie rzuca się w oczy, jak jego bracia i parę sióstr. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zainteresowanych Katedrą zapraszam na stronę Jeż Strony o zabytkach, górach i różnych ciekawych miejscach, gdzie znajduje się niezwykle interesujący i treściwy wpis dotyczący Katedry Św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Bardzo lubię oglądać architekturę. Zachwyca mnie ten wytwór myśli ludzkiej, połączenie wyobraźni z wiedzą; idea i rozum w jednym.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nie potrafię odmówić sobie wizyty w Ogrodzie Botanicznym, który mieści się tuż obok. Po drodze do Ogrodu można spotkać takie cuda, porośnięte roślinnością budynki i gazowe latarnie, które szczególnie urokliwie wyglądają po zmroku. Podobnie, jak Katedra, czy mostek tumski. 

Tymczasem w Ogrodzie przepięknie zakwitły dalie w dziesiątkach odmian i barw. Gdybym miała ocenić, która jest najładniejsza miałabym z tym nie lada kłopot. Może wam się to uda.

Podobnie, jak pięć lat temu miałam ogromną przyjemność spotkać się z Bee, autorką bloga Tokio, Paryż, Wrocław, czyli nektar żywota, która ku mojemu smutkowi coraz rzadziej udziela się w blogosferze. Bee podzieliła się ze mną kilkoma swoimi miejscami na mapie miasta. Takie dary są szczególnie cenne, bowiem są to miejsca, do których zapewne nie dotarłabym sama, albo takie, na które nie zwróciłabym uwagi. Pierwszym była plenerowa rzeźba na Wyspie Daliowej - rzeźba o nazwie Nawa autorstwa Oskara Zięty. Jest to architekt i projektant, twórca technologii obróbki stali polegającej w uproszczeniu na jej nadmuchiwaniu. Wykorzystuje on lustrzaną powierzchnię obiektów do zakrzywiania i odbijania światła. Nawa przypomina odwróconą do góry dnem nawę statku, a jak piszą znawcy ma też nawiązywać do łukowatych sklepień obiektów znajdujących się w pobliżu - czyli Hali Targowej i sklepienia Kościoła Najświętszej Marii Panny. 

 

Niestety nie miałam szczęścia oglądania rzeźby podczas słonecznej pogody, kiedy promienie słońca odbijając się w lustrzanej tafli tworzą barwne refleksy. 

Kolejnym punktem na trasie naszego spaceru był dziedziniec Ossolineum, chyba do niedawna kojarzonego  najbardziej z Biblioteką Ossolineum, choć dziś mam wątpliwość, czy ta nazwa jest równie bliska czytelnikom, jak za czasów mojej młodości. Sam budynek instytutu nauki i kultury wyróżnia się swą biało ceglaną barwą i przyciąga uwagę. Znajdują się w nim cenne starodruki (De revolutionibus Mikołaja Kopernika, pieśni Kochanowskiego czy rękopis Pana Tadeusza). Jednym z jego oddziałów  jest restytuowane ćwierć wieku temu Muzeum Książąt Lubomirskich. Pierwotnie mieściło się ono we Lwowie, gdzie zostało założone dwieście lat temu i gromadziło cenne zbiory obrazów, rysunków i grafiki. Wiele z tych dzieł uległo zagrabieniu, wiele zaginęło w czasie wojny.  My zatrzymałyśmy się w przepięknym barokowym ogrodzie. Położony na uboczu głównych tras turystycznych nastraja spokojem. Pierwszy ogród w tym miejscu został założony pod koniec XVII wieku i był ogrodem klasztornym służącym zakonnikom. Uwagę przykuwają wymyślnie uformowane żywopłoty tworzące ciekawe kształty. Moja kolekcja aniołów, którą gromadzę od lat wzbogaciła się o kolejnego kamiennego anioła - Angelusa Silesiusa, a właściwie Johannesa Schefflera, barokowego religijnego poetę, którego czytywali zarówno katolicy, jak i protestanci. Pod pomnikiem znajduje się cytat z jego twórczości w tłumaczeniu Mickiewicz Do nieba patrzysz w górę, a nie spojrzysz w siebie. Nie znajdzie Boga, kto go szuka tylko w niebie. 

Na posąg anioła, któremu jedno ze skrzydeł wyrasta z serca zwróciłam uwagę jeszcze zanim dowiedziałam się, że przedstawia on poetę, który przybrał imię Anioła Ślązaka. Ciekawostką jest, iż co roku wręcza się literacką nagrodę Europy Środkowej Angelusa Silesiusa.

Kilkanaście metrów dalej (idąc ulicą Szewską) wchodzi się na kolejny dziedziniec kompleksu Ossolineum, na którym mieści się Tajemniczy Ogród z zabytkową drewnianą  (ponad trzystu letnią)  studnią oraz ogromnym kasztanowcem. 

Kolejnym miejscem, które poznałam dzięki Bee była katedra pod wezwaniem Św. Wincentego i Św. Jakuba. Świątynia powstała z początkiem XIII wieku z fundacji Henryka Pobożnego dla sprowadzonych do Polski franciszkanów. Fundator znalazł tu miejsce wiecznego spoczynku jeszcze w trakcie jej budowy. Pierwotnie Kościół nosił miano Świętego Jakuba, dopiero po opuszczeniu go przez franciszkanów, którzy w większości przeszli na protestantyzm w XVI wieku kolejni gospodarze Norbertanie poświęcili go Świętemu Wincentemu. Pod koniec XX wieku Papież Jan Paweł II przekazał go kościołowi grecko-katolickiemu.  Dziś wnętrze świątyni jest niezwykle skromne, wręcz surowe. Taki ascetyzm jest miłą odmianą po kipiącej złotą ornamentyką  kaplicy Hochberga. Ten osiemnastowieczny opat klasztoru wzorem papieży zaplanował godne miejsce swego spoczynku. Przepiękna barokowa kaplica z pokrytym freskami sklepieniem, rzeźbami, kamiennymi ozdobami, ołtarzem z XV wieczną Pietą uległy zniszczeniu niemal w 90 procentach w wyniku działań wojennych. Kaplica została zrekonstruowana kilka lat temu, a ołtarz główny został złożony niczym układanka z puzzli z 1300 fragmentów odnalezionych w gruzach budowli. Rzecz nie do uwierzenia, kiedy ogląda się dzisiejszy wystrój kaplicy Hochberga. 

Kaplica Hochberga zrekonstruowana w latach 2000-2013

Katedra Św.Wincentego i Św. Jakuba

Wczoraj dostałam zdjęcie obrazu Adalberta Wölfla Wnętrze Kościoła Św. Wincentego i Św. Jakuba pochodzącego z 1869 roku. Kiedy porówna się ten widok z dzisiejszym różnica jest ogromna.

Odwiedziny we Wrocławiu zaowocowały prawdopodobnie u Wyspiańskiego pomysłem jednego z witraży krakowskiej Katedry przedstawiającego Henryka Pobożnego w chwili otrzymania śmiertelnych ran w bitwie pod Legnicą. 

To tytko kilka zdjęć i kilka wspomnień z odwiedzin Wrocławia. Dziękuję Bee, że pokazała mi kolejną garść swojego Wrocławia.