Święta oczami dziecka i święta oczami osoby dorosłej

Święta oczami dziecka
Ze świąt dzieciństwa pamiętam, że czekałam na nie cały rok, były niezwykłym, magicznym wydarzeniem w bajkowej oprawie.
I wcale nie chodziło o prezenty, bo te dostawało się także na zajączka, na urodziny, na dzień dziecka. Na pewno były one (prezenty) jednych z ważnych elementów świąt, ale ważniejszym była ciekawość, co też to będzie; czy Mikołaj/rodzice podarują mi coś o co prosiłam w liście, czy też będzie to jakaś niespodzianka. Z czasem tak polubiłam niespodzianki, że sama unikałam zakamarków szaf i szuflad, aby przypadkiem czegoś nie znaleźć.
Jednak chyba to, co sprawia, że święta czasu dzieciństwa są dla nas skarbnicą najpiękniejszych wspomnień to cała atmosfera przygotowań do świąt i ich uroczysta oprawa. Tamto pomaganie mamie przy wypiekach, tamte robienie ozdób na choinkę (klejenie papierowych łańcuchów, zawijanie orzechów w złotka i sreberka po czekoladkach, przekuwanie pierniczków i nawijanie niteczek do zawieszenia), a potem niecierpliwe ubieranie drzewka. Tamte pakowanie prezentów (to już kiedy sama zaczęłam robić prezenty) i pisanie karteczek z imionami obdarowanych, rozkładanie obrusa, serwetek i stawianie świątecznej zastawy.
Tamte zapachy, smaki, wzruszenia, oczekiwanie, kolacja wigilijna (najpiękniejszy posiłek w całym roku), śpiewanie kolęd (w moim wydaniu fałszowanie kolęd), śnieg za oknem, pasterka, potem spacery i podziwianie pięknych szopek.
Święta oczami dorosłej osoby
Życzymy sobie często świąt w miłej, rodzinnej atmosferze wychowani na amerykańskich filmach, w których rodzina zasiada przy wspólnym stole i milutko sobie wspomina minione lata, a pamiętasz, jak ciocia kupowała karpia, a pamiętacie jak babcia wyszła z domu w kapciach, a pamiętacie... i sączą się miłe słówka i uśmiechy, łzy wzruszenia, radość na buźkach dzieci, które grzeczne jak aniołki oczekują przybycia Mikołajka. W tle rozbrzmiewa słodko - ckliwa muzyka (Jingle bells, Last Christmas), mieszkanie jest przystrojone w świąteczną szatę, wszyscy ubrani w uśmiech na twarzy. Tylko, że takich świąt nie ma, to literacka, lub filmowa fikcja. Marzenie jak Szpital w Leśnej Górze.
W rzeczywistości, już przy wejściu babcia zasypuje dobrymi radami zmęczoną panią domu, która położyła się spać dopiero nad ranem i jest na nogach już od paru godzin – choinkę źle ustawiłaś, trzeba było z drugiej strony pokoju, a obrus mogłaś ten, co ci kupiłam na imieniny. Potem pyta drugą córkę, czy dzieci czasem nie były w tych samych koszulach rok temu. Potem druga babcia krytykuje życzenia składane przez pana domu. Stół ugina się pod ciężarem różnych frykasów (trudno sobie wyobrazić potrawę, której by na nim brakowało).

Jedna z ciotek natomiast martwi się, że nie ma jej ulubionej ryby w galarecie na słodko. Potem babcia wydziera z rąk dziecku kromkę suchego chleba, bo jak tak można jeść suchy i smaruje mu masełkiem i obkłada szyneczką (maluchowi, żeby nie było, że danie niepostne), a dziecko, które lubi jeść sam chlebek dostaje furii i wydziera się w wniebogłosy.
Potem ktoś nieopatrznie powie coś na temat ostatnich wyborów i zaczyna się dyskusja, w której wujek obraża się na babcię, a teściowa na zięcia. Po posiłku pani domu planuje wysłać gdzieś dzieci na chwilę i podłożyć niezauważalnie prezenty pod choinką. W tym czasie jedna z babć wciska swoje prezenty dziecku, bo ona chce być tą lepszą. Pan domu w ogóle się nie odzywa i sprawia wrażenie, jakby marzył o tym, aby wszyscy już sobie poszli. W końcu obie babcie się licytują które prezenty dzieciom bardziej się podobają. A prezentów jest tyle, że można by nimi obdarować dzieci z niewielkiego domu dziecka. Wszystkich najbardziej intryguje wielki karton, wyglądający jakby mieścił w sobie odkurzacz. Kiedy wyjaśnia, że to dla babci - babcia się obraża, że taki duży i ona go nie chce. Gdy się dowiaduje, od kogo jest prezent zagląda do środka. Niby się cieszy, ale za chwilę stwierdza, że miała nadzieję na krem do twarzy. Druga babcia każe wszystkim się zachwycać, że jej prezenty są bardzo ładne, jej potrawy bardzo smaczne, jej dzieci są mądre, a jej wnuki fantastyczne.
Potem obie babcie wciskają dzieciom cukierki, czekoladki i batoniki oraz colę, której mama nie pozwala im pić.
Chwila spokojnej zabawy niestety nie trwa zbyt długo. Za chwilę na stół wjeżdża kolejny posiłek, kolejne miski, półmiski i talerze pełne jedzenia.
Podczas posiłku obie babcie usiłują wcisnąć dzieciom coś zdrowego, a jak to spełza na niczym, to cokolwiek, bo one takie wymizerowane. I znowu zaczynają się awantury i krzyki, bo dzieci mając przed sobą górę zabawek ani myślą cokolwiek jeść, zwłaszcza, że zjadły już z pół kilograma słodyczy.
Aby dopełnić całości obrazu w tle „gra” cały czas telewizor.
Ten obrazek jest kompilacją wspomnień nie tylko moich ale i tych zasłyszanych od krewnych i znajomych królika.
Dlatego podobnie jak wiele osób nie lubię świąt i marzę, aby szybko odbyć „urocze rodzinne spotkanie” i oddać się swoim ulubionym zajęciom.
Jednak właśnie ze względu na dzieci robimy wszystko, aby one miały co wspominać; klimat, atmosferę, magię. To dla nich tworzymy tradycję. Będą mogły opowiadać kiedyś swoim dzieciom o pięknych, magicznych świętach czasów ich dzieciństwa.

PS. 1. Ponieważ zaraz lecę, pieczenie piernika czeka na mój powrót. Ach, jak on pachnie obłędnie w całym domu.
PS. 2. A może w tym roku będzie inaczej i spędzę święta w miłej rodzinnej, atmosferze. Tego sobie i wam życzę.
PS. 3 Uwielbiam świąteczne potrawy i jem je tylko raz do roku (karpia, kapustę z grzybami, piernik świąteczny, strudel makowy).
Obrazy ze stron internetowych.
Ostatnio w związku z urlopem i nawałem pracy w pracy miałam mało czasu na odwiedziny na moich ulubionych blogach, ale obiecuję to nadrobić.
Miłych przygotowań życzę.
A listy do świętego już napisane? Założę się, że gro prezentów stanowić będą książki.