Trzech panów w łódce nie licząc psa Jerome K.Jerome

Trzech panów w łódce nie licząc psa to opis przygotowań do podróży oraz przygód w jej trakcie trzech londyńczyków. George, Harris oraz narrator (najprawdopodobniej sam Jerome) w towarzystwie psa wybrali się w rejs po Tamizie. Książka zgodnie z notką na okładce miała być poważnym przewodnikiem turystycznym. I jak na przewodnik przystało znajdują się tutaj opisy atrakcji turystycznych wraz z przypowiastkami historycznymi.

Jednak to nie one stanowią o wartości książki. „Trzech panów w łódce” jest przede wszystkim dobrą powieścią humorystyczną.

Osobiście nie jestem zwolenniczką angielskiego humoru. Jednak anegdotki i zabawne historyki opisane w książce powodowały, jeśli nie wybuchy śmiechu, to wprawiały w dobry nastrój i wywoływały uśmiech na twarzy. Przygody, jakie przydarzyły się trójce bohaterów pozwalają doskonale oddać różnorodność ludzkich charakterów. Narrator przedstawia swoich przyjaciół ich w nieco krzywym zwierciadle. Nie można mu jednak brać tego za złe, bo wytykając wady bliźnich nie oszczędza także siebie.

Powieść rozpoczyna fantastyczny opis hipochondrii. Kiedy Jerome podczas czytania Poradnika medycznego zaczyna odnajdować u siebie objawy coraz to nowych chorób, aby w końcu dojść do wniosku, że jest śmiertelnie chory i dziwnym wydaje mu się, że jeszcze żyje, przypominają się własne „odkrycia medyczne” w kwestii stanu zdrowia.

Opis codziennych prozaicznych zdarzeń, ujawniający, jakże często irytujące zachowania bohaterów, pozwala uzmysłowić sobie własne zachowania w podobnych sytuacjach, które jak dotąd wcale nie wydawały nam się ani śmieszne, ani irytujące.

Jakże znajomym wydaje się na przykład opis pakowania bagażu podczas, którego zamknąwszy walizkę zaczynamy się zastanawiać, czy zapakowaliśmy jakąś rzecz absolutnie niezbędną w podróży, bądź też, kiedy ułożymy na samym dnie torby coś, co jest nam potrzebne jeszcze przed wyjazdem.

Jakże znajomo brzmi utyskiwanie narratora na lenistwo przyjaciół podczas rejsu i jego przeświadczenie, że gdyby nie jego ciężka praca, łódź nie płynęłaby naprzód. Podobne przeświadczenia żywią także panowie George i Harrris. Czy my sami nie mamy takiego przeświadczenia, że gdyby nie nasza ciężka praca żadne zadanie nie byłoby skończone. Czy my wreszcie nie uważamy, że to nam przypada w udziale najcięższa, najgorsza, najważniejsza część pracy do wykonania.

Jest to lektura, która pozwala nam spojrzeć na siebie samych z dystansem. Nie jest to arcydzieło literackie, ale dobra książka na poprawę humoru.

Moja ocena 4,5/6