Deszczowa piosenka- z wielkiej chmury ....

Jeśli ktoś jeszcze nie zdążył zauważyć uwielbiam musicale, uwielbiam warszawski teatr muzyczny Roma, z którego dotąd nie wyszłam ani razu zawiedziona, przedstawienia oglądam po kilka razy, mimo iż wymagają one sfinansowania całej kosztownej wycieczki do stolicy i odbycia długiej, uciążliwej podróży. Uważam zespół teatru za fantastyczny, a jego dyrektora Wojciecha Kępczyńskiego za niezwykle utalentowanego człowieka, przed którym chylę głowę za dotychczasowe przedstawienia. Co do samego budynku teatru mam wiele zastrzeżeń, ale dopóty przedstawienia mnie urzekają nie dostrzegam niewygodnych krzesełek na widowni, braku wentylacji, żenujących kolejek do damskiej toalety, braku organizacji wyjścia z teatru (wystarczyłoby wyznaczenie sznurem kierunku kolejki do szatni i wyjścia, co uniemożliwiłoby odwiedzającym wzajemne tratowanie się i konieczność ubierania płaszcza na zewnątrz budynku-co przy kilkustopniowym mrozie nie jest przyjemne i zdrowe). Tego wszystkiego starałam się nie dostrzegać podczas wcześniejszych przedstawień.

O Deszczowej piosence czytałam do tej pory sporo entuzjastycznych recenzji na czele z takimi, iż Teatr Muzyczny Roma dzięki spektaklowi Deszczowa piosenka osiągnął europejski poziom. Przyznam, że bardzo mnie te opinie dziwiły, a nawet smuciły, bowiem dotychczas oglądane przeze mnie przedstawienia Koty, Upiór w Operze czy Les Miserables uważałam (i nadal uważam) za przedstawienia, które śmiało mogły konkurować z najlepszymi spektaklami muzycznymi w Europie. Dlaczego zatem recenzenci, czy krytycy dopiero dzisiaj zauważyli, że Teatr Muzyczny Roma ma klasę nie bardzo rozumiem. Tym bardziej, iż oglądając fragmenty przedstawienia nie dopatrzyłam się w nich niczego nadzwyczajnego, podczas, gdy wystarczyło parę akordów z któregokolwiek z wcześniej wymienionych przedstawień, a już serce waliło mi mocniej.

Może powodem jest brak sympatii do samego przedstawienia Deszczowa piosenka. Oglądany lata temu film muzyczny z Gene Kelly, podobał mi się co prawda, ale nie zdołał wzbudzić żywszych emocji. Dwa wpadające w ucho utwory; Good Morning oraz Singin' In The Rain to troszkę za mało, aby wzbudzić mój entuzjazm.  Starałam się dokonać obiektywnej oceny (choć każda ocena jest przecież subiektywną), pomijając fakt, iż nie przepadam za musicalem Deszczowa piosenka.
Akcja przedstawienia rozgrywa się w 1927 roku w Hollywood, gdy znajdujących się u szczytu sławy i powodzenia aktorów filmu niemego przystojnego amanta, bożyszcze pań - Dana Lokwooda (Dariusz Kordek) oraz piękną, acz głupiutką - Linę Lamot (Barbara Kurdej Szatan) zaskakuje pojawienie się filmu dźwiękowego. Panna Lamot okazuje się, poza ładną buzią i zgrabną figurką, nie posiadać innych zalet. Na swoje nieszczęście posiada wyjątkowo niemiły głos, który uniemożliwia jej dalszą karierę sceniczną. W rolę dublerki, użyczającej głosu gwiazdce ekranu wciela się Kathy Selden (Ewa Lachowicz). Przystojnego, uwodzicielskiego amanta wspiera przyjaciel Cosmo Brown (Jan Bzdawka).
Musical to dla mnie połączenie muzyki, śpiewu i tańca z minimalną ilością dialogów. Nie lubię musicali przegadanych. Może to zatem jest przyczyną, dla której musical nie przypadł mi do gustu. W  Deszczowej piosence więcej jest miejsca dla gry aktorskiej i scenicznych dialogów niż dla partii wokalnych. Aktorzy Romy dobrzy w partiach wokalnych i tanecznych słabiej wypadają w roli aktorów scenicznych (za wyjątkiem Ewy Lachowicz, która nie tylko pięknie śpiewa i tańczy, ale i wspaniale gra). Fantastycznie śpiewający Jan Bzdawka pięknie tańczy i stepuje, nieco gorzej radzi sobie z dialogami. Na obronę pana Kordka, który moim skromnym zdaniem kiepsko radzi sobie nie tylko z grą, ale i nie najlepiej ze śpiewaniem (poza wykonywanym wspólnie z Lachowicz i Bzdawką Good Morning. A może to jedynie moje osobiste uprzedzenie, bo nie pasuje mi ten aktor ani do Deszczowej piosenki, ani do Romy) należy odnieść, że nieźle tańczy i stepuje, choć nie tak dobrze, jak pozostali aktorzy. Natomiast rola Liny Lamot została przerysowana karykaturalnie. Jej postać jest groteskowa: skrzeczy, krzyczy i tupie, co jest dość irytujące, choć zapewne nie najłatwiejsze do zagrania. Ale jakże męczące w odbiorze. Przynajmniej dla mnie było męczące.
Przyznaję, po raz pierwszy nie miałam żadnych oczekiwań w stosunku do musicalu. Dwa obejrzane na fecebooku utwory mające zachęcić do zakupu biletu nie spowodowały, abym zapałała chęcią jego obejrzenia, a wręcz przeciwnie. Poczułam się rozczarowana, zwłaszcza, gdy skonfrontowałam je z tak entuzjastycznymi opiniami. Dlaczego więc poszłam? Z sentymentu dla Romy, z powodu tej irracjonalnej odrobiny nadziei, że jeśli nie zachwyci, to choć miło spędzę wieczór, no i wykorzystując okazję (służbowy wyjazd do stolicy).
Przedstawienie ratują świetne numery taneczne i popisy stepowania. Balet jest fantastyczny, robi to na czym zna się najlepiej i robi to bardzo dobrze. Atrakcją przedstawienia jest padający na scenę rzęsisty deszcz (pod koniec pierwszego aktu i nieco słabszy podczas finału). A widzowie pierwszych czterech rzędów za niemałe pieniądze mogą zostać dokumentne zmoczeni. Dostają co prawda po kawałku folii, która jednak nie zabezpiecza skutecznie przed dyngusem ze sceny. Można dosłownie wyjść z teatru z mokrą głową (co w sezonie grypowym nie jest zbyt przyjemne, a co raczej rozbawia widownię, niż gniewa. Nie wiem czemu, ale ochlapywani wodą piszczymy z zachwytu, włącznie z piszącą te słowa).
Pomysł był nienajgorszy, pewne rozwiązania (wplecenie niemego-współczesnego filmu, czy początków filmu dźwiękowego w wersji współczesnej) ciekawe, niestety całość mnie nie przekonuje.
Sam balet, popisy taneczne i dobry śpiew pary Lachowicz - Bzdawka to jak dla mnie trochę za mało, żeby się dobrze bawić, a już na pewno za mało, aby przedstawienie obejrzeć ponownie.
Niestety cały czas czułam się raczej jak krytyk, który ocenia, wytyka, który się nudzi, niż jak widz, który czerpie przyjemność z bycia tu i teraz. Przykro mi bardzo, ale było to pierwsze przedstawienie Romy, które mnie znudziło, na którym bawiłam się kiepsko. I po raz pierwszy miast skupić się na przedstawieniu skupiałam się na niewygodnym krzesełku. I naprawdę jest mi smutno, kiedy oceniając je tak wysoko deprecjonuje się niejako dotychczasowe, ogromne osiągnięcia zespołu.

A widownia? Chyba bawiła się nieźle i pewnie o to chodzi, tyle, że tym razem beze mnie.
A może to rzeczywiście wybór przedstawienia był pierwszym i zasadniczym błędem. Od samego początku nie byłam doń przekonana, a wręcz poczułam się zawiedziona usłyszawszy o pomyśle wystawienia przez Romę Deszczowej piosenki. Zbyt lekki, zbyt groteskowy, zbyt bulwarowy, zbyt amerykański.
Choć na swoje usprawiedliwienie dodam, że Chicago w gdyńskim teatrze muzycznym bardzo mi się podobało. Bardzo, bardzo.
Nie wiem, jak brzmi zamieszczony filmik, bo wpisu dokonuję znowu w podróży.