Maison de Victor Hugo

 

                                     

 Odkąd dowiedziałam się o udostępnionym zwiedzającym miejscu, w którym pisarz mieszkał kilkanaście lat wiedziałam, że prędzej, czy później tam dotrę.  Wielbicielka twórczości pisarza nie mogłaby przejść obojętnie wobec takiej gratki. Maison de Victor Hugo mieści się przy Place Vosges i jest udostępniany zwiedzającym bezpłatnie. Brak znajomości języka uniemożliwia co prawda pełne zapoznanie się z eksponatami, ale nie przeszkadza w chłonięciu atmosfery miejsca tak ważkiego dla pisarza. Bardziej niż na wartościach poznawczych zależało mi na znalezieniu się w miejscu, w którym pisarz przez 16 lat wynajmował mieszkanie (1832-1848). Jeśli prawdą jest to, co pisze ciotka Wiki, to minął rok od wydania Katedry Najświętszej Marii Panny w Paryżu, kiedy pisarz wraz z żoną i czwórką dzieci wprowadził się do domu przy wówczas jeszcze Place Royal. Prawdopodobnie tutaj narodził się pomysł i zarys powieści Les Miserables. Całą klatkę schodową na piętro zdobią portrety pisarza od najmłodszych lat do schyłku życia. Mój wzrok przyciąga portret ponad osiemdziesięcio-letniego pisarza z podpierającą głowę dłonią. Ponieważ moje uczucia do Wiktora są niemal bałwochwalcze, to tak właśnie wyobrażam sobie uosobienie mądrości, dobroci i spełnionego życia. I niech nie krzyczą mi tu zaraz przeciwnicy pisarza, że jaka tam dobroć, mądrość i sprawiedliwość, że niewierność małżeńska, że zmienność poglądów, że styl nie ten…., bo ja i tak wiem swoje, a raczej czuję swoje, a z uczuciami, jak wiadomo dyskusji się nie prowadzi, bo miłość, jak temida ma przewiązane oczy.

Z całej serii portretów krewnych i przyjaciół zachował się w mojej pamięci portret Juliette Drouet (kochanki), Zupełnie natomiast nie pamiętam, czy był tam portret żony.

W kolejnych pomieszczeniach możemy oglądać kolekcję książek, listów, rysunków, mebli, kałamarzy, piór, ilustracji do książek, rzeźb pisarza i jego literackich bohaterów. Na mnie największe wrażenie sprawiły różnojęzyczne wydania Nędzników i z dumą wpatrywałam się w polskie wydanie Instytutu Wydawniczego w Warszawie z 1962 r. Nie mniejsze wrażenie, jak na każdym bibliofilu uczyniła wspaniała biblioteczka pisarza oraz zbiór… talerzy, zajmujący całe pomieszczenie.

Zdjęcia: nr 1 fragment biblioteki, nr 2 portret Victora Hugo, nr 3 zdjęcie kolekcji talerzy, nr 4 polskie wydanie Nędzników.

Często, kiedy mi smutno i źle sięgam do mojej ukochanej lektury i czytam jakiś urywek. Dzisiaj w przeddzień 201 rocznicy urodzin pisarza padło na poniższy:

„Miasta, podobnie jak lasy, mają swoje ostępy, w których kryje się to, co najzłośliwsze i najniebezpieczniejsze. Tylko że to, co się tak ukrywa w miastach, jest okrutne, plugawe i małe - czyli szpetne; to zaś, co ukrywa się w kniejach, jest okrutne, dzikie i wielkie - czyli piękne. Jeśli wybierać między norami, lepsze są nory zwierząt niż ludzi.”  (Tom 2 Nędzników)

Może dziś nie wydaje się to odkrywcze, ale niestety wciąż prawdziwe. Wiem, że pisarzowi zarzuca się wśród wielu grzechów literackich także naiwność. Daj mi Panie zatem być naiwną do końca i wierzyć w to, co piękne, choć nierealne.