Il Divo w Ergo Arenie w Gdańsku

Po raz pierwszy z zespołem zetknęłam się przy okazji moich fascynacji brytyjską wokalistką (głównie musicalową, ale nie tylko)  Sarah Brightman. Poszukując jej wykonań na Youtubie trafiłam na utwór En Aranjuez Con Tu Amor wykonywany wspólnie z Sarah przez czterech utalentowanych śpiewaków. To było to. Miłość od pierwszego usłyszenia. Potem płyta kupiona podczas zagranicznych wojaży i całkiem niedawno informacja o koncercie w Gdańskiej Ergo – Arenie. Czyż mogłam nie pójść? To oczywiście pytanie retoryczne.

Grupa składająca się z trzech tenorów (Urs Toni Buhler, David Miller, Sebastian Izambard) i barytona (Carlos Marin) już od dziesięciu lat wykonuje znane utwory muzyki operowej, popowej i (tu ogromny ukłon w stronę panów) musicalowej. Ba, ale jak wykonuje. Tego się nie da opowiedzieć. 

  En Aranjuez Con Tu Amor

Tego trzeba posłuchać. Nawet najbardziej banalny szlagier muzyki pop w takim wykonaniu powoduje, że słuchacza przeszywa dreszcz emocji (potoczne powiedzenie, że ciary chodzą po plecach jest tu jak najbardziej na miejscu). Siedziałam wbita w krzesełko i chłonęłam muzykę i śpiew całą sobą; każdą komórką i każdym nerwem. Operowo - symfoniczne wykonania w harmonii z pięknymi głosami powodowały, iż słuchanie było ucztę nie tylko dla ducha, ale i dla ciała, które ogarnęło przyjemne uczucie rozluźnienia i zawieszenia w czasoprzestrzeni. Nie będę się powtarzać, nie będę pisać o fruwaniu pod sufitem, o motylach w brzuchu, o braku słów, o ekstazie wzruszeń. 

Napiszę jedno, to był kolejny najpiękniejszy koncert, w jakim miałam okazję uczestniczyć.
Można sobie zadać pytanie, czy wykorzystanie takiego talentu do wykonywania popularnych, wpadających w ucho utworów to nie marnotrawstwo kapitału, jakim obdarzył ich stwórca, można też zapytać, czy nie więcej jest pożytku z popularyzowania (co za brzydkie słówko) klasycznego śpiewu przy okazji muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej. Być może więcej osób będzie kojarzyć zespół oraz słuchać z przyjemnością takich utworów, jak Can`t help falling in love (z repertuaru Presleya) czy My heart will go on (z Titanica) niż nieco bardziej wyrafinowanego repertuaru klasycznego, ale cóż z tego. Muzycy mają niewątpliwie duży talent, a słuchanie ich daje radość i odprężenie. 

Somewhere West Side Story

Słuchanie pięknego śpiewu powoduje lekkość na duszy i oddychanie pełną piersią.
Wokalistom towarzyszyła brytyjska artystka operowo-popowa Katherine Jenkins. Przyznam, iż nazwisko było mi dotąd zupełnie obce i troszkę obawiałam się, iż będzie to jedynie miły dla oka dodatek, zwłaszcza, że kobieta jest urodziwa. Okazało się jednak, że Katherine śpiewa równie pięknie, jak wygląda. Jak rzekł jeden z wokalistów; wygląda jak anioł i śpiewa jak anioł. Aria z Carmen (Habanera) wykonana została w sposób perfekcyjny (to oczywiści moje skromne zdanie, no i jeszcze tylko paru tysięcy widzów wczorajszego wieczoru). W programie nie zabrakło pięknych pieśni romantycznych w klasycznym-operowym wykonaniu.

Na początek zabrzmiało My heart will go on. Choć nie przepadam za tym utworem muszę przyznać, że w takim wykonaniu miło się go słuchało. Przez chwilę miałam wrażenie, jakbym to już gdzieś słyszała i to całkiem niedawno. Ten sam utwór kilka dni wcześniej wykonywali Gregorianie w Hali widowiskowo-sportowej w Gdyni. Jak widać utwór stanowi świetny materiał do przeróbki. Oba wykonania bardzo różne, ale oba całkiem udane. Popularne pieśni romantyczne wykonywane po włosku, hiszpańsku, angielsku przeplatane były klasycznym repertuarem. Mnie oczywiście kupili cudownym wykonaniem Music of the Night z Phantom on the Opera oraz Somewhere z West Side Story. Kiedy usłyszałam jak Katherine śpiewa partię Christine łezki popłynęły z oczu.

Habanera z Carmen

Zespół miał szczęście współpracować z tak utalentowanymi artystkami, jak Celine Dion, Toni Braxton, Barbrą Streisand, Sarah Brightman.

Jedynie organizator się nie spisał. Brak telebimów uniemożliwiał osobom siedzącym w dalszych rzędach czerpanie radości z udziału w koncercie. Mam nadzieję, że muzyka i wokal zrekompensowały im brak efektów wizualnych. Koncert skończył się trochę po dwudziestej trzeciej i okazało się, że Gdańsk o tej porze staje się komunikacyjną pustynią.