Zło, które przywdziewa maskę dobrego, czyli na dobry początek tygodnia Hugo

Za sobą i wokół siebie aż do niezmierzonych głębin widzi władzę, rozum, słuszność sądzonej sprawy, praworządność i pomstę publiczną, wszystkie gwiazdy; to on stoi na straży ładu, dobywa z prawa piorun, mści się za społeczeństwo, jest podporą absolutu...

Prawość, szczerość, prostota, siła przekonań, poczucie obowiązku, skierowane niewłaściwie, mogą stać się wstrętne, lecz nawet wstrętne nie przestają być wielkie; ich majestat właściwy ludzkiemu sumieniu trwa wśród potworności. Są cnoty, które mają jedną przywarę; omylność. Bezlitosna, uczciwa radość fanatyka wśród najsroższego okrucieństwa zachowuje jakiś blask ponury i godny szacunku. 

[...] nie domyśla się, że w swym olbrzymim szczęściu zasługuje na współczucie, jak każdy ciemny człowiek, który tryumfuje. Trudno o coś bardziej przejmującego i strasznego niż ta twarz, która wyraża to, co można by nazwać - całym złem dobra. 

 

Nędznicy, tom. I str. 332 Na potrzeby wpisu pominęłam nazwisko bohatera oraz zastosowałam czas teraźniejszy. 

Jakże często padamy ofiarą tej pozornej szlachetności, obłudy, pięknych słówek, demagogii argumentów stosowanej przez osoby, które nie dość, że przekonane o własnej nieomylności, potrafią przekonać jeszcze o tym wszystkich wokół. 

O ileż łatwiej byłoby bronić się przed złem, gdyby nie miało ono tak pociągającego oblicza.