Wrażenia z Londynu-część 2 (Temple)

 

Pierwsza wizyta w nieznanym mieście, mnóstwo obaw związanych z kiepską znajomością języka, cztery dni pobytu, kilka przewodników i kilkanaście podpowiedzi zaowocowały wyborem takich a nie innych miejsc do odwiedzenia. Wśród tych, które okazały się najmilsze memu sercu znalazło się Temple.
Temple – to teren, na którym mieściły się „średniowieczne szkoły prawnicze”. Dziś zaglądając w okna budynków odniosłam wrażenie, że nadal mają tutaj swą siedzibę firmy prawnicze. Jak podaje przewodnik Pascala z 2007 roku przez ten kompleks budowli musiał przejść każdy angielski prawnik zanim uzyskał pozwolenie na wykonywanie zawodu.

Jest to (wg mojej zaledwie kilkudniowej wiedzy na temat miasta) nietypowe miejsce w Londynie. Miasto, które przytłoczyło mnie swą metropolitalnością, zgiełkiem, hałasem, tłokiem (nawiasem mówiąc podobne wrażenie zrobiły na mnie w tym roku wszystkie odwiedzane miejsca), miasto, którego architektura zaskoczyła mnie swobodnym łączeniem przeszłości z przyszłością pokazało mi tutaj inne oblicze; ciche i spokojne, zaludnione jedynie rdzennymi mieszkańcami, pozbawione natłoku turystów, otoczone zielenią. Tutaj odniosłam wrażenie, że czas się zatrzymał, żadnych szklanych i betonowych drapaczy chmur, żadnych futurystycznych budowli, brukowane dziedzińce, ustronne uliczki, nikt nie pędzi, nikt się nie spieszy. I podobno nadal występuje tu oświetlenie gazowe, o czym nie mogłam się przekonać odwiedzając je w świetle dnia.

Czyżby to wpływ dawnych mieszkańców Temple? Nazwa tego miejsca wywodzi się od templariuszy, którzy pod koniec dwunastego wieku byli właścicielami terenów. To tutaj znajduje się pochodzący z połowy szesnastego wieku Middle Temple Hall, budynek łączący niegdyś funkcje sypialni, stołówki i sali wykładowej, budynek, w którym miała miejsce premiera Wieczoru Trzech Króli Szekspira.  (zdjęcia nr 1 i 2) Tutaj też znajduje się dawna świątynia templariuszy, powstały pod koniec dwunastego wieku kościół Temple z charakterystyczną, otoczoną kolumnami, Rotundą naśladującą świątynię Grobu Bożego w Jerozolimie (zdjęcie nr 3,4). Rotunda wygląda jak miniatura rzymskiego Zamku Świętego Anioła. Gdyby nie prostokątna dobudowana nawa kościół w niczym nie przypominałby znanych nam świątyń chrześcijańskich. Dwukrotnie został poważnie zniszczony, po raz pierwszy w trakcie wielkiego pożaru Londynu w 1666 r. (cóż za wymowna data dla zwolenników spiskowych teorii dziejów), po raz drugi w trakcie drugiej wojny światowej. Dwukrotnie też został odrestaurowany. Do dziś zachowały się upiorne rzeźbiarskie dekoracje (gargulców, demonów, ludzkich twarzy -zdjęcie nr 5) zdobiące nagie, surowe ściany wewnętrzne świątyni, a także nagrobki średniowiecznych rycerzy. Przeczytawszy gdzieś, iż ceremonia wtajemniczenia nowych adeptów rozpoczyna się od wejścia do świątyni o świcie poprzez drzwi prowadzące do Rotundy byłam nieco zawiedziona z powodu ich zamknięcia. Nie mogłam złożyć ślubów pobożności, czystości, ubóstwa i posłuszeństwa i nie zostałam wtajemniczona w sekrety zakonu. Wnętrze zadziwia swym ascetyzmem, nic nie rozprasza uwagi uczestników nabożeństwa. Prosty ołtarz ozdobiony jedynie drewnianym krzyżem i dwoma drewnianymi świecznikami, ławki ustawione po obu stronach nawy prostopadle, a nie jak równolegle do ołtarza. Sporo tu drewna; tablice ze spisem mistrzów świątyni, drewniane organy i kazalnica (zdjęcie nr 6).

Najbardziej dekoracyjnym elementem wystroju są kolorowe witraże, choć i one są wyjątkowo skromne. Tym, co najbardziej przyciąga wzrok odwiedzających są kamienni rycerze śpiący w okrągłej nawie Rotundy. Ośmiu Rycerzy z mieczami (zdjęcie nr 7) i w pełnym uzbrojeniu stoi (leży) na straży tajemnic świątyni, która (przynajmniej z zewnątrz) ze względu na solidne, grube mury bardziej przypomina warowną fortecę niż miejsce kultu. Templariusze mieli czego strzec, poza tym, że stanowili zbrojne ramię kościoła, pełnili ważną rolę w ówczesnym życiu politycznym; ich mistrz zasiadał w parlamencie, jako pierwszy baron królestwa, świątynie stanowiły miejsca pobytu królów oraz legatów

papieskich. Tutaj przechowywano złoto podróżnych, bowiem świątynie pełniły też funkcje depozytów bankowych. Przysiadam na kamiennej ławie biegnącej wzdłuż okręgu Rotundy i mam wrażenie, że znajduję się w teatrze, w którym odbywały (a może nadal odbywają się) tajemnicze rytuały. Znikają turyści, dzień przechodzi w noc, wnętrze rozświetlają światła świec i zaludniają postacie w maskach wypowiadające jakieś tajemnicze słowa.