Inferno Dana Browna (audiobook), czyli o tym, jak nie tylko profesor Langdon traci siły

Sala map w Palazzo Vecchio

Swą słabość do dwóch najgłośniejszych książek Dana Browna prezentowałam nie raz. O jej powodach pisałam obszernie w recenzjach Kodu da Vinci oraz Aniołów i demonów. Czar prysł po drugim przeczytaniu Zaginionego symbolu. I to powinno być dla mnie ostrzeżeniem. Obiecałam sobie wówczas w celu pozostawienia miłych wspomnień do nowych książek pisarza nie sięgać. No, ale jak tu nie sięgnąć skoro najnowsza powieść za tło akcji obrała sobie dwa z miłych memu serc miast; Florencję i Wenecję, a znając styl pisania autora mogłam przypuszczać, iż nie obejdzie się bez nawiązania do świata sztuki.
Tym razem profesor Langdon trafia do Florencji, gdzie zostaje wmieszany w odszukanie miejsca ukrycia czegoś, co może wywołać na ziemi piekło porównywalne z tym, jakie przedstawia w Boskiej Komedii Dante. Pomocą w rozszyfrowaniu miejsca ukrycia groźnej zarazy będzie najgłośniejsze dzieło Dantego i powstała na jego podstawie Mapa piekieł Botticellego.
Tym, co mnie w powieściach Browna najbardziej fascynowało

Sala Pięciuset

(poza wartką i trzymającą w napięciu akcją) była umiejętność autora zainteresowania dziełami sztuki i ich twórcami oraz umożliwienie poznania  miejsc nieznanych (o czym pisałam poza wyżej wspomnianymi recenzjami, choćby tu czy tu). Paradoksalnie w czytaniu Inferna znajomość tematu mi nie pomogła. Florencję i Wenecję znam dość dobrze, może dlatego wstawki z przewodnika turystycznego nie zaspakajały mojego apetytu poznawczego, a trochę rozczarowywały. Również informacje na temat Medyceuszy, Dantego, Machiavelego czy Botticellego niewiele wniosły nowego do stanu mojej wiedzy, a to co wydawało się czymś nowym, czy przeoczonym podczas lektury Commedia Divina (Najmroczniejsze czeluście piekieł zarezerwowane są dla tych, którzy zdecydowali się na neutralność w dobie kryzysu moralnego) okazało się być wymyślonym przez autora cytatem z Dantego. Nie jest to oczywiście zarzut w stosunku do autora, jego książka to  thriller apokaliptyczny, jak nazywają ten gatunek znawcy, czy powieść sensacyjna, jak ja bym to nazwała, a nie popularno-naukowa pozycja na temat sztuki i turystyki. Dlatego dla wielu osób przyjemnością będzie poznawanie miejsc i dzieł sztuki za pośrednictwem autora, mnie tym razem ta przyjemność ominęła. Okazuje się, że nadmiar wiedzy może być przeszkodą.

Casa di Dante

Kiedy padało hasło jakiegoś miejsca lub dzieła mój umysł wyprzedzał informacje, które chwilę później słyszałam z nagrania. Miejscami nawet korygowałam wywody profesora Langdona, który na skutek amnezji stracił całą swą bystrość, stąd zapewne pojawia się malujący na sztalugach pod florencką katedrą Michał Anioł.
Cieszący się moją sympatią profesor Langdon zaczynał coraz bardziej irytować, kiedy pozostawał w tyle za czytelnikiem w rozwiązywaniu logicznych zagadek, jak choćby odnalezienie znaczenia CATROVACER, które nawet przy miernej znajomości włoskiego odgadłam w ciągu paru sekund (to tak jakby napisać KAZNAJDZIESZU), czy miejsca ukrytego w XXV części Raju Dantego (wrócę poeta u chrzcielnego zdroju). Rozumiem, że sympatyczny pan profesor padł ofiarą amnezji, bo gdyby nie to, nie dał by się tak wodzić swojemu przeciwnikowi za nos. 
No i jak tu dogodzić czytelnikowi, raz chciałaby sam rozwiązywać zagadki, a za chwilę marudzi, że skoro sam je rozwiązuje to znaczy powieść nie spełnia oczekiwań. Na szczęście nie wszystkie sekrety udało mi się rozwiązać, więc i ja miałam trochę przyjemności z lektury.
Trzeba przyznać, iż tym razem autor mocno zagmatwał fabułę i do końca nie było wiadomo, kto jest kim.
Wykorzystanie po raz czwarty tego samego schematu wydaje się

Dante przed Santa Croche

być pomysłem dość ryzykownym. To, co zachwycało w przypadku Kodu da Vinci ledwie wystarcza w przypadku czwartej z kolei książki.
Muszę jednak przyznać, że czyta (słucha) się nieźle i szybko (mnie lektura zajęła półtora dnia), fabuła wciąga, choć nie wywołuje już tak dużych emocji, jak wcześniejsze książki. Stopniowanie napięcia, przerywanie opowieści w najciekawszym momencie, odniesienie do prawdziwych postaci, miejsc, osób i dzieł - wszystko to sprawia, że książka znajdzie swoich sympatyków. Niestety po świetnym początku, niezłym rozwinięciu zakończenie mocno rozczarowuje.  Do Kodu Inferno bardzo daleko.
Czy polecam? Osobom nie obciążonym wiedzą na temat epoki, miasta i jego mieszkańców książka może się spodobać, mimo swej powtarzalności w powielaniu tego samego schematu, kiepskiego zakończenia oraz pewnej niepełnosprawności umysłowej głównego bohatera.
Jak dla mnie Dan Brown wzorem swego bohatera zaczął tracić siły.