Podróżnicze miniatury (1) Opera Garnier w Paryżu

Ulotne chwile, błysk w oku, zatrzymanie w zwojach pamięci jakiegoś malutkiego fragmentu rzeczywistości, który sprawia, że miejsce i zdarzenie stapiają się w jedno, a całość powoduje może ckliwe i naiwne, ale silne przeświadczenie, iż dla takich chwil warto żyć.  

Paryż – poranny grudniowy spacer przez pogrążone we śnie miasto.
Opuszczam przytulny i ciepły, choć malutki, hotelowy pokoik i wychodzę w orzeźwiający chłodem zimowego poranka dzień. Wokół ciemno, właściciele braserii podnoszą żaluzje swych sklepików, układają ciepłe croissanty i nastawią ekspresy do kawy. Na pustych o tej porze uliczkach mijam jedynie zamiataczy i dostawców towarów. W takiej chwili urzeczywistnia się egoistyczne pragnienie zawłaszczenia tu i teraz dla siebie. Jesteśmy tylko my; ja i ono, zespalamy się w jedno. Przepływają przeze mnie stulecia, idę uliczkami, które tak wiele widziały. Jakieś sto metrów dzieli mnie od rue Rivoli i od Luwru, nieco więcej od wystawy Fra Angelica, ale dopóty miasto pogrążone w ciemności nocy podążam w kierunku Opery Garnier. Idę przepełniona radosnym upojeniem, że jestem w tym miejscu, że za dwa dni spełni się kolejne z moich marzeń, a tymczasem staję pod gmachem Opery. Patrzę na oświetlony elektrycznym światłem latarni budynek i widzę go w zupełnie innym otoczeniu. Niczym na obrazie Gierymskiego (Opera paryska w nocy), obrazie, którego jeszcze nie znałam, a którego istnienie przeczuwałam, wszak to widok godzien utrwalenia.  

Jest w nas jakaś niewytłumaczalna i złudna tęsknota za czasami, które minęły, zupełnie, jakbyśmy wierzyli, że wówczas żyło się lepiej, łatwiej i piękniej. 

Do dziś ilekroć myślę Paryż pojawia się ciąg skojarzeń; wczesny poranny spacer, Gmach Opery, tańcząca z Wrońskim Anna Karenina (słucham wówczas audiobooka), oświetlona świątecznie Galeria Lafayette, kawa z rogalikiem oraz Fra Angelico i jego przecudne obrazy. Jak to dobrze, że mamy wspomnienia i mamy co wspominać.