W Edynburskiej Galerii Narodowej

Wielebny .. na łyżwach Henry Reaburn

Kilka dni temu bardzo chciałam znaleźć się w pojutrze, dziś, kiedy owo pojutrze stało się czasem przeszłym dokonanym, (dodajmy szczęśliwie dokonanym i miejmy nadzieję niepowtarzalnie przeszłym) wracam myślami do zeszłorocznego pobytu w Edynburgu.

Wśród atrakcji turystycznych miasta mało wspomina się o Narodowej Galerii Szkocji. Przewodnik po Edynburgu wydany w serii Podróże marzeń poświęca jej zaledwie kilka zdań. Galeria dzieli się na dwie części; poświęconą sztuce współczesnej oraz tę, w której króluje wszystko to co powstało przed wiekami. Głucha na sztukę współczesną niemal sprintem przebrnęłam przez ascetycznie pustawe i zimne sale eksponujące nie przemawiające do mojej wyobraźni dzieła. Wchodząc do galerii, w której prezentowano obrazy, nazwijmy je „klasycznymi”, odetchnęłam z ulgą, znalazłam się bowiem w otoczeniu, które odczuwam, nawet, jeśli nie zawsze rozumiem zamysł ich twórców.

Ciekawa byłam dzieł szkockich malarzy, ponieważ ta dziedzina

Wiosna W.McTaggart

sztuki była mi dotąd nie znana. Nie potrafiłam wymienić nawet jednego nazwiska malującego Szkota. Z powodu słabości do impresjonizmu artystą, na którego obrazy zwróciłam uwagę był pozostający pod wpływem tego nurtu William McTaggart. Początkowo malował głównie dzieci, z czasem w jego dziełach zaczęły przeważać krajobrazy oraz motywy marynistyczne.

Sztorm W.McTaggart

Najbardziej spodobały mi się; przypominający wczesnego Pissarro obraz przedstawiający dwie dziewczynki na łące (Wiosna) powstały w 1864 roku oraz trochę w stylu Moneta Sztorm (Burza) powstały w 1890 roku. Na podstawie tych dwóch dzieł widać jak daleką drogę przeszedł w swym artystycznym rozwoju malarz. Szczególnie rozczula mnie Wiosna, jest taka świeża, pełna nadziei, optymizmu, spokoju i niewinności. Przy tym obrazie można odpocząć. Jest taki prosty, naiwny i nie wymagający w odbiorze.

Będąc na świeżo po lekturze Marii Stuart Stefana Zweiga moją uwagę przykuły dwa obrazy namalowane przez niemal rówieśników McTaggarta Zabójstwo Dawida Rizzio pędzla Sir Williama Allana (1833) oraz Powrót Królowej Szkocji Marii do Edynburga pędzla Jamesa Drummonda (1870); oba prezentujące malarstwo historyczne; pierwszy stawia sobie za zadanie wierność historii, drugi jest artystyczną wizją wydarzenia, jakim był powrót oskarżonej o morderstwo na Darnleyu Marii Stuart do ojczyzny. 

Zwycięstwo P.A. Traquair

Kolejną artystką, której dzieło zapadło mi w pamięć była Phoebe Anna Traquair (Irlandka) i jej seria czterech haftów nazwanych Postęp duszy. Są one połączeniem fantazji, magii, radości, symbolizmu. Z informacji, jakie udało mi się znaleźć o tej artystce wynika, iż była niezwykle i to w różnych dziedzinach sztuki uzdolnioną osobą; haft, biżuteria, malarstwo ścienne, rysunek, obróbka metalu, projektowanie książek. 

Ciekawa byłam sztuki miejscowych artystów, nie spodziewałam się jednak, iż znajdę tam również perełki malarstwa renesansowego (w tym Botticelli, Rafael, Cranach, Memling), czy obrazy holendrów (Vermeer, Peter de Hooch, Avercamp, oraz tak pięknie opisane przez Herberta w Martwej naturze z wędzidłem Ojcowskie napomnienie Gerarda ter Borcha), czy w końcu moi ulubieńcy impresjoniści i postimpresjoniści (Monet, Renoir, Degas, Van Gogh, Gauguin). Oczywiście zbiory edynburskie impresjonistów nie dorównują tym paryskim, czy choćby londyńskim, będąc jednak w szczęśliwym posiadaniu w zwojach pamięci bogatej kolekcji dzieł impresjonistów skwapliwie korzystam z każdej okazji powiększenia "stanu posiadania". 

Sala impresjonistów

Malarstwo renesansowe

Ojcowskie napomnienie Gerard ter Borch

Drzewa oliwne Vincent Van Gogh

Nie jestem w stanie wymienić całej imponującej kolekcji artystów, których dzieła wystawione są w Galerii Edynburskiej. Zainteresowanych odsyłam na stronę galerii, gdzie w alfabetycznej zakładce można odnaleźć katalog artystów i miniaturki wystawianych obrazów.

Na zachętę dodam, iż podobnie, jak w Londynie odwiedziny w tej galerii (poza wystawami czasowymi) są bezpłatne.