A wszystkiemu winna jest kobieta? Hugo na dobry początek tygodnia

Zakonnik zadyszany, zatrzymał się jeszcze na chwilę. Następnie ciągnął dalej: — Na wpół już oczarowany, starałem się uczepić czegoś, ochronić się od upadku. Przypomniałem sobie sidła, jakie szatan nastawiał na mnie. Istota znajdująca się przed memi oczami miała tę piękność nadludzką, którą tylko niebo lub piekło dać może. Nie była to bowiem zwyczajna dziewczyna, zlepiona z garści ziemi i oświecona wewnątrz drżącym promieniem duszy kobiecej. Był to anioł! Ale z ciemności i z ognia, nie ze światła. W chwili kiedy te myśli snuły się po mej głowie, spostrzegłem przy tobie kozę, zwierzę szatańskie, które na mnie z uśmiechem spoglądało. Słońce południa czyniło jej rogi podobnemi do języków ognistych. Wtedy domyśliłem się matni szatańskiej i nie wątpiłem, że przyszłaś z piekła, aby mię zgubić. W tom wierzył.
Tutaj zakonnik wpatrzył się w uwięzioną i dodał zimno:
— W to wierzę jeszcze... Urok wszakże działał powoli; taniec twej kręcił mi się w głowie; czułem, że tajemniczy czar spełniał się we mnie. Wszystko, co powinno było czuwać w mej duszy, zasypiało i podobnie jak ci, co umierają w śniegu, znajdywałem dziwną rozkosz w, tym śnie. Nagle zaczęłaś śpiewać. Cóż ja nędzny miałem robić? Śpiew twej był jeszcze śliczniejszym od twego tańca. Chciałem uciec. Niepodobna. Byłem przybity, wszczepiony w posadzkę. Zdawało się mi, że marmur jej dochodzi mi aż do kolan. Trzeba było zostać do końca. Nogi miałem zimne jak lód, w głowie się gotowało. Nareszcie, być może przez litość dla mnie, przestałaś śpiewać, niknęłaś. Odblask olśniewającego widzenia, echo czarującej muzyki oddaliły się zwolna od mego wzroku i słuchu. Wtedy upadłem we framudze okna sztywniejszy i słabszy od zwalonego posągu. Nieszporne dzwony mnie obudziły: ale, niestety! było we mnie coś złamanego, co nie chciało się podnieść, coś nowego od czego uciec nie mogłem. Fragment pochodzi z książki Katedra Marii Panny w Paryżu  

Celibat – będący dobrowolnym zrezygnowaniem z zawierania związków małżeńskich oraz uprawiania seksu został prawnie usankcjonowany w religii katolickiej w XI wieku za pontyfikatu papieża Grzegorza VII.
źródło zdjęcia 

Wczoraj obejrzałam film Dzwonnik z Notre Dame z 1997 r. z Salmą Hayek w roli Esmeraldy. I choć spłakałam się okrutnie to niestety poza zarysem fabuły ekranizacja nie ma nic wspólnego z prozą Hugo.  
A oczywiście najpiękniejsze Notre Dame oglądałam w wersji muzycznej.