Bazylika Św. Marka w Wenecji oczami Renoire

Zawsze marzyło mi się znalezienie na Placu Świętego Marka, takim jak na obrazie Renoire; wyludnionym, niemal zupełnie pustym. Zresztą marzenie o podziwianiu cudów architektury bez tłumu turystów towarzyszy mi nieodmiennie w Wenecji, Paryżu, Florencji, Rzymie i wszędzie tam, dokąd uda mi się zawędrować w moich podróżach. Ostatnio, kiedy mi się to niemal udało, okazało się jednak, iż pusty plac Św. Marka wygląda jakoś nienaturalnie. I nawet gołębie nie były w stanie tej pustki zapełnić (zdjęcie poniżej).
Brak tłumów turystów na obrazie Renoire nadaje temu miejscu bardziej intymny, tajemniczy charakter.
W namalowanym w 1881 roku dziele artysta uchwycił tak charakterystyczny dla impresjonizmu nastrój chwili. Rozmyte kontury, nieostre kształty, pastelowe barwy, świetlne refleksy. Kiedy patrzę na bajkowe mury świątyni niemal mrużę oczy od słonecznych promieni, które odbijają się w złocistych barwach bogato zdobionych mozaik.
Widok jedyny w swoim rodzaju. Połączenie pięknej architektury z wyobraźnią malarza. Bo mimo, iż na obrazie brak szczegółów charakterystycznych dla tej bizantyjsko - romańsko - gotyckiej świątyni to chyba nikt, kto choć raz widział Bazylikę nie może mieć wątpliwości, że znajduje się na Placu Św. Marka w Wenecji.

Trudno tutaj dostrzec piękne, kolorowe dekoracje fasady, poza ich zarysami nad środkowym portalem, trudno rozpoznać w cieniach posągi czterech przywiezionych z Konstantynopola koni z brązu, a jeszcze trudniej rozpoznać złotego weneckiego lwa w pomarańczowej plamie nad głównym wejściem do świątyni.
Na opustoszałym przed świątynią placu królują nieodłączne dla krajobrazu tego miejsca gołębie oraz wielkie kałuże wody. Dopiero chwilę wcześniej przestało padać i plac nie zdążył jeszcze przeschnąć. To tłumaczyłoby tę wyjątkową tutaj znikomą ilość przechodniów. Po prawej stronie majaczy kontur Dzwonnicy, po lewej Wieża zegarowa.
Namalowana przez artystę Bazylika jest taka nierealna i jednocześnie piękniejsza niż w rzeczywistości, bowiem daje pole dla wyobraźni. Patrząc na reprodukcję obrazu imaginuję sobie, że ta czerwona plamka przed wejściem to ja i zaraz bez konieczności odstania w długiej kolejce chętnych wejdę do środka i ponownie podziwiać będę jej skarby. A po wyjściu usiądę przy stoliczku kawiarni Florian i obserwować będę, jak Plac zapełnia się coraz liczniejszą rzeszą turystów.Kiedy patrzę na ten obraz nieodmiennie na myśl przychodzi mi cykl obrazów Moneta „Katedra w Rouen”. Szkoda, że Renoire nie wpadł nie ten sam pomysł i nie namalował cyklu Bazylika Św. Marka w Wenecji w kilku wersjach.
Prezentowane tutaj dwie wersje kolorystyczne pochodzą z zasobów internetowych. Nie mam pojęcia, która jest bliższa prawdy. Ta powyżej jest taka bardziej bizantyjska-wenecka, a ta poniżej bardziej subtelna-malarska. A rzeczywistość zapewne jest jeszcze inna, o czym niestety nie będę mogła się przekonać w najbliższym czasie, gdyż nie wybieram się do Mineapolis, gdzie w Institute of Art znajduje się obraz.

Myśl o kwietniowej wycieczce do ukochanej Italii rozgrzewa mnie w ten zimny, lutowy wieczór.