Już tuż, tuż

Miałam dzisiaj zamieścić recenzję którejś z lipcowych książek (cztery zaległe wyrzuty sumienia) albo którejś z sierpniowych  (jedynie dwie), w najgorszym razie  wczoraj przeczytanego kryminału, ale wyciągnęłam walizki z pawlacza i zaczęłam się pakować. Nie wiem, czy też tak macie; najpierw człowiek czeka i czeka i doczekać się nie może, a potem nagle ni stąd ni zowąd czas się kurczy, a rzeczy koniecznych do zrobienia przed wyjazdem jest całe mnóstwo. Zwłaszcza, jeśli okazuje się, że przed wyjazdem prywatnym czeka nas jeszcze wyjazd służbowy, z którego wróciwszy zdążymy jedynie przepakować walizkę.
A teraz zamiast się pakować na urlop, bo na wyjazd służbowy  jużem spakowana szukam połączeń pomiędzy punktem A i punktem B, a w uszach brzmi frrrrrancuska muzyka. I nucę sobie Demain, w którym tak wdzięczne słówko Paris nie oznacza, że jutro Paryż, ale że jutro Julia ma poślubić księcia Parysa. A ja "jutro" (czyli za niecały tydzień), jak to pięknie napisała kiedyś Czara zdradzę Rzym z Paryżem, Florencję z Marsylię, a Wenecję z Awinionem. I cóż, jakoś się tej zdrady wcale nie wstydzę.

Nie wiem, czy jeszcze uda mi się coś napisać przed odlotem, bo myślami już bujam wysoko, daleko i lekko i wszystko we mnie śpiewa o tym księciu, co to tej Julii chce. I jeszcze po głowie kołysze się melodia, która zwiastowała każde wakacje, a dziś zwiastuje urlop, i choć lato zbliża się ku końcowi, to dla mnie jest to jego najpiękniejsza cześć.