Wszystko czerwone Joanna Chmielewska- audio i papier

Wydawca Kobra Media, rok wydania 2001, stron-343.

Uwielbiam tę książkę. Podczas zabawy w dziesięć ulubionych czytadeł na jej wspomnienie uśmiech zagościł mi na gębie szeroki i ogromniasty, taki, co to by można skomentować, no i czego tak szczerzysz kły? Poleciałam więc do pudełka z napisem Chmielewska i z pokaźnego zbioru wyciągnęłam książkę na półeczkę przy łóżku. Niestety, w sierpniu miałam sporo zobowiązań czytelniczych i została ona wypchnięta z kolejki oczekujących. Kiedy w bibliotece zobaczyłam audiobooka pomyślałam - to będzie wyjście; wysłucham w drodze do pracy. Niestety lektorka używa, moim zdaniem tak manierycznej i nienaturalnej interpretacji, że po dwóch rozdziałach płyta poszła w kąt, a książka odzyskała należne jej miejsce.

W domu Alicji, duńskiej przyjaciółki Joanny (narratorki), w miejscowości Allerod, której nazwę używając potocznych skojarzeń można by przetłumaczyć, jako wszystko czerwone, pojawia się całe mrowie gości. To wprowadza gospodynię w stan podwyższonej nerwowości, bowiem hurtowy najazd gości, którzy nie raczą przestrzegać ustalonych wcześniej terminów wizyt, powoduje kłopoty z noclegiem i aprowizacją. Podczas miłego towarzyskiego spotkania odbywającego się w półmroku ogrodowej lampy jeden z gości, Edek usiłuje przestrzec Alicję przed kimś z jej otoczenia. Edek jest pijany, a Alicja nie ma ochoty go słuchać. Kiedy jednak po wyjściu gości okazuje się, iż Edek został zamordowany wykrzykiwane bez ładu i składu ostrzeżenia zaczynają nabierać sensu, a Alicja wraz z trójką stałych gości  zaczynają poszukiwania Edkowego listu, o którym zdążył był wspomnieć przed zejściem. Od tej pory akcja dostaje przyspieszenia, trup (nie-trup) ściele się gęsto, kolor czerwony dominuje nad innymi, Alicja wciąż szuka zaginionych listów (oprócz Edkowego nadeszły nowe, które roztargniona pani domu wciąż gdzieś zapodziewa), liczba gości to rośnie, to maleje, dzięki uczynnemu zbrodniarzowi, a wszystkiemu towarzyszy duński policjant o polskich korzeniach władający językiem w sposób wielce oryginalny. Każde pojawienie się pana Mulgaarda wywoływało we mnie wybuchy śmiechu tak gwałtowne, że udało mi się rozlać mleko i zbić szklankę.

O Chmielewskiej mawia się, że jest ona autorką kryminałów, tymczasem zwolennicy „typowych” kryminałów mogą poczuć się zawiedzeni czytając jej książki. Są one raczej połączeniem komedii kryminalnej z elementami absurdu. Ten rodzaj humoru nie wszystkim przypadnie do gustu. Mnie śmieszy nieodmiennie od lat i wprawia w doskonały humor. 

Alicja jest od niej o ile starsza, a zobacz, jak przy niej wygląda. Jak wdzięczna sylfida. Alicja ma mało wcięcia w talii, ta spódnica jest okropna, wypchana na tyłku i zgruchomiona na brzuchu, i co? Przy Agnieszce Alicja wygląda jak klabzdra, a przy Grecie jak nimfa.

Wszystko czerwone pełne jest absurdu, ilość idiotycznych pomysłów, na jakie wpadają Alicja i jej goście oraz nieudolność przestępcy są zadziwiające.
A wszystko zaczyna się przy świetle czerwonej lampy.

Uroczystość w pełni rozkwitu przeniosła się po kolacji na taras. Obiekt kultu świecił czerwonym blaskiem na wysokości nieco mniej niż metr, oświetlając wyłącznie nogi siedzących wokół osób. Wielki płaski klosz, z wierzchu czarny nie przepuszczał najmniejszego promyka, tak że głowy i popiersia tych osób tonęły w głębokim mroku, za ich plecami zaś panowała ciemność absolutna. Samotne wyeksponowane purpurowe nogi, pozbawione swoich właścicieli, wyglądały nieco dziwnie, ale nawet dość efektownie.

Poniżej kilka cytatów z pana Mulgaarda, jeśli one was nie rozbawią, to raczej nie sięgajcie po książkę.

- Azali były osoby mrowie a mrowie?

-Ta dama – upewnił się – to wasza mać?
 

- A możliwe, że pani wiadomości posiada. O ta osoba, morderca. Pani musi umysłowa robota wykonać, mnogo, wielkie mrowie. Zaprawdę na pamięć waszą zaległo, a musicie rozjaśnić mroki.

- Zaprawdę, pamięć nasza nie powiada nam nic...

- Światłość była na pani osoba. On wykonywa zła zamiara poprzez okno. Pani winna nie siadywać na światłość.

- Zadziwienie odczuwać należy – rzekł. – Nader nieordynarny spożyły jad osoby nieżywe.

Moja ocena książki 5,5/6, audiobooka nawet nie ocenię, to, że nie wysłuchałam do końca mówi samo za siebie. Za to wysłuchałam też fragmentu słuchowiska na podstawie książki i również poczułam się zawiedziona, jak można było tak "zniszczyć" książkę przez tak dziwaczną interpretację. W audiobooku Alicja jest sfrustrowaną, ziejącą jadem wszem i wobec babą, w słuchowisku słodką, idiotką.

I jeszcze moje osobiste wyzwanie wrześniowe. Jest to miesiąc mojego urlopu (już za chwileczkę, już za momencik) dlatego przekornie będzie to miesiąc bez klasyki, z literaturą nieco lżejszego kalibru (no chyba, że mi się wepchnie bez kolejki).