Wpis prawie wakacyjny, czyli zapraszam na krótki spacer do Gdańska

Kiedy do urlopu zostało jeszcze sporo czasu szukam wytchnienia w tym, co towarzyszy mojej codzienności. Idąc rano do pracy (a pracuję chwilowo na Starówce) mam okazję oglądać miasto w niezwykłej odsłonie. Widok, który jawi się moim oczom jest widokiem, jakiego nie ogląda większość turystów. Jest to miasto pozbawione tłumów, hałasu, zgiełku i muzyki. Widok powyżej jest dla mnie niczym oglądanie Placu Świętego Piotra w Watykanie czy Katedry Notre Dame w Paryżu. Oparta o balustradę mostu łączącego Zieloną Bramę z Wyspą Spichrzów mogę długo wpatrywać się w wodę, pływające po kanale stateczki, odrestaurowane kamieniczki czy tarasy nadbrzeżnych restauracji.  Nie będę oryginalna, ale taka jest prawda; Pobrzeże, ulice Mariacka i Długa to ulubiona trasa moich spacerów. O takim widoku i takiej możliwości nieograniczonego niczym przejścia przez  Mariacką (jak na zdjęciu nr 2) odwiedzający Gdańsk podczas Jarmarku Dominikańskiego (trwa od 26 lipca do połowy sierpnia) mogą jedynie pomarzyć. Dzisiaj trudno przecisnąć się między straganami z bursztynem i pamiątkami oraz snującymi leniwie przechodniami. Choć i tak mniej tutaj tłoczno niż na Długiej, gdzie zajęty jest niemal każdy stoliczek kawiarnianego ogródka. Dziś odwiedzający miasto chadzają już nie grupami, a kawalkadami. Wracając z pracy zastanawiam się, czy nie jest tu tłoczniej niż w którejś z metropolii, które odwiedziłam zeszłego roku, a może tylko tak mi się wydaje. Dlatego tak cenne są te poranne przed pracą spacery, wystarczy kilka minut, aby przypomnieć sobie, że moje miasto jest najpiękniejsze na świecie. Idąc Długą wzrok nieodmiennie zatrzymuje się na Neptunie. Jest to najładniejsza z gdańskich fontann. Pod Golasem umawiam się od zawsze ze znajomymi, choć nie jest to najlepszy punkt spotkań, z uwagi na kształt fontanny, który sprawia, iż można się bawić w kotka i myszkę, niczym Dziewoński z Gołasem w filmie "Żona dla Australijczyka". Przepiękny widok będący moim udziałem w drodze do pracy szlak trafia w drodze powrotnej, kiedy przez Długą i Długi Targ trzeba się niemal przedzierać niczym przez zasieki na polu bitwy. Chcąc uniknąć i tłumów i żaru z nieba wybrałam się na późnowieczorny spacer.

 Można powiedzieć, iż trafiłam jak kulą w płot, bowiem, nie uniknęłam ani upału, który mimo minięcia północy nie zelżał ani odrobinkę, ani towarzystwa dwunożnych, ponieważ był to pierwszy Dzień Jarmarku, a więc w mieście odbywała się cała masa atrakcji; od uruchomienia Diabelskiego Młyna nad Motławą, który góruje nad kamieniczkami niczym London Eye nad Tamizą, poprzez liczne koncerty i przedstawienia związane z Festiwalem Szekspirowskim po fajerwerki włącznie. No cóż, nie można mieć wszystkiego, a poczucie więzi i współuczestnictwa też jest nie do pogardzenia. Aby całkiem zakręciło się w głowie od nadmiaru wrażeń proponuję

 skorzystać z Koła Widokowego (Diabelskiego Młyna), z którego wagoników rozciąga się piękna panorama miasta. Jeszcze nie zdążyłam zakosztować powrotu do przeszłości, ale mam to w planach. Niezmiernie ciekawa nowego Teatru Szekspirowskiego skorzystałam z możliwości wejścia na jego teren (jeszcze w budowie), aby na dziedzińcu pod gołym niebem, jak to za czasów Wiliama bywało obejrzeć dwie miniaturki Sceny miłosne wg Szekspira. Było to niezwykłe przeżycie z powodu scenerii, jaka towarzyszyła oglądaniu sztuki. Publiczność stała, a aktorzy występowali na zaimprowizowanej scenie. Jeśli do tego dodać, iż przedstawienia zaczynały się o godzinie dwudziestej drugie, trzeciej i czwartej to możecie sobie wyobrazić niezwykły klimat spektaklu. Pomimo, że nie przepadam za pantomimą było to ciekawe doświadczenie. Niestety zdjęcia robione w nocy jakoś kiepsko mi wychodzą. Na zakończenie spaceru życzę wszystkim błogiego spokoju(bierzcie przykład z wygrzewającego się na słoneczku futrzaka).