Krwawa zemsta oraz Dom sióstr- książki na których poległam

Nie lubię pisać takich recenzji, jak te poniżej. Nie sprawia mi przyjemności pastwienie się nad literaturą, bo nie mam ku temu ani wiedzy, ani predyspozycji, ani umiejętności. Pomyślałam jednak, że skoro piszę o tym co mi się w czytanych książkach podoba powinnam też napisać, co mi się w nich nie podoba. A czy inni podzielą moje zdanie, to już inna sprawa. Lekturę pierwszej z książek przerwałam w połowie, drugą wysłuchałam do końca, choć może lepiej byłoby w moim przypadku w ogóle nie zaczynać.
Krwawa zemsta Joanna Chmielewska
Nie jestem pierwszą osobą, którą rozczarowują ostatnie powieści Joanny Chmielewskiej, tym bardziej rozczarowują, im wcześniej zachwycały. Nie mniej jednak czytałam dotąd niemal wszystkie i nawet Gwałt, który oceniłam jak dotąd najniżej doczytałam, choć z dużym trudem do końca. Niestety na Krwawej zemście poległam w połowie. I to mimo dwóch prób przeczytania lektury. Książkę pożyczyłam bowiem od koleżanki, która twierdziła, iż jest ona powrotem autorki do formy. To samo twierdził ZWL.

Niestety, ja tego powrotu do formy nie odnalazłam. Bazyl napisał o tej książce "Za dużo Chmielewskiej w Chmielewskiej" i ja się z tym stwierdzeniem zgadzam. Jest ona i moim zdaniem przekombinowana. Autorka chciała umieścić w niej tyle śmiesznostek i udziwnień, że zaczynałam się w tym gubić. No i sam pomysł pisania o odwłoku Emilki nazywanej kręcidupcią jakoś mnie nie przekonał. Ileż można odmieniać przez przypadki, rodzaje, liczby kręcidupcię i pisać o sztukach wyczynianych przez jej cztery litery, które to umiejętności tak ogłupiają męską i jak się okazuje żeńską część personelu pracowni architektonicznej, że właściwie świat dzieli się na kręcidupcię i całą resztę. To co miało być w zamierzeniu, jak domniemywam, humorystyczną wstawką staje się nużącym tematem numer jeden. Nie odnalazłam w tej powieści ani ciekawego pomysłu, ani ostrego, ciętego języka (dialogi tak zakręcone, tak udziwnione, że aż trudno było je zrozumieć, choć może to tylko ja nie dostrzegłam ich finezji), postacie mało oryginalne.
Męczyłam się okrutnie i doszedłszy gdzieś do połowy książki podjęłam męską decyzję zakończyć w tym miejscu, żywiąc nadzieję, że może po prostu nie odnalazłam w niej tego czegoś, co nadawało jej lekkość i polot, zamiast rozczarować się bez złudzeń.


Dom sióstr Charlotte Link (audiobook)
Kto wie co mnie podkusiło do zapoznania się z tą książką ręka do góry. Nie przepadam za współczesną literaturą, która kusi z półek księgarni, jako kolejny bestseller roku. Nie ulegam entuzjastycznym opiniom blogerów i opisom na okładce. Nie w moim guście Zafon, Lackberg, Kalicińska. Powieści zachwalanej, jako najlepsza powieść pisarki wysłuchałam w postaci audiobooka. Sama chciałam. Zajęło mi to cztery popołudnia (na szczęście jedynie cztery) i z każdą godziną słuchania zastanawiałam się, dlaczego słucham dalej. Myślę, że fakt, iż dopiero co poległam na Krwawej zemście był tu istotną przyczyną. Nie lubię się poddawać bez walki, no więc walczyłam ze sobą do końca. Czasami dopiero zakończenie potrafi sprawić, że lektura nabiera innego znaczenia. Niestety nie w tym przypadku, a może nie w moim przypadku.

Czytałam, że jest to porywająca historia, że ciekawa saga, że opowieść tajemnicza i mroczna, że z historią w tle, że głęboka psychologicznie. Niestety mnie nie udało mi się w niej odnaleźć żadnej z tych cech. Historia mnie nie zainteresowała, wydawała mi się szalenie przewidywalna. Rodzący się ruch sufrażystek i dwie wojny światowe będące tłem wydarzeń przedstawione zostały tak, jakby pisała o nich osoba, która nie zadała sobie najmniejszego trudu zgłębienia tegoż historycznego tła (dla mnie opisy są powierzchowne i przewidywalne). Postaci wydają mi się papierowe, sztuczne i irytujące, ale nie tyle irytujące z powodu zachowania, co niekonsekwencji zachowań. Żadna z bohaterek nie wzbudziła nawet cienia mojej sympatii, ale tak naprawdę autorka nie pozwoliła mi żadnej z nich poznać. Postacie opisuje poprzez ich zachowania, a nie ich przemyślenia, czy motywy postępowania. Wszystko, co wiemy o bohaterach to słowa i sądy innych bohaterów. Tyle, że sądy te nie znajdują potwierdzenia w czynach i w rzeczywistości.


Uwaga - bo zdradzę kilka szczegółów z fabuły, więc osoby pragnące przeczytać książkę powinny nie czytać dalszej treści notki.
Jedna z bohaterek powieści, Francis bez cienia wyrzutów pozbywa się dwukrotnie dziecka, bo narodziny zakłóciłyby jej romans z niestabilnym emocjonalnie mężem siostry, z którym przez dwadzieścia lat pozostaje w związku. Kiedy wybucha wojna cieszy się z tego, iż nie posiada synów, bowiem nie przeżyłaby, gdyby powołano ich na front. Ta sama Francis wcześniej z dnia na dzień staje się nagle uczestniczką walki o prawa kobiet, bowiem trafiła do więzienia, jako przypadkowy uczestnik manifestacji. Jakieś to niewiarygodne i niepoważne i nie budzi mojego zaufania do postaci. Francis zresztą zachowuje się często irracjonalnie, a powodów takich zachowań autorka nam nie ujawnia. Nie chce, czy nie potrafi zbudować psychologicznego portretu postaci? Jeśli nie chce - to jest to jakiś pomysł, choć ja go nie kupuję. Inna bohaterka Barbara (dojrzała, wykształcona kobieta) spędziwszy noc z ledwie poznanym mężczyzną (odmawiając wcześniej miesiącami tego przywileju mężowi) zwierza mu się z najgłębiej skrywanych tajemnic, którymi są…. fakt, iż jako dziewczynka była gruba i nie miała powodzenia u chłopców.

Żadna z bohaterek nie wzbudziła we mnie nawet cienia sympatii; ani Frances pozornie silna, niezależna, zaradna kobieta, której nie udało mi się poznać, ani rozchwiana emocjonalnie Wiktoria, według której powołaniem kobiety jest być żoną i matką (zwłaszcza kiedy żebrze i skamle do ukrywającego się w domu sióstr niemieckiego żołnierza – no, zerżnij mnie, zrób to w końcu), ani mazgajowata Laura, która boi się własnego cienia ani silna, perfekcyjna i zakompleksiona Barbara.

Zarówno bohaterki, jak ich emocje są dla mnie niewiarygodne i sztuczne. Parę razy wybuchłam nawet śmiechem podczas czytania, choć nie sądzę, aby w zamiarze autorki miały to być sceny humorystyczne. Powieść Link nazwałabym czytadłem, którego lektura mnie osobiście nie dała żadnej przyjemności. Wysłuchałam do końca ziewając okrutnie i rozmyślając nad tym, czy rzeczywiście należy wszystkie książki czytać do końca.


Wiem, że są osoby zachwycone tą książką. Ponieważ odezwała się też w komentarzu Sardegna, której lektura książki sprawiła dużą radość - podaję też link do jej recenzji.