Kalejdoskop minionego roku (czyli przeżyjmy to raz jeszcze)

Koniec roku to tradycyjnie podsumowania. Lubimy liczyć, porządkować, układać w zbiory, to daje nam orientację, czy było lepiej, czy gorzej, a może tak samo. I mimo, iż zarzekamy się, że przecież nie chodzi nam o bicie rekordów, to przyjemnie podbudowuje nas świadomość, tego, że udało nam się poznać więcej i więcej. To takie naturalne dążenie człowieka, aby więcej i aby lepiej, aby głębiej i aby w pełni. Wciąż w drodze, w poszukiwaniu, w dążeniu, drążeniu, próbie uchwycenia tego, co nieuchwytne. Postanowiłam i ja sobie troszkę podsumować miniony rok.
Czytelniczo
Moim odkryciem w literaturze obcej stali się Proust (przeczytałam W stronę Swanna oraz W cieniu zakwitających dziewcząt) oraz Josef Brodski (przeczytałam Znak Wodny, a na półce stoi Dyptyk Petersburski). Autorzy ci oczarowali i skradli serce. Kontynuowałam znajomość z Emilem Zolą (Paryż, Rzym, Lourdes, Kartka miłości, Opowieści niesamowite, Germinal (powtórnie) oraz biografia pisarza pióra Haliny Suwały), poznałam też trochę twórczość Stefana Zweiga (Niecierpliwość serca oraz biografie Balzaka, Marii Stuart i Marii Antoniny) i muszę przyznać, że było to całkiem miłe spotkanie.
W literaturze polskiej  (która niestety nie jest moją najsilniejszą stroną) odkryłam panią Marię Wachowicz (Czas nasturcji zauroczył pięknym językiem oraz zainteresował postacią jej bohatera), przeczytałam dwie książki Iwaszkiewicza (Podróże do Włoch oraz Matkę Joannę od aniołów i nie były to niemiłe spotkania), pogłębiam znajomość z Herbertem (Martwa natura z wędzidłem - kolejny zachwyt nad umiejętnością ciekawego pisania o rzeczach z pozoru błahych i całkiem zwyczajnych) oraz z panią Bożeną Fabiani (Moje nowe gawędy o sztuce). Pani Fabiani pisze tak przystępnie i ciekawie, że przeczytanie kolejnego tomu rozbudza apetyt na dalszą lekturę.

To nie był mój rekordowy rok pod względem ilości przeczytanych książek (przeczytane w 2013), ale książki, które przeczytałam w zdecydowanej większości oceniłam pozytywnie. Największe rozczarowanie przyniosła mi książka, po której spodziewałam się może zbyt wiele, a może czegoś zupełnie innego. Wszystko przemawiało za, bo i temat związany z próbą odzyskania bezcennego dzieła sztuki i przyrównanie do powieści Dana Browna (jedni pisali o podobieństwie, inni podkreślali wartość na zasadzie kontrastu wybitnego dzieła z "miernotą, gniotem, grafomanią i czym tam jeszcze określono książki" pisarza, do którego mam słabość. Dla osoby, której dwie najgłośniejsze książki Browna przyniosły szereg ciekawych odkryć artystycznych (od Berniniego poprzez Rafaela a na Durerze kończąc) i przełożyły się na parę cudownych podróżniczych wzruszeń (piękne rzymskie świątynie, tajemnicza londyńska Temple, paryskie odkrycia w Luwrze, Saint Sulpice odkrywane dzięki lekturze to tylko niektóre z tych inspiracji) takie nawiązanie było ważkim argumentem. Oczekiwałam podobnych wzruszeń, wartkiej lektury, nowych artystycznych odkryć. Dodatkowym argumentem za były świetne blogowe recenzje u trzech osób prezentujących zupełnie odmienne światopoglądy i skrajnie różne polityczne sympatie, no bo skoro podoba się tak bardzo (recenzje były entuzjastyczne, a zapał jednej z blogerek, kiedy mi o książce opowiadała wydawał się zaraźliwy) osobom o tak skrajnie różnych oczekiwaniach to książka nie może być nieinteresująca.
Kupiłam w prezencie dla koleżanki pewna, że lektura pójdzie mi gładko i za parę dni będę mogła książkę nadać na poczcie. I tu nastąpił pierwszy zgrzyt. Czytałam, czytałam i czytałam i właściwie zmuszałam się, aby doczytać do końca, bo przecież czasami dopiero finałowa scena nadaje nowego znaczenia, pozwala na inne odczytanie powieści, jest kluczowa. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego, ale zupełnie mnie lektura nie wciągnęła. A przecież temat kradzieży dzieł sztuki, próba ich odzyskania, sensacyjne wątki, zamach terrorystyczny, pościgi, ukrywanie się, strzelanina, mini wykłady na temat malarstwa oraz sposobów odszukiwania zaginionych (skradzionych dzieł sztuki), mocno naciągana (acz wcale nie będąca nieprawdopodobną) teoria dotycząca odpowiedzialności pewnego mocarstwa za wybuch II wojny światowej powinny sprzyjać lekturze. Tymczasem ja byłam rozczarowana zarówno fabułą, jak i sposobem prowadzenia narracji. Nie poczułam cienia sympatii do żadnego z bohaterów, ich postacie wydawały mi się nieciekawe i papierowe. A już szczytem wszystkiego były dziecinne pyskówki uskuteczniane przez jedną z bohaterek. Na plus tej książce muszę oddać, że jakąś tam nową wiedzę pozyskałam. No i jeszcze podobało mi się parę trafnych spostrzeżeń na temat Polaków. Chodzi o Bezcennego pana Miłoszewskiego. Muzycznie
Rok temu brakło mi koncertów, ten był bardzo bogaty w muzyczne ucztowanie (od koncertu pożegnalnego Vai Con Dios, poprzez koncerty Il Divo, Gregorian aż po Stare Dobre Małżeństwo i koncert finałowy festiwalu piosenek Agnieszki Osieckiej). Spełniły się także moje musicalowe marzenia.
W styczniu obchodziłam bardzo okrągłe urodziny, a pięknym prezentem, jaki otrzymałam, zupełnie niespodziewanie, była filmowa adaptacja musicalu Les Miserables. Prezentem urodzinowym była też październikowa wycieczka po Europie, a jej najpiękniejszym momentem możliwość obejrzenia Nędzników na londyńskim West Endzie. Rozczarowaniem musicalowym były natomiast Deszczowa piosenka w Teatrze Roma w Warszawie oraz Phantom of the Opera w Londyńskim Her Majesty (dobre wykonanie i efekt całości psuł mi operowy głos Eryka-upiora, którego partie moim zdaniem są partiami do rockowego wykonania, jako przeciwwaga dla lirycznego głosiku słodkiej Cristine. Tak więc londyński Upiór (jak dla mnie) przegrał w konkurencji z warszawskim).
Podróżniczo
Długo w tym roku czekałam na moje wakacje, ale kiedy już zaczęłam podróże to odwiedziłam spory kawałek Europy; od Londynu, poprzez Paryż, Wenecję, Florencję, Rzym aż po Amsterdam. Do tej pory zdołałam się podzielić zaledwie maleńką cząstką wrażeń. 

Plany - tradycyjnie; żadnych planów. No może jeden malutki, pisać jedynie o wybranych pozycjach czytelniczych. Gdzieś tam, na samym początku mojego pisania założyłam sobie, (chyba błędnie), że będę pisać o każdej przeczytanej książce, o każdym obejrzanym spektaklu, wysłuchanym koncercie, odbytej podróży, a takie założenie i niemożność jego spełnienia wprawia tylko we frustracje. A przecież pisanie ma być przyjemnością, a nie obowiązkiem. I tego życzę każdemu - dużo radości i wielu przyjemności we wszystkich dziedzinach życia.
 

No to może jeszcze jeden plan- chciałabym nauczyć się pisać bardziej lakonicznie, daleko mi do Prousta, a zdania buduję czasami tak dalece rozbudowane, że sama muszę je dwa razy przeczytać, aby przypomnieć sobie, co autor miał na myśli, choć kiedy piszę mam wrażenie, że jestem mistrzem intelektu (to miał być żart).
Zdjęcia z ostatniej wycieczki do Amsterdamu 1. Widok sprzed Rijskmuseum, 2. Dom handlowy w świątecznej szacie, 3. Targ kwiatowy, 4. W muzeum Van Gogha

A na 2014 rok życzę równowagi pomiędzy światem realnym a wirtualnym (sobie też:)