Koncert Garou w sali kongresowej, czyli o tym, jak nagle poczułam się strasznie staro

Siedzę sobie i słucham piosenek Garou i nie mogę zrozumieć, dlaczego na koncercie w Kongresowej brzmiały one w moich uszach zupełnie inaczej. Nie tak przejmująco, nie tak pięknie, nie tak nastrojowo, nie tak chwytająco za serce. Przecież muzyka na żywo zawsze bardziej porusza, tymczasem odnoszę wrażenie, że w moim przypadku było dokładnie odwrotnie.
Utwory Garou znałam z kilku piosenek; lekkie, łatwo wpadające w ucho, balladowe, nastrojowe (jak Gitan, L`adieu czy Seul). Do tego ten nieodparty urok Kanadyjczyka, no i charakterystyczna chrypka. Po usłyszeniu go w musicalu Notre Dame de Paris przepadłam. Quasimodo zawładnął moim sercem, podobnie, jak zawładnęli nim pozostali śpiewający w musicalu artyści. Śpiewał, jak anioł; zachrypnięty, ale jakże cudownie zachrypnięty anioł. Dziś należy do tych artystów, których słuchanie wprawia w dobry nastrój.
Od czasu, kiedy miałam przyjemność słuchania go w musicalu NDdP w paryskiej Hali na Bercy moje uczucia do wokalisty jeszcze wzrosły. To, iż mimo kłopotów ze strunami głosowymi dał z siebie tak wiele, że w drugiej części koncertu śpiewał niemal cudnie, sprawiło, iż poczułam się, jakby do gwiazdki z nieba, jaką był udział w koncercie dołączono dodatkowy bonus. Kiedy dowiedziałam, iż Piotruś (prawdziwe nazwisko Kanadyjczyka brzmi Pierre Garand) wystąpi w Polsce moja radość nie miała granic. Liczyłam na namiastkę wrażeń, jakich doznałam podczas koncertu życia w Paryżu, czy choćby tych z koncertu Il Divo, Vai Con Dios czy Gregorian.

Gitan z koncertu (wersja słabej jakości technicznej, ale to co trzeba można usłyszeć). Wszystkie filmiki pochodzą z youtube

I tu muszę się do czegoś przyznać, otóż nigdy nie lubiłam tłumów, źle się czułam w tłoku i ścisku, wszystkie koncerty, w jakich uczestniczyłam miewały charakter mniej lub bardziej kameralny (łącznie z tymi, które odbywały się dla kilkutysięcznej widowni na ogromnych halach widowiskowo-sportowych). Na koncerty chadzam wyłącznie dla przeżyć duchowych, estetycznych, nie interesuje mnie słuchanie wycia widowni (pisków, krzyków, śpiewów) i podziwiania jej pląsów, zwłaszcza, kiedy te odbywają się tuż pod moim nosem i zasłaniają mi scenę. Nie interesuje mi dotknięcie gwiazdy, autograf, spotkanie face to face, interesuje mnie to, co i jak śpiewa. No, a tu wyszło szydło z wora, okazało się, że nie umiem się bawić, wyluzować i być cool. Do tej pory mi to nie przeszkadzało. Teraz poczułam się nagle tragicznie staro i zrobiło mi się przykro z tego powodu. Nie potrafię czerpać radości z gibania się, robienia fali, czy machania rączkami raz w lewo, raz w prawo. Jakże ja zazdrościłam tym wszystkim paniom, bo nie oszukujmy się, to głownie panie są fankami przesympatycznego wilkołaka (garou), które czerpały całymi garściami z koncertu.

Gitan wersja z płyty (czy tylko ja słyszę różnice)
No dobrze, ale skoro nie mogłam oglądać (przez mniej więcej połowę koncertu, kiedy to ochroniarzom nie udało się spacyfikować rozentuzjazmowanej widowni) mogłam przecież słuchać. Wszak to po to, aby słuchać idzie się na koncert muzyczny – myślałam - zapewne błędnie, bowiem spora część widowni by się z tym nie zgodziła, bowiem oni (one) przyszli współuczestniczyć. Nie wiem, czy to z powodu pisków na widowni, czy też nastąpił kolejny spadek formy artysty, bo moim zdaniem wokal nie brzmiał tak poruszająco jak dawniej, tak uskrzydlająco i tak roznamiętniająco. Było to dobre wykonanie, ale czegoś według mnie zabrakło, nie poczułam żadnego szybszego bicia serca, nie mówiąc już o uniesieniu. 
Wybór utworów był znakomity, większość szlagierów, znanych i kochanych przez publiczność, a co ważniejsze kochanych przeze mnie. Niestety brzmiały one jakoś inaczej na żywo, co dziwi mnie tym bardziej, iż z reguły słuchanie muzyki na żywo daje o wiele większą gamę przeżyć, inny, silniejszy rodzaj emocji i wzruszeń. Tu odnosiłam wrażenie, iż największą rolę grały wzmacniacze.  

Avancer wersja z koncertu
Mieliśmy okazję wysłuchać Belle (tu wersja z musicalu). I choć trochę dziwnym było dla mnie słuchanie tego fantastycznego utworu na trzy głosy śpiewanego w jednej tonacji, to był to niewątpliwie najlepiej wykonany utwór. Moje serce wreszcie drgnęło.

Kanadyjczyk był niezwykle sympatyczny, prowadził dialog z widownią wtrącając od czasu do czasu polskie słówka, podawał rękę, rozdawał buziaki, z powodzeniem kokietował widownię. Padały te wszystkie miłe słówka, o których wiemy, że są tylko grzecznościowe, ale których i tak lubimy słuchać. Choć wnosząc z gorącej reakcji widowni może nie były one tak do końca tylko grzecznościowe.

Avancer wersja z płyty 

Czy żałuję? Nie. Gdybym nie pojechała nie wiedziałabym co straciłam (?). Teraz wiem, iż w przyszłości wolę usiąść wygodnie w fotelu, z kieliszkiem wina, książką (lub bez) i włączyć płytę. A koncerty pozostawić tym, którzy czerpią radość z takiej formy kontaktu ze sztuką. I tylko czegoś mi żal, tych zawiedzionych nadziei na powtórzenie wzruszeń, jakie towarzyszyły mi podczas paryskiego koncertu, czy choćby tych podczas słuchania płyt.

I naprawdę bardzo mi przykro, że moje wrażenia nie dosięgły moim oczekiwaniom i żal ze względu na tego przesympatycznego człowieka i mam nadzieję, że się mylę, a przed Garou jeszcze wiele wspaniałych płyt i koncertów.