O cudzie, czyli nietypowy (przypadkowy) sposób promocji czytelnictwa

Jest godzina piąta czterdzieści pięć rano. Za oknem ciemna noc. Autobus ruszył z pierwszego przystanku, kumoszki z osiedla zaczęły już relacjonować przebieg poprzedniego popołudnia i wieczora, parę osób prowadzi poranną porcję telefonicznych konwersacji, a ja zdążyłam zatopić się w świat korespondencji Vincenta z Theo. I kiedy zupełnie niewinnie, bez żadnych podtekstów i ukrytych intencji pociągam nosem, ktoś obok zaczyna mówić. Ze zdziwieniem konstatuję, iż słowa wypowiadane przez siedzącego obok mężczyznę skierowane są do mnie „Jeśli śmierdzę, to niech się Pani nie krępuje i mi powie”. Bardziej zdziwiona, niż przestraszona (zniesmaczona?) stwierdzam, iż ja nic nie czuję. Na co Pan kontynuując tak pięknie nawiązaną znajomość zagaja „Bo wie Pani, ja trochę wypiłem, właściwie, to cały czas piję, czekam, aż otworzą sklepy, aby kupić piwo, no to i może trochę śmierdzę. Ale jak śmierdzę, to Pani powie, a ja wysiądę”.

W tej chwili nos wyczuwa to co miał poczuć, no ale jak tu miłemu Panu powiedzieć, że „i owszem, nieco cuchnie”, tym bardziej, że w zasadzie nie jest to woń zmieszana z innymi niemiłymi woniami, ot po prostu jedzie od niego, jak z gorzelni. Pan ośmielony brakiem protestu z mojej strony kontynuuje rozmowę (prawdę powiedziawszy jest to raczej dialog), moja rola ogranicza się do potakiwania głową od czasu do czasu.

„Jak to miło, że Pani czyta. Dzisiaj to niewiele ludzi czyta książki. Tylko te jakieś ebooki i audiobooki (te, co to Pani wie na słuchawkach). A ja uważam, że nie ma, jak taka tradycyjna książka. Wie Pani, mogę Pani coś polecić do czytania. Jest taka bardzo dobra książka. KIK wydał. Teraz jej Pani nigdzie nie kupi, ale przez Internet może sobie Pani zamówić. Kosztuje grosze, a jest naprawdę świetna. Nie to, co te śmiecie, które teraz wydają”. I tu wymienił nazwę książki i autora. Nie zapamiętałam autora, ale w tytule było coś z cudem. Tak mnie zaintrygowała ta rekomendacja, że sięgnąwszy do katalogu książek wydanych przez KIK odnalazłam. Otóż polecaną książką jest Cud generalny. Powieść nadziei Parala Vladimira. Książka została wysoko oceniona w biblionetce i nieźle na portalu Lubimy czytać.

I co z tego wynika?

Otóż przed chwilą zamówiłam książkę na allegro (a przy okazji jeszcze parę innych). Nie wiem, czy to byłby skuteczny środek zachęty do lektury, na mnie zadziałał. 

Jestem ciekawa, czy książka mi się spodoba, ale chyba jeszcze bardziej ciekawa tego, co zrobiło tak dobre wrażenie na miłym współpasażerze). W powiedzeniu, że podróże kształcą jest wiele prawdy (i wcale nie muszą to być podróże przez pół Europy).