Co przyniósł rok miniony?

kto chce może się zabawić odszukaniem polskiego wyznania miłości na ścianie znajdującej się przy metrze Abbesses

Powyższe zdjęcie symbolizuje różnorodność (a może chaos) moich zainteresowań. Kiedy po raz pierwszy spotkałam się w Paryżu z Czarą, ta zaprowadziła mnie pod ścianę przy Zakątku Zakochanych i zrobiła test na odszukanie słowa <kocham cię> w tym gąszczu wielojęzycznych wyznań. Nie pamiętam, ile zajęło mi to czasu, ale zaraz potem poszłyśmy na kawę, więc chyba zaliczyłam test spostrzegawczości.
Zanim zaczęłam pisać zajrzałam do zeszłorocznego podsumowania, aby przekonać się, czy rok temu składałam jakieś deklaracje czytelnicze. Okazuje się, że zgodnie z założeniem zdecydowałam się pisać jedynie o wybranych pozycjach książkowych. Czas jest nieubłagany, a wielość zainteresowań nie pozwala na pisanie o każdej przeczytanej książce, każdym odwiedzonym miejscu, czy każdej przeżytej chwili (kino, teatr, koncert, galeria, itp.). Z jednej więc strony udało mi się sprawiedliwie dzielić czas pomiędzy różne dziedziny poznawania, a z drugiej żal, że znowuż uciekają w niepamięć nieopisane wrażenia. Ale, jak mawiał ktoś mądry - życie jest sztuką wyboru.

Pomnik W.Scotta w Edynburgu 

Czytelnicze statystyki zbliżone są do poprzedniego roku (70 pozycji), co oznacza niezły wynik biorąc pod uwagę fakt, iż był to dla mnie chyba najcięższy rok w karierze zawodowej. I nie chodzi o ilość pracy, bo tej, jak pamięcią sięgam od kilkunastu lat wciąż przybywa, ale o całą towarzyszącą jej otoczkę, stosunki międzyludzkie, podejście pracodawcy do pracowników, itp. itd. Tak ciężko, jak w tym roku nie było jeszcze nigdy, a stresogenna (żeby nie powiedzieć dosadniej) sytuacja w firmie przenosiła się na życie pozazawodowe. 

Czytelniczo to był rok pod znakiem Marii Dąbrowskiej (4 tomy Dzienników oraz opowiadania Ludzie stamtąd), Wiliama Szekspira (Makbet, Hamlet - pod wpływem szkockiej podróży, Sen nocy letniej oraz Poskromienie złośnicy),  Fiodora Dostojewskiego (Zbrodnia i kara, Bracia Karamazow, Idiota) oraz z lżejszej literatury Akunina (Azazel, Lewiatan, Turecki gambit). Największa ilość poznanych książek dotyczyła biografii (łącznie książek stricte i około biograficznych przeczytałam piętnaście). Sporo też było powrotów do lektur (Ligocka Tylko ja sama, Zweig Maria Stuart, Remarque Łuk Triumfalny), w tym do lektur czasów dzieciństwa (trzy książki z cyklu Ani, Piotruś Pan, Chłopcy z Placu Broni). Powroty często związane były z podróżami w miejsca związane z bohaterami wcześniej przeczytanych książek. Łuk Triumfalny z podróżą do Paryża, Maria Stuart z podróżą do Szkocji. Udało mi się przeczytać trzynaście książek napisanych przez polskich autorów, co nie jest wynikiem rewelacyjnym, ale idę w dobrym kierunku (dotychczas traktowałam literaturę rodzimą trochę po macoszemu). 

średniowieczny pierwowzór komiksu w Cluny

                                                                                                                                                                                                                    O najciekawszych przeczytanych w ubiegłym roku książkach wspominałam niedawno w trakcie zabawy blogowej. Były to Srebrzynek i ja Juana R. Jimeneza, Niebezpieczne związki Chodorlos de Laclos. Bardzo wysoko oceniam też Zamknięte drzwi Magdy Szabo. 

W minionym roku zdarzyło mi się coś, co rzadko mi się przydarza; nie dokończyłam lektury trzech książek (Samotnik z ulicy Rosengracht - Sarah Emily Miano, Francuska ścieżka Łysiaka i Podróż do Rzymu Alberto Moravia).

Podróżniczo - nie był to tak bogaty rok, jak ten wcześniejszy, ale i tak nie mogę narzekać. Trzykrotnie byłam w Warszawie (dwa razy w związku z koncertami, raz z powodów zawodowych), dwa razy w Paryżu, po razie w Rouen, Edynburgu, Rosylin, Krakowie i Poznaniu. Nierozerwalnie z podróżami łączą się wizyty w galeriach, teatrach i na koncertach. Odwiedziłam w tym roku szesnaście wystaw (do kolekcji moich impresjonistów dołączyłam kolejne dzieła z Muzeów Orsay (niezauważone wcześniej), Narodowego w Edynburgu, Luksemburskiego w Paryżu, Sztuki w Rouen). Z polskich duże wrażenie wywarły na mnie dzieła młodopolskich artystów w Kamienicy Szołayskich na wystawie Zawsze Młoda oraz w Muzeum Narodowym i Domu Mehoffera (w Krakowie), a także wystawa obrazów Gierymskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na polecenie zasługuje także bardzo ciekawe, nowo powstałe interaktywne Muzeum Historii Żydów Polskich. Teraz dopiero widzę, iż mało powstało wpisów na ten odwiedzonych wystaw (może uda się to jeszcze nadrobić - choćby w pigułce).

W ogrodzie Włodzimierz Błocki na wystawie Zawsze młoda

                                                                                                                                                                                                                Udało mi się obejrzeć dziewięć przedstawień teatralnych; z czego o dwóch musicalowych - napisałam tu i tu. Pozostałe nie wywarły większego wrażenia (poza bardzo dobrym, choć ciężkim przedstawieniu Natasza Filipowna na podstawie Idioty Dostojewskiego w Teatrze Ateneum oraz całkiem udanym przedstawieniu Ciotki Karola w Teatrze Kwadrat w Warszawie - lekka, łatwa i do śmiechu ramotka). Dlatego pominęłam milczeniem przedstawienia Wiśniowy sad, Chory z urojenia, Seks dla opornych (ten zresztą bije rekordy popularności w gdańskim teatrze Wybrzeże i jest dobrze zagrany, choć treść nieco zawiodła moje oczekiwania). Natomiast o ostatnim przedstawieniu Król Lear wg Klaty w Teatrze Starym w Krakowie zamierzam napisać już niebawem.
Z niedowierzaniem podliczam uczestnictwo w koncertach; poza

przed koncertem u Piotra i Pawła

Garou i Bruno Pelletierem w Kongresowej, byłam na koncercie piosenki francuskiej Pod dachami Paryża (ładnie, ale ... nic nie urywało), koncercie pana Torzewskiego (pięknie śpiewa, ale lepiej podarowałby sobie konferansjerkę oraz "zabawianie" publiczności, w tym wyciąganie widzów na scenę, nie każdy to lubi, a niektórych to wręcz stresuje) byłam na bożonarodzeniowym koncercie muzyki poważnej w kościele św.św. Piotra i Pawła w Krakowie i było to piękne przeżycie. Mimo, iż było dość zimno nie chciało się wychodzić wysłuchawszy tych pięknych wykonań Bacha, Mozarta, Vivaldiego, Morricone oraz przepięknie
zaśpiewanych kolęd. 

Miłym zaskoczeniem były trzy polskie filmy, które w mizerii rodzimej produkcji oceniam dość wysoko; Bogowie (biograficzny film o Zbigniewie Relidze, Serce, serduszko J.J.Kolskiego oraz film, o którym ostatnio zrobiło się głośno Ida). Oczywiście w kinie byłam nieco więcej razy, ale pozostałe filmy nie wydały mi się warte wspominania.