Jednak BRUN-etka, czyli pierwszy koncert w Polsce Bruno Pelletiera, ale…

Po lutowym koncercie Garou poczułam się strasznie staro. Doszłam do wniosku, że może już nie dla mnie popowe koncerty, których nieodłącznym elementami są pisk, ścisk, gwizdy, pląsy na widowni. Kiedy się jest w wieku rodzica większości z uczestniczących może lepiej byłoby wykupić sobie abonament do filharmonii zamiast latać z młodymi w zawody. Dostaniesz babciu zadyszki i na co ci to. No, ale skoro bilet był już zakupiony, hotel zarezerwowany, samolot opłacony, grzechem byłoby nie skorzystać. Do koncertu podeszłam z rezerwą i brakiem oczekiwań na cokolwiek ponad miłe spędzenie wieczoru. Poszłam w dodatku w złym humorze (kiepski miesiąc w robocie) i z bólem głowy.
Weszłam do Kongresowej i od razu poczułam różnicę. Widownia była spokojniejsza i bardziej wyważona. Co jak się okaże później było złudnym wrażeniem.
Porównania obu koncertów nasuwają się same z powodu łączącego obu panów musicalu (Notre Dame de Paris), narodowości i bliskiej odległości czasowej obu koncertów.

Po koncercie drugiego z Noter-damczyków pisałam, iż utwory przez

niego śpiewane brzmiały dla mnie … nie tak, jak to sobie wyobrażałam, że będą brzmiały. Zabrakło mi w nich tego czegoś, co porusza dogłębnie, co uskrzydla i sprawia, że słuchacz zespala się z muzyką i staje jej cząstką. Za dużo było dla mnie wzmacniaczy, za mało człowieka. Owszem było to bardzo dobre wykonanie, ale zabrakło …. uczucia?, szczerości?, był profesjonalizm, dobra gra, ale nie było emocji, coś co jest fajne, gdy trwa, a gdy przemija nie pozostawia trwałych śladów. To oczywiście moje subiektywne odczucia, więc niekoniecznie muszę być zgodne z odczuciami innych.

Bruno kupił mnie od pierwszego utworu. Jego śpiew miał moc, siłę, dodawał energii. Śpiewane przez niego utwory sprawiały, że czułam się wspaniale, wyzwolona z problemów codzienności i zespolona z muzyką. Mogłam odbierać ją wszystkimi zmysłami, a nie tylko słuchem. Wreszcie dostałam to, na co tak długo czekałam. Poczułam się troszkę tak, jakbym wróciła do Paryża (na Bercy). Słyszałam śpiew, a nie wzmacniacze (jakkolwiek i one były w użyciu). Kanadyjczyk nadal ma świetny głos, znakomite umiejętności instrumentalne (gra na tylu instrumentach, że nie potrafię ich wszystkich wymienić), w utworach cichych i nastrojowych wzrusza do łez (mnie poleciały strumyki łez na utworze Lune), w utworach żywiołowych i energicznych porywa do tańca. Zapewne to samo mogą powiedzieć wielbicielki Garou o jego koncercie, tyle, że ja tego nie odczułam na lutowym koncercie. Dopiero dzięki Bruno poczułam te wszystkie emocje. Tę mieszaninę wzruszenia, radości, szybszego bicia serca, motyli w brzuchu, nogi jak z waty, chęć zatrzymania czasu, pozwolenie sobie na swobodny przepływ muzyki przeze mnie. To jest takie uczucie, które sprawia, że robi się kolorowo i wesoło i przyjemnie.

Le CLown Filmik z youtube z trasy koncertowej 

No i teraz powinnam wleźć pod stół i odszczekać. Kto to pisał, że nie chodzi na koncerty, aby współuczestniczyć, pląsać, skakać, śpiewać. Ja??? Niemożliwe. A przynajmniej niemożliwym było dla mnie na koncercie Bruno siedzieć spokojnie w fotelu. Oczywiście były parę utworów, które w ten fotel wbijały i płatały nogi, słuchane niemal na wdechu, ale były też takie, które podrywały tyłki z krzesełek i wprowadziły w radosny pląs. Mnie poderwały. Tak, śpiewałam, klaskałam, podskakiwałam, a nawet wydawałam jakieś przedziwne dźwięki wyrażające stan absolutnego upojenia. A zatem wszystko zależy od tego, kto śpiewa i jak śpiewa.

I znowu gdybym miała wybrać ten jeden najpiękniej wykonany utwór nie byłabym w stanie. Oczywiście utwory z NDdP są już na zawsze dla mnie bezkonkurencyjne, ale np. Le Clown czy Don`t give up były tak przepięknie wykonane, że chciałoby się zasłuchać w te wykonania zostawiając świat gdzieś za drzwiami.

Lune  Filmik z youtube z trasy koncertowej 

Kanadyjczyk miał bardzo trudne zadanie, był w Polsce po raz pierwszy, jest tutaj (poza wąskim gronem fanów) niemal zupełnie nieznany, no i nie jest najmłodszy, co też w tej branży ma duże znaczenie. Aby zdobyć publikę nie wystarczy dobrze śpiewać, grać na instrumentach, czy nieźle się ruszać, a żadnej z tych umiejętności nie można mu odmówić. Myślę, że poza tym trzeba mieć jeszcze umiejętność nawiązania kontaktu z publiką. Bruno się to udało znakomicie. Publiczność zdobył szturmem także swoimi umiejętnościami lingwistycznymi, zapowiadał utwory po angielsku i po polsku i rozbił to ujmująco. I nie były to pojedyncze słowa, krótkie wypowiedzi, a całe długie i trudne do wymówienia zdania. I choć niemal każdy wokalista serwuje swej publiczności grzecznościowe zwroty, to te wygłaszane przez Bruno poza tym, że były nieszablonowe to w dodatku brzmiały szczerze.

Dlatego myślę (a jednak), że publiczność była ważnym współuczestnikiem koncertu. Mylenie się jest rzeczą ludzką.

Co oznacza, że doskonale do siebie pasujemy Bruno i TAKA publiczność. A to z kolei kończy tytuł wpisu … pierwszy, ale chcę wierzyć, że nie ostatni.

Dziewczyny (organizatorki) bardzo wam dziękuję że dałyście mi (i wielu innym) możliwość przeżycia tak pięknych chwil, które na długo zagoszczą w pamięci i stanowić będą dla niejednej z nas taki wentyl bezpieczeństwa w ciężkich chwilach. I tylko jak teraz żyć tak zwyczajnie i szaro?  Bruno - Merci

Bruno Pelletier wydał 11 płyt oraz wystąpił w kilku musicalach, z których najbardziej znany to Notre Dame de Paris. W Polsce jest prawie nie znany. Wśród moich znajomych nikt nie słyszał tego nazwiska, nie mówiąc już o znajomości utworów.