Podsumowanie roku

Rewia70&France (ze strony teatru)

Rok 2021 to kolejny ciężki rok dla nas wszystkich. Ograniczenia, obawy, złe wiadomości (pandemiczne, polityczne, ekologiczne, ekonomiczne....). Nie mniej jednak coś tam udało mi się zrealizować.
Zarówno wycieczki, jak i udziały w teatralnych przedstawieniach dały nadzieję na powrót normalności (dziś ponownie zagrożony). Myślę, że z tego powodu bardziej doceniłam zarówno możliwość przemieszczania się, jak i uczestniczenia w spektaklach teatralnych.

Teatralnie. Nie zapomnę uczestniczenia w pierwszym po otwarciu teatrów spektaklu. Była to jedna z Rewii w teatrze muzycznym w Gdyni. Teatr wystawia je rok rocznie od lat, nie budziły one  zainteresowania, bowiem w mojej ocenie były kiepsko przygotowane. Aktorzy, którzy nie występowali w wybranych do Rewii musicalach musieli w dość krótkim czasie opanować role, aby wcielić się w nie zaledwie kilkanaście razy, chyba podobnie było ze śpiewaniem szlagierów przez wokalistów, którzy nie mieli ich w swoim repertuarze.  Oczekiwałam emocji, warsztatu, uniesień, a dostawałam coś (przepraszam za wyrażenie) letniego. Tym razem Rewia 70 & France była zbiorem piosnek polskiej muzyki rozrywkowej z lat siedemdziesiątych i najbardziej znanych piosenek francuskich. Zamknęłam oczy i uszy na niedostatki wykonania i delektowałam się byciem tu i teraz, przyjemnością uczestnictwa, możliwością oglądania na żywo. Poleciały mi łzy ze wzruszenia i śpiewałam razem z publiką.

Kombinat (zdjęcie ze strony teatru)

O najlepszych przedstawieniach teatralnych, w jakich miałam przyjemność uczestniczyć pisałam na blogu (Kombinat w Teatrze Muzycznym w Poznaniu, Błękitne krewetki w Teatrze Stu w Krakowie, kabaret w Piwnicy pod Baranami). Nie pamiętam, czy wspominałam o musicalu Waitress w warszawskim teatrze Roma. Mimo, iż nie zawiera on łatwo wpadających w ucho utworów, w zasadzie nie do końca był w mojej estetyce (pieką sobie panie tarty, pieką) z chęcią obejrzałabym go ponownie. Spektakl jest bardziej muzycznym przedstawieniem niż tradycyjnym musicalem. Trafiłam na świetną obsadę; Zosię Nowakowską w roli Jenny, Janusza Krucińskiego (mój ulubieniec tak dobrze wczuł się w rolę brutala i męskiego macho, że mogłabym go nawet znienawidzić), Marcina Franca w roli doktora Pomattera. Bohaterką jest kobieta wywodząca się z patologicznego domu, która  trafia na niespełnionego artystę, odreagowującego swe frustracje na żonie.  Spektakl wpisuje się w nurt walki kobiet o swoje prawa. Jenna odnajduje w sobie siłę i odwagę aby zawalczyć o siebie i dziecko.

Virtuoso (zdjęcie ze strony teatru)

Ciekawym przedstawieniem był też musical Virtuoso w Teatrze Muzycznym w Poznaniu, z -a jakże by inaczej - Januszem Krucińskim w roli tytułowego wirtuoza Paderewskiego. Ciekawe przybliżenie wielkiego Polaka w nietypowy sposób. Bardzo spodobał mi się pomysł na spektakl. Nie wiem, czy równie dobrze wypadłby on w innym wykonaniu, ale postaram się przekonać. Słuchałam utworów na youtube w angielskiej wersji językowej i muszę przyznać, iż brzmią w niej znacznie lepiej, co nie zmienia faktu, iż przedstawienie było ciekawe i świetnie zagrane. Z patriotyczną nutką i refleksją, jacy jesteśmy, byliśmy i zapewne będziemy. Wiecznie podzieleni nawet w obliczu największych narodowych tragedii.
Zapomniałabym dodać jeszcze koncert musicalowo - filmowy w wykonaniu Edyty Krzemień i Karoliny Trębacz w Pomorskiej Filharmonii w Bydgoszczy. Dla wielbicieli tego rodzaju muzyki nie lada gratka. Ja przynajmniej na koncerty w Bydgoskiej filharmonii jadę bez obaw. 

Nie wiem, czy to za sprawą pandemii i braku dostępu do teatrów, ale nie trafiłam w mijającym roku na przedstawienie, które by mnie rozczarowało. Czy oczekiwania były mniejsze, czy aktorzy bardziej spragnieni grania dali z siebie więcej, czy może był to przypadek. Niestety ilość spektakli, w których uczestniczyłam nie była zbyt duża. Najpierw zamknięte teatry, potem częste rekonwalescencje. 

Waitress (zdjęcie ze strony teatru)

Jedynym kulturalnym wydarzeniem, które nie do końca spełniło moje oczekiwania był koncert Maćka Maleńczuka w przepięknej Sali Centrum Muzyki we Wrocławiu. Nigdy nie byłam szczególną admiratorką tego typu muzyki, jaką grał, jednak z uwagi na ciekawe teksty pomyślałam, że spróbuję poszerzyć krąg swoich zainteresowań. Poznane za pośrednictwem Piosennika (audycji w Radiu Nowy Świat, której słucham systematycznie) utwory Maleńczuka bardzo mi odpowiadały właśnie z uwagi na ciekawe teksty. Z koncertu byłam zadowolona połowicznie. Część utworów była dla mnie niezrozumiała, może to moja głuchota, a może wina piosenkarza sprawiły, iż test był nieczytelny, źle słyszalny. Nie żałuję, że poszłam, żałuję jedynie, że nie wszystkie utwory dotarły do mnie tak czysto (a siedziałam blisko sceny), jak tego oczekiwałam.

Błękitne krewetki (zdjęcie ze strony teatru)

Podróżniczo. Było skromnie, nawet bardzo skromnie; trzy weekendowe wyprawy (Poznań, Bydgoszcz, Warszawa) i dwutygodniowy tour po Polsce. Pisałam o tych podróżach na blogu. Brakowało mi podróży dalszych, brakowało mi częstszych wojaży, ale doceniam i tę skromną możliwość poznawania na nowo znanych miejsc. Chcę wierzyć, że planowana na koniec marca wprawa do Rzymu dojdzie do skutku.

Książkowo. W tej dziedzinie nie musiałam się ograniczać. Czytanie ponownie zaczęło sprawiać radość. Po roku 2020, kiedy czytanie było niemal jedyną, albo jedną z niewielu możliwości spędzania wolnego czasu, kiedy wydawało się, że jestem niejako skazania na książki (strasznie to brzmi, ale tak to momentami odczuwałam) ten rok dając większe możliwości przywrócił przyjemność z lektury. Moim największym tegorocznym czytelniczym odkryciem była Joanna Bator i jej książka Gorzko, gorzko. Jak wspominam niejednokrotnie literatura współczesna rzadko gości na mojej półce bibliotecznej. Tutaj zrobiłam wyjątek i nie żałuję, bo z wielką ciekawością chłonęłam sagę losów czterech kobiet. Za najlepszą przeczytaną książkę uważam Sandora Maraia Rozwód wBudzie (i tu ciekawostka recenzja książki miała w tym roku najwięcej wejść na stronę). Inna książka Maraia (Księga ziół) znalazła się na przeciwległej szali, jako książka, której lektura mnie pokonała (w bardzo dobrym towarzystwie  Boskiej Komedii Dantego).

W piwnicy pod baranami (zdjęcie własne)

Statystyki – jak doszliśmy (rok temu) do zgodnego wniosku to największe kłamstwo świata, ale też ciekawostka, którą lubimy się zabawić. Najczęściej odwiedzanym wpisem, jak wspomniałam była recenzja Rozwodu w Budzie Sandora Maraia (może odwiedzającymi byli nieusatysfakcjonowani w małżeństwie znający język polski obywatele Węgier). Ku mojemu zaskoczeniu wpisy dotyczące recenzji książkowych cieszyły się większym zainteresowaniem niż wpisy podróżnicze, co dziwi, o tyle, że te drugie okraszone zdjęciami częściej przyciągają zainteresowanie (wszak  najlepiej miewa się dziś kultura obrazkowa, aby nie napisać kultura lajków i ikon). Ale jeszcze bardziej zdziwiła mnie spora popularność wpisu na temat wystawy muzealnej obrazów Włodzimierza Szpringera (tutaj dla odmiany mogły zadziałać zdjęcia obrazów- niezwykle kolorowe, wręcz baśniowe).
Jeśli chodzi o ilość postów zdecydowanie odbijam się od dna, czyli wracam do pisania (jakkolwiek mi ono wychodzi). Ten wpis jest 31, co przy 10 wpisach w krytycznym roku 2018 stanowi duży postęp (choć daleko mu do 158 wpisów w pierwszym półroczu działalności). No ale też blogi przeżywają dziś spory spadek zainteresowania, stają się passe, co w pewien sposób wpływa też na naszą aktywność. Dziś są one bardziej naszą zapasową kartą pamięci, niż płaszczyzną wymiany myśli. Tyle zabawy ze statystyką.

Powitanie 2021 r. (w tle koncert Jarre`a w NDDP)

                               A teraz życzę

czytelnikom i zabłąkanym odwiedzającym,

a także sobie,

aby rok 2022 był ostatnim rokiem pandemii

i ostatnim rokiem zarazy, której na imię….

(tu każdy niech sobie wstawi według uznania,

co, albo kogo chciałby pożegnać na zawsze)

a także 

zdrowia, mądrości i uśmiechu