Gwałtu Joanny Chmielewskiej nie polecam

Ta książka wlazła mi w ręce bez kolejki, wepchała się niechciana i nie planowana. Koleżanka z pracy, znając moją dawną sympatię dla Chmielewskiej zaproponowała mi pożyczkę. Co było robić, nie wypadało odmówić, choć zaznaczyłam, iż owa sympatia nosi znamiona przedawnienia.

Swego czasu przeczytałam sporo książek tej autorki i nie powiem, że bez przyjemności. Przy niektórych wręcz rechotałam ze śmiechu. Po raz pierwszy usłyszałam o niej od mieszkającej z nami ciotki. Czytając „Lesia” tak się głośno zaśmiewała, że nie miałam wyjścia, jak przeczytać, aby przekonać się co wywołuje takie napady śmiechu. Podobało mi się bardzo. O dziwo jednak przeczytawszy „Lesia” rok temu przeżyłam zawód, ledwie przebrnęłam do końca, uśmiechnąwszy się zaledwie parę razy.

Do moich ulubionych pozycji pani Joanny należą „Wszystko czerwone”, „Legat” i generalne wszystkie te książki, w których występuje Joanna i jej mieszkająca w Danii przyjaciółka Alicja. Dla niewtajemniczonych nazywanie gatunku, który uprawia pani Chmielewska kryminałem jest krzywdzące i dla kryminału i dla pani Chmielewskiej. Jest to bowiem humoreska z akcentami kryminalnymi.

Kiedy już wytłumaczyłam się z mojego stosunku do książek Chmielewskiej mogę z czystym sumieniem napisać, iż „Gwałtu” nie polecam. Nie polecam na książkę pierwszego kontaktu, nie polecam osobom nie lubiącym twórczości autorki, nie polecam osobom pasjonującym się kryminałami, a tym bardziej nie polecam osobom nie lubiącym kryminałów. Książka zapewne znajdzie swoich zwolenników, mnie jednak mocno rozczarowała.

"Gwałt" jest parodią procesu sądowego. Miejsce i czas akcji - Polska, czasy PRL. Zapowiada się nieźle. Właśnie kryminały autorki osadzone w czasach głębokiego PRL-u lubię najbardziej. Akcja - sala sądowa - jeszcze lepiej. Uwielbiam książki, których akcja wiąże się z wymiarem sprawiedliwości (może ma to związek z ukończonym kierunkiem studiów?). Opisywana historia jest autentyczną - fantastycznie, wszak to życie pisze najlepsze scenariusze. Jest też trochę elementów humorystycznych, które charakteryzują powieści Chmielewskiej. I na tym właściwie kończą się zalety książki.

Ostry, cięty i dowcipny język autorki gubi się w wiejącej nudą opowieści. Zabrakło mi finezji towarzyszącej wcześniejszym dziełom autorki, oryginalności bohaterów, lekkości i świeżości. Bohaterowie są przewidywalni i papierowi. Fabuła mało porywająca. Czytało mi się ciężko i z ledwością dobrnęłam do końca opowieści. A szkoda, bo temat sam prosił się o opisanie, a główne postacie o sportretowanie.

Moja ocena (z wielką przykrością)- 2/6