Podróże inspirowane literaturą, czyli dziesięć miejsc ...

Top 10, to akcja, która przewija się po blogach od jakiegoś czasu. Dziesięć ulubionych filmów, seriali, książek, autorów, itp. Nie biorę w niej udziału, bo po pierwsze nie przepadam za wyliczankami, po drugie dziesięć to w pewnych sytuacjach za mało, w innych za dużo. Dla przykładu ciężko byłoby mi wymienić dziesięć (jedynie) ulubionych książek, ale wymienić chociaż trzy ulubione seriale byłoby niemożliwym dla osoby, która nie ogląda telewizji.
Teraz jednak pojawiła się dziesiątka miejsc (podróży), które chciałoby się odbyć dzięki literackim fascynacjom.
Dla osoby, która kocha podróże (kocha w tym przypadku zostało użyte całkiem świadomie) jest to inspiracja do kolejnego wpisu. Mam to szczęście, że niektóre z moich literackich podróży marzeń zostały zrealizowane.
Miejsca, w których udało mi się przynajmniej częściowo skonfrontować wyobrażenia z rzeczywistością, to Rzym, Paryż, Wenecja:
1. Czytając Udrękę i ekstazę Irwina Stone marzyłam o odwiedzeniu Kaplicy Sykstyńskiej. Chciałam zobaczyć miejsce, w którym twórca spędził tyle lat życia.

Chciałam już nie tylko wyobrażać sobie, jak Michał Anioł tworzył nie wypuszczając pędzla z rąk, nie jedząc, nie śpiąc, ale poczuć klimat, zobaczyć otoczenie, no i wreszcie ujrzeć efekt tej pracy. Chciałam przywołać w myśli jego dysputy z Juliuszem II (Giuliano Della Rovere). Tak jak on pragnęłam poczuć ścierpnięcie karku, kiedy będę przechylać głowę do tyłu, aby podziwiać sklepienie Kaplicy. Wydawało mi się to wówczas nieosiągalne. Odstraszały mnie zawsze kolejki, jakie widywałam przed tym muzeum. Ciągnęły się one czasami od wejścia do Muzeów aż po Plac Świętego Piotra, czyli nawet ponad kilometr. Przerażały mnie też te tłumy, jakie miałyby mi towarzyszyć podczas wizyty. Jednak chcieć to móc. Udało się uniknąć i kolejki do wejścia i tłumów turystów. Rezerwacja przez Internet to wspaniały wynalazek. Byłam tam dwukrotnie. Wizyta w Kaplicy (i przy okazji w Muzeach Watykańskich) należy do jednych z piękniejszych wspomnień.


2. Podczas lektury (choć prawdę powiedziawszy bardziej podczas oglądania adaptacji) Upiora w operze Gastona Leroux zapragnęłam zobaczyć Operę Garnier w Paryżu. Co prawda widziałam ją przelotnie podczas pierwszej wycieczki, ale ponieważ nie znałam jeszcze wówczas ani Eryka, ani Christine, ani tła akcji budynek nie wzbudzał we mnie żadnych uczuć.

Baśniowa sceneria akcji; podziemia Opery, które ciągną się szesnaście pięter w dół, tajemnicze, niedostępne pomieszczenia, sekretne przejścia, podziemne tunele, jezioro, organy, na których Eryk wygrywał swoją muzykę pobudzały wyobraźnię. Z czasem nie bardzo wiedziałam, co jest tłem książki, co scenografią teatralną, co filmową, a co moimi wyobrażeniami. Ale marzyłam o ponownym zobaczeniu gmachu Opery. Budynek robi imponujące wrażenie, teraz zostało jeszcze zwiedzenie jego wnętrza.


3. Miałam ogromną przyjemność czytać Anioły i demony na Placu Świętego Piotra w Rzymie. Nie można wyobrazić chyba sobie piękniejszej scenerii dla tej lektury. Książki Dana Browna lubię między innymi ze względu na umożliwienie mi poznania różnych miejsc (Rzym, Paryż, Washington). Lubię je również za inspiracje poznawania twórców. Dzięki nim odkryłam "mojego Berniniego". Ale do tego jeszcze kiedyś wrócę.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam Anioły zapragnęłam odbyć wędrówkę śladami profesora Langdona. Do tej pory, byłam we wszystkich miejscach opisanych w książce, poza passetto i biblioteką watykańską. Passetto mam nadzieję jeszcze odwiedzić, przeczytałam bowiem, iż od niedawna jest taka możliwość. Natomiast co do Biblioteki, jeśli wierzyć autorowi (a są tacy, co uwierzyli w literacką fikcję) musiałabym uzyskać zgodę papieża, Rady papieskiej lub w razie sedis vacante papieskiego kamerlinga. Nie wydaje mi się to możliwe. Tak więc Biblioteka Watykańska pozostanie na zawsze jedynie w sferze marzeń.

4. Do moich ulubionych pisarzy należy Wiktor Hugo. Paryż, jaki opisuje w Katedrze Najświętszej Marii Panny, znanej bardziej pod tytułem Dzwonnika z Notre Dame przechowuję w pamięci niczym cenną relikwię.

Plac de Greve, dzielnica Halle czy wreszcie sama katedra Naszej Pani są przedstawione tak realistycznie, że bez trudu mogę oczyma wyobraźni przenieść się nie tylko do Paryża, ale nawet do Paryża średniowiecznego. A za parę dni będę mogła ponownie skonfrontować wyobrażenia z dzisiejszą rzeczywistością, jakże inną od tej sprzed wieków. Ale katedra stoi niezmiennie, choć nie taka sama, to ta sama.


5. W klimat Wenecji przeniosła mnie mało znana książeczka Anioły panny Garnet Salley Vickers.

Lektura wskazuje co prawda konkretne miejsca, jednak mnie najbardziej spodobała się atmosfera miasta, kluczenie uliczkami, wizyty w kawiarniach, codzienne życie. To wszystko, co sprawiło, że prowadząca do tej pory nudne i monotonne życie wiekowa już panna Julia odnalazła swoje miejsce na ziemi, poznała przyjaciół i radość życia.


Miejsca, które nadal mogę odwiedzać, jedynie w snach:
6. Planeta Małego Księcia Saint Exuperego. Usiąść razem z Małym Człowiekiem na jego Planecie i obserwować wschody i zachody słońca.

Nie trzeba byłoby nic mówić. Wystarczyłoby patrzeć w te same miejsca i rozumielibyśmy się bez słów.



7. Chciałabym choć raz znaleźć się w Akademii pana Kleksa na ulicy Czekoladowej.

Lekcje u Ambrożego Kleksa tak pobudzały moją wyobraźnię, iż dotąd marzy mi się przyrządzanie posiłków z kolorowych pastylek, zbieranie snów na lusterkach, odwiedzanie bajek i lekcje geografii na świeżym powietrzu.


8. Na Zielonym wzgórzu gościła niejedna z bloogowiczek. Obawiam się, że mogłoby się tam zrobić dość tłoczno. Jednak z przyjemnością spotkałabym się tam nie tylko z mieszkańcami wyspy Księcia Edwarda, ale także moimi ulubionymi koleżankami po „piórze” i z jednym kolegą też (ZwL- to o tobie mowa). Usiedlibyśmy na werandzie, patrzylibyśmy na jabłoniowy sad, popijali porzeczkowe wino Maryli, którego dziwnym trafem parę buteleczek znalazłoby się w spiżarce i słuchali ploteczek pani Małgorzaty Linde.

9. Wigilię chciałabym kiedyś spędzić w trzechsetletnim młynie pod Paryżem razem z bohaterami Wieści Wiliama Whortona. Kamienny młyn, położony w pokrytej śniegiem dolinie nad zamarzniętym stawem w otoczeniu ośnieżonych drzew robi wspaniałe wrażenie. Na szybach młyna mróz wymalował lodowe inkrustacje. Ściany młyna zostały przyozdobione kilkunastoma metrami czerwonego aksamitu, stół pokryty obrusem z zielonego sukna i zastawiony wazonem z gałęziami ostrokrzewu. Wnętrze młyna zdobi ogromna, kilkumetrowa choinka.

10. Chciałabym także odnaleźć miejsca, które utrwalili na płótnach impresjoniści. Chciałabym zanurzyć się w zieleń drzew i traw, jakie znajdują się na malowanych przez Pissarro pejzażach (Bezmiar sławy), biec przez pola słoneczników, które malował Van Gogh (Pasja życia), spotkać wśród ukwieconych łąk kobietę z parasolką Moneta (Monet Zycie i twórczość). Oczywiście na wymienienie wszystkich tych miejsc wymarzonych zabrakłoby mi miejsca.

Zdjęcia i obrazy:
1. Muzea Watykańskie z latarni kopuły Św. Piotra, 2. Budynek Opera Garnier w Paryżu, 3. Na Placu Św. Piotra- jedna z wskazówek w poszukiwaniach Langdona, 4. Katedra Notre Dame w Paryżu, 5. Wenecja - rejs po Canale Grande, 6. Mały Książę -plakat, 7. kadr z filmu Akademia Pana Kleksa, 8. Wyspa Księcia Edwarda, 9. Bajkowy młyn (nie znalazłam fotografii młyna Whortona), 10. Kobieta z parasolką Moneta