Z tęsknoty za wakacjami - Paryż jest najpiękniejszy, gdy pada deszcz

Tak mawiał Allenowski bohater filmu O północy w Paryżu. Tak mawiamy ze znajomymi, którzy wybierają się do Paryża, a obawiają pogodowych niespodzianek.

Bardzo to romantyczna wizja, ale czy prawdziwa? Mogłam przekonać się o tym pewnego czwartku, kiedy zaczął padać deszcz. Tym, co najbardziej przeszkadza w każdym z odwiedzanych miast – są tłumy snujących się po mieście turystów. Przeszkadza to mieszkańcom, ale przeszkadza też odwiedzającym. Kolejki oczekujące do muzeów, podążający za przewodnikiem ludzie, indywidualni turyści o rozbieganym wzroku polujący z aparatem na piękne widoczki, ładne „budyneczki” i „ryneczki”. Ludzie ci tamują ruch uliczny, tworzą korki w wąskich przejściach, wystają pod cennikami restauracji i kawiarni.

Kiedy zaczyna padać deszcz - większość takich osób wchodzi do sklepów lub kawiarenek. Ulice, nabrzeża rzek, wnętrza świątyń, parki, bulwary pozostają wtedy dla nas, niepoprawnych romantyków, którzy przedkładają spokojne, kontemplowanie nad odbijające się w sklepowych witrynach promienie słońca, nad piękne ujęcia, nad wystawione do słońca twarze.

Oczywiście nie jestem masochistką i także wolę zwiedzanie w pogodnej aurze, ale jeśli deszcz pozwala mi dostrzec to, czego nie widać przy pięknej pogodzie, to powtórzę za allenowskim bohaterem - Paryż jest piękny, kiedy pada deszcz. Ulice miasta i jego całe bogactwo stają się wtedy moją własnością, moją i paru jeszcze romantyków, a może odmieńców.

Ten przydługi wstęp miał doprowadzić mnie do owej czwartkowej wizyty w Katedrze Naszej Pani na wyspie Il Cite. Gdyby nie deszcz we wnętrzu nie byłoby tak cudownie mało ludzi. Niespieszne oglądanie przepięknych witrażowych okien, rzeźbionych dekoracji wokół ołtarza, podtrzymujących sklepienie filarów i kapliczek przebiega niczym niezmącone. Można usiąść na jednym z licznych krzesełek i przenieść się w czasie, można słuchać muzyki, można marzyć, można skupić myśli na czymkolwiek się zechce. Być, trwać i nie trzeba nic więcej. Słynne mojego taty „łapanie obrazów” pod powieki, do których ja dodaję „zapamiętywanie dźwięków”.

Te gotyckie katedry, których ogrom sprawia, iż człowiek staje się w ich wnętrzu mały, słaby i „skazany” na boską opiekę powodują też, iż w ich wnętrzu odzyskuję spokój i poczucie bezpieczeństwa.

Do Katedry powróciłam w sobotę. Była piękna, słoneczna pogoda. Przed wejściem przywitał mnie ogonek zwiedzających, w środku tłumy, jak na przedświątecznej wyprzedaży w galerii handlowej, rozmowy i śmiechy, jak przed seansem w kinie, sesje zdjęciowe, mama pod ołtarzem, tata pod kolumną, wózek za barierką mającą oddzielać sacrum od profanum (widać nie dość skutecznie) i tylko szkoda, że nie można uwiecznić się na tle przepięknych rozet. Ludzie wpadający na siebie, ludzie rozglądający się wokół niewidzącym wzrokiem, ludzie tłoczący się do lady kiosku z pamiątkami, co tu się opłaca kupić. A ja sobie myślę, jaka szkoda, że dziś nie pada deszcz.

O katedrze pisałam też tutaj

Katedra NDdP to jedno z tych miejsc, do których muszę dotrzeć podczas każdej wizyty w mieście świateł nad Sekwaną.