Paryskie spotkania z Czarą i Holly- cz.1

Obok Placyk i stacja metra Abesse, miejsce, w którym  rozpoczęłyśmy nasz spacer. 

No dobra, przyznaję się, niechętnie spotykam się ze znajomymi, dość już mam tych jałowych rozmów na temat diet, celulitu, jędrnych pośladków, doklejania rzęs, niewyspania, przepracowania, nudnego rozkładu sobotnio-niedzielnych zajęć w postaci; zakupów, sprzątania, remontu (i narzekania na to, że weekend zbyt krótki, co prawda, to prawda, ale ile można) i w ogóle, że życie jest ciężkie. Kiedy więc Czara, a potem Holly zaproponowały spotkanie przystałam, choć szczerze mówiąc nie skakałam z radości. Najpierw obawiałam się owych „poziomych rozmów” (termin zapożyczony od któregoś z literatów, publikowany w Płaszczu zabójcy), aby chwilę później popaść w kompleksy, że może to ja nie dorastam do poziomu rozmówczyń i to one będą rozczarowane stratą czasu.

Tymczasem okazało się, że spotkania z dziewczynami pozostaną jednym z milszych paryskich wspomnień, a także, że są jeszcze osoby, z którymi można porozmawiać o literaturze, sztuce, o życiu bez epatowania przygnębieniem, tumiwisizmem i zniechęceniem, dziewczyny, którym, mimo rozlicznych zajęć chce się w życiu coś robić, poza, albo zamiast odrabiania pańszczyzny codziennych zajęć, którym chce się dzielić swą wiedzą, doświadczeniem, przemyśleniami z innymi i które energią mogłyby obdzielić niejednego malkontenta (choć, czy malkontenta można by zarazić pozytywną energią to kwestia dyskusyjna).

Obok Moulin de la Gallete widziany z Rue Lepic.

Dziewczyny pokazały mi; każda po trochu swojego Paryża, a że mieszkają tam spory kawałek czasu, było co pokazywać. Tylko ograniczone ilością czasu skoncentrowały się każda na małej jego cząstce; Czara oprowadziła mnie po Montrmatrze, Holly po Parku Monceau i okolicy.

Obie zaprowadziły mnie w miejsca, do których nie docierają przewodnicy turystycznych wycieczek (a przynajmniej polskich wycieczek, co po części jest dla mnie zrozumiałe, ile można pokazać podczas kilku godzin pobytu w mieście świateł).

Dzisiaj pierwsza część wspomnień - Paryż z Czarą. 

Bardzo podobał mi się spacer po Montmartrze odbywany z pominięciem sztandarowych okolic Sacre Coeur i Place du Tertre; miejsc bardzo urokliwych, ale tak potwornie zatłoczonych, że spacer zamienia się w mało przyjemne przepychanie się pomiędzy ludźmi i budynkami. Tymczasem Czara oprowadziła mnie równie ładnymi, a niemal opustoszałymi uliczkami dzielnicy artystów (Wzgórza Św. Męczenników) opowiadając historie znajdujących się tam budowli i jego byłych mieszkańców. Po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć Le Bateau-Lavoir, budynek, w którym na początku XX wieku zamieszkiwała grupa artystycznej bohemy; między innymi Picasso i Modiliani, gdzie bywał Apollinaire, Matisse, Gertruda Stein, Jean Cocteau i wielu innych. Tutaj też wydano bankiet na cześć Rousseau. 

Obok Le Bateau-Lavoir  

W dawnych pomieszczeniach konstruktora fortepianów na rogu Place Emile-Goudeau w ciasnym, niezwykle skromnie wyposażonym, wręcz biednym, pełnym zakamarków budynku, wśród zapachu stęchlizny, pleśni, wśród niezliczonej ilości kotów oraz gwaru jego wielobarwnych mieszkańców, przy nieprzepuszczających powietrza i światła małych okienkach powstało dzieło Picassa Panny z Avignon. Niepozorny dom (jak podaje książka Sztuka i architektura Paryż) spłonął w 1970 roku. A zatem budynek, który znajduje się tam dziś musi stanowić jego replikę. W oknach znajdują się fotografie i nazwiska dawnych jego mieszkańców.  

Obok Panny z Avignon Picassa (zainteresowanych genezą obrazu odsyłam do wpisu u Marlowa)  

Tutaj też po raz pierwszy usłyszałam o Lapin Agile, o którym miałam okazję kilka dni później czytać w książce Kobiety w życiu Van Gogha. Ten paryski kabaret był jednym z ulubionych miejsc spędzania wolnego czasu przez pisarzy i malarzy. Bywali w nim między innymi mieszkańcy wspomnianego wyżej domu. Był też miejscem spotkań kryminalistów, sutenerów i lokalnych anarchistów. Kabaret malowali zarówno Picasso, jak i Maurice Utrillo. O tej ciekawej postaci także dowiedziałam się od Czary. Właściwie nazywał się on Maurice Valadon i był nieślubnym synem Suzanne Valadon. Suzanne pierwotnie występowała w cyrku, następnie była modelką (głównie Renoire), po czym została malarką. Syn odziedziczył po matce talent artystyczny, zaś po przybranym ojcu katalońskim krytyku sztuki odziedziczył nazwisko (Utrillo). Pojony przez babkę od dziecka alkoholem (taki sposób uspokojenia dzieciaka) przez całe życie pozostał nałogowcem; „cyganem błąkającym się między knajpami Montrmartru, izbami wytrzeźwień a szpitalami dla umysłowo chorych” (informacja z wikipedii). W ramach terapii zaczął malować i okazało się, że jest niezwykle utalentowany. Pierwsze obrazy powstały pod wpływem Pissarra i Sisleya. W okresie, kiedy nie miał pieniędzy na przybory malarskie tworzył za pomocą kleju, gipsu i białej farby (ten okres jego malarstwa nazwany został białym).  
Obok obraz Utrillo Cabaret Lapin Agile. Utrillo często płacił właścicielom kabaretu obrazami. Pokaźna ich kolekcja mogłaby zapewnić rodzinie byt na długie lata, gdyby nie to, że nieświadomi jej wartości sprzedali ją "za grosze".

Utrillo miał niezwykle bujne, acz często smutne życie, pozostawił po sobie ponad trzy i pół tysiąca obrazów.

Następnie błąkając się krętymi uliczkami wzgórza (mijając po drodze wiele ciekawych miejsc, o których nawet krótkie wspomnienie wydłużyłoby ten wpis do niemożebnej rozciągłości) trafiłyśmy na ulicę Rue Lepic, a przy niej między innymi słynny Moulin de la Galette. Wiszący dziś w Muzeum Orsay obraz Augusta Renoire`a przedstawiający tańczących na tarasie młyna mieszkańców dzielnicy rozsławił młyn na zawsze. Kojarzony z sielankową scenerią niedzielnego wypoczynku bawiących się paryżan ma także swą ponurą historię. Jest nią tragiczna śmierć syna właściciela młyna, zamordowanego przez Kozaków pod koniec wojen napoleońskich w 1814 roku (został on ukrzyżowany  na ramionach młyna).

Obok Kamienica, w której mieszkał Theo Van Gogh, a także Vincent Van Gogh na Rue Lepic
Rue Lepic to chyba obok Place du Tertre jedna z najbardziej malowniczych uliczek Montrmartru. Pełno tu kawiarenek, restauracyjek, dwa „zabytkowe” młyny (być może jest ich więcej, ja widziałam dwa), piękne widoki; zarówno na położony w dole Paryż, jak i na położone wyżej wzgórze. Pod koniec spaceru dotarłyśmy do domu, w którym mieszkał Theo Van Gogh, a w którym podczas wizyty u brata zamieszkiwał także Vincent. Na domu znajduje się informująca o tym pamiątkowa tabliczka.