Paryskie spotkania z Czarą i Holly (cz. 2)

Obok Park Monceau (źródło zdjęcia)

Jak pisałam w części pierwszej Paryskich spotkań wspólne wędrowanie po Paryżu z Czarą i Holly należą do moich najmilszych wspomnień z tegorocznej wycieczki po Francji. O odkrytym na nowo dzięki Czarze Montmartrze pisałam tutaj. 

Dzisiaj kolej na Paryż z Holly. Spacer rozpoczęłyśmy w przepięknym parku Monceau od znajdującej się przy wejściu rotundy. Park Monceau został utworzony pod koniec XVIII wieku z polecenia Ludwika Filipa Orleańskiego.  Była to ciekawa postać; arystokrata, oficer, bohater licznych romansów, królewski kuzyn, którego odwrót od dworu i postępowe poglądy zapewniały temat do rozmów. 

Obok pomnik Chopina w parku 

W trakcie trwania rewolucji francuskiej został posłem w konwencie narodowym i głosował za ścięciem króla. Postępowe poglądy nie zapobiegły jednak temu, iż sam został stracony na gilotynie. Ogród został stworzony na wzór ogrodów angielskich, co oznacza, iż pełen był starożytnych świątyń, chińskich pagod, ruin, obelisków, akwenów wodnych, sztucznych skał. Po upadku rewolucji został przekształcony w park publiczny. Pod koniec następnego stulecia park został wykupiony przez władze miasta, a ponad połowa jego terenu miała być przeznaczona pod budowę nowych nieruchomości. Dzięki inicjatywie barona Hausmanna tereny te jednak pozostawiono w granicach parku. Został on na nowo otwarty przez cesarza Napoleona III.

Obok obraz  Le Parc Monceau Moneta.   

Park był świadkiem nie tylko beztroskich chwil wypoczynku paryżan, ale także masakry komunardów w 1871 r., którzy tutaj schronili się przed żołnierzami wersalskimi. Był także motywem prac wielu XIX wiecznych malarzy, między innymi Moneta (Le Parc Monceau). Do dzisiejszych czasów zachowała się zaledwie część jego imponującego „wyposażenia”, która i tak daje pojęcie o pięknie i bogactwie parku za czasów jego pierwszego właściciela. Znajdujące się tu dzisiaj liczne place zabaw, pomniki, ławeczki, posągi, ruiny, pomniki. Jest też akcent polski Pomnik Fryderyka Chopina. 

Obok Dom Nany.   

Nieopodal Parku znajduje się dom, który jak twierdzą znawcy miał być domem Nany z powieści Emila Zoli. W pobliżu Parku znajduje się także wejście do Muzeum Camondo (Musee Nissim de Camondo). Odwiedziny w tym Muzeum są jak wycieczka w czasie; wprost z XXI wieku przenosimy się do XVIII apartamentu (małego pałacyku), wyposażonego w autentycznego akcesoria z epoki rokoka.   Wchodząc trudno się zdecydować, co podziwiać najpierw; przestrzenność, bogactwo, smak, czy historię, którą opowiadają wnętrza. Camondo byli potomkami jednego z najbogatszych żydowskich rodów, ich historia zaczyna się w XV wieku, gdy z  Hiszpanii poprzez Wenecję przenoszą się do Imperium Osmańskiego, aby tam zdobyć fortunę. Przodkowie Mojżesza Camondo (pierwszego właściciela dzisiejszego Muzeum) byli finansistami, założycielami banku Imperium Osmańskiego.  

Obok salonik w posiadłości Mojżesza Camondo. Przybyły do Paryża Moisse był nie tylko bogatym bankierem, ale i wielkim kolekcjonerem sztuki. Wyburzył  odziedziczoną po ojcu posiadłość i przekształcił ją w odpowiednik nowoczesnego pałacyku przystosowany do pomieszczenia kolekcji mebli, obrazów, dywanów, wyrobów złotniczych, porcelany, książek. Kiedy jego syn Nissim zginął w 1917 roku podczas pierwszej wojny światowej w obronie Francji Mojżesz postanowił pozostawić swoją posiadłość wraz z ogromnymi zbiorami, jako Muzeum Sztuk Dekoracyjnych państwu francuskiemu dla uczczenia pamięci syna (Muzeum nosi dziś imię Nissima Camondo). Mojżesz, po śmierci syna i ucieczce żony z kochankiem do Włoch mieszka w tym ogromnych domostwie zupełnie sam, towarzyszy mu jedynie służba. Popada w depresję. Kiedy ogląda się ogromne pomieszczenia, np. jadalnię, czy salony można oczami wyobraźni zobaczyć samotnego, zgorzkniałego Mojżesza dla którego życie było takie piękne i takie smutne zarazem. Poniżej coś, coś jest moim marzeniem -biblioteka, na zdjęciu zaledwie jej fragment. Posiadłość wraz ze zbiorami przechodzi na własność państwa w 1935 roku. Ale to jeszcze nie koniec historii rodziny Camondo; jest jeszcze zamężna córka Mojżesza, bogata, wykształcona, niedawno przeszła na katolicyzm. Jest rok 1943, Beatrice bez obaw porusza się po mieście. Jest przecież jest katoliczką, jej ojciec przekazał cały swój olbrzymi majątek państwu, uważa więc, że nie może ją spotkać nic złego. A jednak - zostaje aresztowana i wraz z mężem i dwójką dzieci wywieziona do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie giną wszyscy. I tak kończy się historia XV wiecznego bogatego żydowskiego rodu. Na szczęście dla nas zostaje miejsce, w którym przetrwało coś z ducha tamtych lat, no i przepiękna kolekcja.

To Holly opowiedziała mi bardzo ciekawą historię rodziny Camondo, ja przytoczyłam jedynie jej fragment. Historia ta mogłaby posłużyć za scenariusz filmowy. Ponieważ na zwiedzenie Muzeum miałyśmy niezwykle mało czasu będzie to jedno z pierwszych miejsc, do których wrócę podczas kolejnej wycieczki do Paryża. Zdjęcia z muzeum nie są mego autorstwa.
Po opuszczeniu Parku Monceau czekała mnie niespodzianka. Holly zaprowadziła mnie na Rue de Chazelles, w miejsce, w którym zbudowana została Statua Wolności. Pewnie niewiele osób wie, że jednym z projektantów Statuy był Gustaw Eiffel (projektant konstrukcji). Stanęłyśmy dokładnie w miejscu, w którym w 1885 r. zostało sporządzone zdjęcie wyłaniającego się spoza pracowni posągu i zostałam obdarowana pocztówką z reprodukcją tamtego zdjęcia sprzed ponad 125 lat (zdjęcie pocztówki obok). Holly nie mogła chyba wiedzieć, jak ogromną mi tą niespodzianką sprawiła radość. Statua Wolności był to bowiem do niedawna jedyny powód, dla którego gotowa byłabym przebyć długą drogę za ocean. Mam to tego symbolicznego posągu wiele sentymentu.
Następnie udałyśmy się na przechadzkę, w trakcie której obejrzałyśmy między innymi przepiękny sobór Aleksandra Newskiego w Paryżu (pierwszą prawosławną świątynię we Francji), Dom Kapitana Dreyfussa (przy okazji dowiedziałam się, że nasz rodak ma nakręcić film o „aferze Dreufussa”. Ciekawa jestem, czy w filmie wystąpi też Zola, który stanął w obronie kapitana), ciekawy secesyjny budynek magazynowy (Magasine Reunis) i doszłyśmy na Rue des Acacias, gdzie toczy się akcja wielu powieści Remarqua.  

Spacer zakończyłyśmy vis a vis Łuku Tryumfalnego przy lampce calvadosa, gdzie snułyśmy rozważania, który z położonych w pobliżu hotelu mógł stanowić miejsce zamieszkania Ravica (bohatera Łuku Tryumfalnego).  

I poczułyśmy się trochę jak bohaterki z tej starej fotografii (1925 r.)

To jednak nie był koniec przyjemności, ponieważ wieczór zakończyłyśmy wraz z Holly i Czarą delektując się ciekawą rozmową i smaczną kolacją. Dziewczyny, już się nie mogę doczekać kolejnego spotkania z wami i z Paryżem.