Cień wiatru Carlos Ruiz Zafon

Latami zabierałam się za przeczytanie tej powieści i nie mogłam zabrać. Słyszałam tyle zachwytów nad książką; tyle opinii, że bestseller, że arcydzieło, że cudowna, że magiczna, że klimat, że jak przeczytam to zakocham się w Barcelonie. A ja chyba tak mam, że im kto mnie gorącej namawia na określone zachowanie (przeczytanie, zobaczenie, zwiedzenie), tym bardziej coś się we mnie blokuje i mówię „nie”.

Teraz, kiedy Cień wiatru popadł niejako w cień zapomnienia zabrałam się za lekturę.

W wieku dziesięciu lat bohater Daniel Sempere zostaje zaprowadzony do tajemniczego miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Wizyta ta ma pozostać jego najpilniej strzeżonym sekretem. Jego zadaniem jest wybór jednej książki, którą „zaadoptuje” i zrobi wszystko, aby przetrwała. Daniel wybiera „Cień wiatru” autorstwa mało znanego pisarza Juliana Caraxa. Okazuje się, że książki tego autora są niemożliwe do zdobycia, gdyż jakiś fanatyk spalił niemal wszystkie egzemplarze. Daniel postanawia za wszelką cenę rozwiązać zagadkę tajemniczego niszczenia książek. Przyznacie, że pomysł intrygujący i zapowiadający arcyciekawą historię. Niestety sama historia mnie nie wciągnęła.

Powieść jest połączeniem powieści quasi historycznej (Hiszpania z czasów wojny domowej i lat dyktatury Franco), sensacyjnej (kim jest Julian Carax i komu zależy na zniszczeniu jego książek) i melodramatu (powtórzona historia kochanków Juliana i Penelope oraz Daniela i Beatrice). Czyta się dość lekko i szybko. Mnie lektura zajęła trzy dni. Nie mogę powiedzieć, aby mnie ona znużyła, przeczytałam z pewnym zainteresowaniem, chociaż byłam nieco rozczarowana nazbyt oczywistym rozwiązaniem; chyba mało kto nie domyślił się, kim jest tajemniczy podpalacz książek i co jest powodem jego działania.

Podobał mi się klimat powieści, a pomysł Cmentarza Zapomnianych Książek naprawdę zachwycił. Podobało mi się także uczynienie jednym z bohaterów powieści „książki” i wskazanie, jak ogromny może ona wywrzeć wpływ na życie człowieka. Znalazłam w niej bardzo mądre zdanie Książka jest lustrem i możemy w niej znaleźć tylko to, co nosimy w sobie. Może właśnie to sprawia, że niektóre książki są nam bliskie niczym przyjaciel, a inne mimo, że doceniamy ich mądrość nie wzbudzają cieplejszych uczuć.

Ciekawy jest także opis atmosfery domów rodzinnych młodych bohaterów i wpływu tej atmosfery na kształtowanie ich postaw i charakterów.

Nie wiem dlaczego, ale czytając Cień wiatru przychodziło mi na myśl Sto lat samotności Marqueza. Może to jakieś podobieństwo w klimacie.

Nie mogę powiedzieć, że się rozczarowałam, ale też nie powiem, aby książka mnie zachwyciła czy zauroczyła. Może wyjaśnieniem tego jest owo cytowane wyżej zdanie. Nie znalazłam w niej tego, czego nie noszę w sobie.

Niestety po lekturze nie zapałałam wcale chęcią odwiedzenia Barcelony. Zresztą bardziej będę ją kojarzyć z Paryżem, w którym mieszkał Julian Carax, z Sekwaną, Ogrodami Tulieres, Notre Dame oraz z wyimaginowanym piórem Wiktora Hugo niż z przepiękną Sagrada Familia (przyrównaną do oblanego czekoladą grzebienia), czy ulicą Ramblas.