Żyjemy dla dzieci ?

Kilka dni temu podczas spaceru usłyszałam starszą panią, która w rozmowie z mężem stwierdziła, iż nadszedł czas, aby zacząć wreszcie żyć, bo... całe życie człowiek żył dla dzieci, wszystkiego sobie odmawiał, nic nie robił dla siebie Zrobiło mi się strasznie żal tej Pani, może gdyby przeczytała ten wpis kilka lat temu.... Nie, zapewne niczego by to nie zmieniło. Do takich wniosków każdy musi dojść sam.
A wpis powstał rok temu, kiedy usłyszałam od koleżanki, że przecież żyjemy dla dzieci, bo tylko one po nas pozostaną.
Mocno mnie to zastanowiło. Czy żyjemy tylko dla dzieci, czy cały sens naszego istnienia sprowadza się to życia dla nich? I czy naprawdę tylko one po nas zostaną?
Mam nadzieję, że nie jest to prawdą, bo jeśli tak miało by być, jakież nieszczęśliwe byłoby życie rodziców po pójściu dzieci własną drogą. Jakież puste i beznadziejne okazałyby się dalsze dni. Byłyby tylko egzystencją, bytowaniem w oczekiwaniu na drobny gest, na okruch czasu zabieganych, dorosłych już dziatek. A przecież okres „posiadania” dzieci przez rodziców jest w skali całego naszego ziemskiego życia szalenie krótki; piętnaście, góra osiemnaście lat. A co potem? Oczekiwanie wnuków i zawłaszczanie ich uczuć.

Dzień narodzin tych urwisów był jednym z najpiękniejszych dni w moim życiu. Pamiętam swoje wzruszenie, kiedy dowiedziałam się, że już są na tym niedoskonałym świecie.
Jeśli chodzi o mnie uwielbiam dzieci, poświęcam im (choć nie własne) sporo czasu i jeszcze więcej miłości, ale trudno mi tak do końca zgodzić się z tą tezą.
Niemal każdy rodzic chce dać dziecku, to co jego zdaniem najlepsze. I w zależności od jego systemu wartości będą to albo; dobra materialne (mieszkanie, samochód), wykształcenie (studia, języki), umiejętność radowania się życiem i czerpania przyjemności z rozwijania pasji oraz zdolność współodczuwania (empatia).
Największy dar, jaki otrzymałam od rodziców to możliwość rozwijania się (studia) oraz (a może przede wszystkim) umiejętność czerpania radości z życia i zdolność empatii.
Uważam, jednak, że to co pozostało po moim tacie, to nie jego dzieci, a to co z jego mądrości pozostało w nas (jego bliskich i znajomych); jego pasja życia, jego radość cieszenia się drobiazgami, jego oddawanie się „namiętnościom” (czytaniu i pisaniu). Nauczył mnie tego, że w życiu najważniejsze jest samo życie. Tego, abyśmy źródła swoich radości doszukiwali się w sobie, podobnie, jak źródła swoich niepowodzeń oraz tego, żeby nie uzależniać swojego szczęścia/swojej radości od zachowania/obecności innych osób, podobnie, jak i tego, aby nie przerzucać winy za swoje niepowodzenia na innych.
Jeśli potrafimy przekazać dzieciom tę radość życia i pewien system wartości niematerialnych to myślę, że będzie to ich największą spuścizną po rodzicach, dziadkach, ciotkach i wujkach.
Co zaś do dóbr materialnych to myślę, że bardziej szanuje się to, do czego dojdzie się samemu, niż to co dostaje się w darze (czasami nawet zapomina się podziękować za taki dar).
Poza tym, jeśli sensem życia jest posiadanie dzieci to, czy życie osób nieposiadających dzieci z różnych powodów jest pozbawione sensu.
Wg mnie tym co po nas pozostaje są pomniki przeszłości (literatura, sztuka, architektura), a także historia, która stanowi źródło wiedzy i doświadczenia dla przyszłych pokoleń. Gdybyśmy jeszcze umieli korzystać z doświadczeń pokoleń. Niestety, jak mówią historia uczy nas tylko tego, że nigdy, niczego i nikogo nie nauczyła.

Chciałabym tym gagatkom zaszczepić radość życia, jaką miał w sobie ich dziadek, którego nie zdążyli poznać
Oczywiście temat jest za poważny, aby streścić go w paru zdaniach, ale chciałam się podzielić z wami kilkoma przemyśleniami, które nasunęły mi się po usłyszeniu stwierdzenia, iż żyjemy dla dzieci, bo tylko one po nas pozostaną. Ciekawa jestem waszego zdania.
Mam nadzieję, że moja siostra nie urwie mi głowy z powodu zamieszczenia zdjęć dzieci, tym bardziej, że dziś sześcioletnie bliźniaki nieco zmieniły wygląd.