Jedzie pociąg z daleka

Podróżuję koleją dosyć często; a to z racji służbowych wyjazdów, a to z racji prywatnych upodobań podróżniczych.
Tym, co najbardziej mi w podróżowaniu pociągami przeszkadza wcale nie jest niepunktualność kolei, tłok w przedziałach, brudne wagony czy niemiła obsługa. Jest to z jednej strony nieprzeparta chęć współtowarzyszy podróży do „zaprzyjaźniania się”, a z drugiej uzależnienie części społeczeństwa od telefonii komórkowej, bardzo uciążliwe dla otoczenia, na co dzień, a jeszcze bardziej uciążliwe w zamkniętej przestrzeni kolejowego przedziału.

Może powinniśmy się cieszyć, że taki obrazek jest dla nas przeszłością, choć kto wie, czy nie jest też przyszłością (pociąg na Euro 2012?) ze strny internetowej Obrazy dla pociągi
Od ludzi, którzy niemal natychmiast po wejściu do przedziału zaczynają opowieści o swoim życiu; wymieniają przebyte choroby, przepisy na sałatki, ilość dzieci i wnucząt i stan swojego posiadania można, przynajmniej teoretycznie, uwolnić się zakładając słuchawki na uszy włączywszy muzykę lub książkę.
Natomiast, od tych, którzy rozmawiają przez telefon, (a robią to niestety tak głośno; bądź z powodu zaniku zasięgu, bądź dla chęci powiadomienia absolutnie wszystkich, dookoła, że oto mamy niepowtarzalny zaszczyt podróży z panią sędzią, panią artystką, panem politykiem, panem biznesmenem, czy k… panem kimś) nie mamy szansy ucieczki.
Wracałam swego czasu ze stolicy do Gdańska (a jak wiadomo jest to podróż trwająca niemal tyle, co podróż międzykontynentalna, czyli optymistycznie licząc sześć godzin- mniej optymistycznie osiem) i usiłowałam czytać. Naprzeciwko usiadły trzy kobiety, nieznajome na stacji Warszawa Centralna, zaprzyjaźnione zanim pociąg dotarł do Warszawy Wschodniej. Zdążyły doskonale poznać swoją sytuację rodzinną, wiedziały, i nie tylko one, ile dzieci ma pani środkowa, jak dawno temu zmarł mąż pani po prawej oraz dlaczego pani po lewej zastanawia się czy zamieszkać z panem Włodkiem. Usiłowałam czytać. Ciężko było wyłączyć się, kiedy pani środkowa opowiadała szczegóły zabiegu wycięcia wyrostka oraz dawała rady, jak należy się odżywiać, aby nie trafić do szpitala. Założyłam, więc słuchawki i pogrążyłam się w lekturze. Panie szczebiotały nadal, a buzie im się nie zamykały. Co jakiś czas spoglądały na mnie i obrzucały niezbyt przyjaznymi spojrzeniami. Początkowo nie rozumiałam tych spojrzeń, bo przecież nie przeszkadzałam im wcale, muzyki nie mogły słyszeć, bo słuchawki mam dobrze dopasowane. Dopiero po dłuższym czasie zrozumiałam, że panie nie są zachwycone moim kompletnym brakiem zainteresowania i nieudzielaniem się w rozmowie. Panie zaczęły, więc mówić coraz głośniej i głośniej. Próbowały wciągnąć mnie do rozmowy, a kiedy ich wysiłki spełzły na niczym były niepocieszone. W końcu znalazły sposób, aby mnie „ukarać” za moje wyalienowanie. Kiedy byliśmy już na wysokości Pruszcza Gdańskiego zaczęło się zmierzchać, czytać było coraz ciężej. Włączyło się światło w przedziale. Wtedy pani po prawej stwierdziła, że wyłączy światło, bo razi ją w oczy, a do rozmowy nie jest potrzebne. I zrobiła, jak zapowiedziała.

O wiele gorsze doświadczenie spotkało mnie podczas podróży z Warszawy do Krakowa. Całą drogę, przez dwie i pół godziny młody człowiek - student uczelni artystycznej rozmawiał przez telefon. Ledwie skończył jedną rozmowę, zaczynał drugą, a potem trzecią i kolejną, kolejną, kolejną. Miałam wielką ochotę powiedzieć mu, że to można leczyć, ale obawiam się, że nie zrozumiałby. Spędziłam ponad dwie godziny na wysłuchiwaniu, kto jaką ocenę dostał, co młody człowiek porabiał w Stanach, jaką miał podróż, jakie ma plany, itp., itd. Mogłam zapomnieć o czytaniu, pisaniu, czy innym przyjemnym spędzeniu czasu.

Podobnie, jak narażanie osób niepalących na wdychanie dymu tytoniowego, tak samo narażanie na wysłuchiwanie cudzych rozmów osób, które nie mają na to ochoty, uważam za karygodne.

Jest jeszcze jedna kategoria pasażerów, nie mniej denerwująca. Koledzy z zakładu pracy jadący na szkolenie. Taki wyjazd nie może się obyć bez odpowiedniej ilości procentów i wprost proporcjonalnej ilości tytułów (ależ oczywiście pani dyrektor, co pan nie powie panie naczelniku, pani ma rację pani dyrektor, itp., itd.). Osoby te czują się tak ważne, że cały wagon musi uczestniczyć w ich „błyskotliwych” rozmowach.

Obok Mój ulubiony pociąg Eurostar (takim podróżuję np. z Rzymu do Florencji)

Humor wagonowy; Jadąc razem z koleżeństwem z pracy usłyszałam z ust koleżanki zapytanie skierowane do kolegi „Błażej, co ty masz między nogami?” A kolega na to spokojnie odrzekł „Nic”.

Koleżanka zbulwersowana była nogami pasażera z naprzeciwka, które znalazły się między nogami naszego kolegi. Kolega zaś chciał odpowiedzieć zapewne, że nie przeszkadzają mu wyciągnięte nogi innego pasażera. W końcu trudno przez sześć godzin siedzieć na baczność.

I jeszcze jedno, bardzo serdecznie chciałam podziękować agacie adelajdzie za wyróżnienie. Powraca zabawa, w której nominuje się 15 blogów i pisze 7 rzeczy o sobie. Ponieważ zabawa ta niedawno krążyła po blogach, a także dlatego, iż sporo o mnie można wyczytać czytając wpisy nie będę się powtarzać. Zainteresowanych odsyłam do wpisu na wp