Alemusicale w Teatrze Muzycznym Roma, czyli o tym, jak odmłodniałam

Janusz Kruciński, jako Jezus

Alemusicale miały być jedynie dodatkiem do muzycznych przeżyć (koncertu, na który wybrałam się do Warszawy). Odwiedzający tego bloga wiedzą, iż jestem absolutną fanką musicali w ogóle i fanką musicali wystawianych w Romie (od spektaklu Koty po Les Mis). Każdy z nich oglądałam kilkakrotnie i za każdym razem była to cudowna uczta. Trzykrotnie też miałam okazję oglądać przedstawienie oparte na podobnej konwencji, co Alemusicale pod tytułem Najlepsze z Romy. Wydawało mi się, iż wiem, czego mogę spodziewać się po spektaklu. Przedstawienie Najlepsze z Romy zawierało po dwa/trzy utwory z granych w Romie produkcji, repertuar za każdym razem był podobny, acz zdarzały się też miłe niespodzianki, kiedy pojawiała się nowa piosenka. Uczestniczyłam w spektaklu z dużą radością, aczkolwiek bardziej podobała mi się jego druga część, tj. ta która prezentowała utwory z bliższych mi duchowo musicali. Największą zaletą była możliwość poznania utworów (z musicali), które zeszły już z afisza, a których nie zdążyłam obejrzeć; jak Taniec Wampirów, czy Miss Sajgon. Dlatego i teraz nastawiłam się na „przeczekanie” wszystkich tych Greese, Crazy for You, piosenek z musicali dla dzieci i typowej brodwayowskiej produkcji Deszczowej piosenki. Owszem słucha się ich z przyjemnością, aczkolwiek, jak dla mnie, bez uniesień. 

 

Edyta Krzemień, jako Fantine Wyśniłam sen

Tymczasem… Alemusicale choć oparte na podobnej konwencji musicalowego misz-maszu znacznie różniły się od poprzedniego przedstawienia. Po pierwsze składały się nań nie tylko utwory będące wcześniej w repertuarze Teatru Roma, ale także takie, których w Romie (jeszcze) nie wystawiano; jak Nine, Jesus Christ superstar, Jekyl & Hyde, Król Lew, Love Never Dies, Chicago, Księga Mormonów, Mamma Mia i …. uwaga, uwaga Notre Dame de Paris). Po drugie odstąpiono od sposobu prezentacji; od najstarszego tytułu do najmłodszego i przyjęto konwencję przeplatania gatunków; wesołe, radosne, energiczne występowały na przemian ze smutnymi, refleksyjnymi, nostalgicznymi. Ten sposób prezentacji wyszedł spektaklowi na dobre. Jak wiadomo gusta są różne i nawet musicalomaniacy mają swoje bardziej i mniej lubiane spektakle, a dzięki temu sposobowi prezentacji widz był cały czas zaskakiwany. Jedynym pewnikiem już z chwilą wejścia na widownię była Deszczowa piosenka na zakończenie I części, bowiem zdradzały ją foliowe pelerynki na krzesełkach w trzech pierwszych rzędach.
Jedyny minus spektaklu to fakt, iż z większości musicali śpiewano

Sara i van Krolock z Tańca wampirów

po jednym utworze (wyjątkowo dwa). Rekompensatą była natomiast wielość prezentowanych tu spektakli (dla uzmysłowienia ogromu przedsięwzięcia wymienię wszystkie: Koty, Akademia Pana Kleksa, Mała Syrenka, Miss Sajgon, Jezus Christ Super Star, Craizy for You, Grease, Deszczowa piosenka, Les Miserables, Taniec Wampirów, Upiór w Operze, Notre Dame de Paris, Nine, Księga Mormona, Love Never Dies, Newsies, Jekyll & Hyde, Producenci, Król lew, Chicago, Aladyn Jr., Mamma Mia).

Alemusicale rozpoczęły utwory z musicalu Koty; Dachowy song oraz Kocie imiona (Mefistofeles). Są to bardzo energetyczne i widowiskowe utwory; dające duże pole do popisów nie tylko wokalnych i tanecznych, ale i ekwilibrystycznych. Tak więc widownia już od pierwszych taktów została wprawiona w dobry humor. Ja w każdym razie poczułam się częścią przedstawienia, a nie tylko jego obserwatorem, zaczęłam chłonąć muzykę każdym nerwem, siedziałam na wdechu i nawet utwory, które nie zachwycały (a to z powodu wykonania, a to dlatego, iż nie należą do tych, drogich memu sercu), nie były w stanie sprawić rozczarowania. Kolejnym utworem była Meluzyna z Akademii Pana Kleksa w wykonaniu Malwiny Kusior (świetne wykonanie, aczkolwiek odniosłam wrażenie, iż w przedstawieniu Wszystko z  Romy utwór brzmiał  bardziej ekspresyjnie). Nieco zawiedziona byłam z powodu nieobecności mojego ulubieńca Łukasza Dziedzica, którego w wampirowym Na orbicie serc zastąpił Paweł Podgórski, który śpiewał także (między innymi) partię Upiora. Było nieźle, choć dla mnie już na zawsze najlepszym von Krolockiem oraz inspektorem Javertem pozostanie Łukasz Dziedzic. Natomiast Malwina śpiewająca, iż Nadszedł czas nieodmiennie zachwyca i wzrusza. Jest w tym wykonaniu moc i tajemnica i jakieś szaleństwo, które sprawia, że można się w nim zatracić. Mogę tego słuchać wciąż i wciąż.

Malwina Kusior i Łukasz Dziedzic w Na orbicie serc

Z niecierpliwością czekałam na utwory, których wcześniej nie słyszałam w Romie, a znałam z innych interpretacji (Chicago i Jesus Christ Super Star z Teatru Muzycznego w Gdyni, Jekyll & Hyde z Festiwalu Duetów Musicalowych i Operetkowych w Poznaniu, Mamma Mia oraz Nine z filmu oraz NDdP z koncertu w Gdyni i w Paryżu).
Wykonanie Getsemani z musicalu Jezus Christ Superstar powaliło mnie na kolana. Janusz Kruciński był w nim rewelacyjny. To było i zaśpiewane i zagrane. Dialog Jezusa z Ojcem pełen bólu, rozterki, niezgody, wątpliwości. To był majstersztyk tak wzruszający, iż przyznaję, że łezki popłynęły. Natychmiast po powrocie zaczęłam kombinować, czy nie wybrać się do Chorzowa, gdzie występuje pan Janusz w roli Jezusa. W gdyńskim spektaklu w rolę Jezusa wcielił się Marek Piekarczyk i po obejrzeniu trzech, czy czterech spektakli uważałam, że wywiązał się z tego zadania bardzo dobrze, jedynie partie mówione wypadły blado. Dziś chętnie posłuchałabym obu panów.

Jan Bzdawka Les Cathedrales

Najbardziej oczekiwanym przez mnie utworem był utwór z Notre Dame de Paris. Występujący w Les Cathedrales Jan Bzdawka miał bardzo trudne zadanie, zwłaszcza wobec tych słuchaczy, którzy znają oryginalne wykonanie Bruna Pelletiera. Moim zdaniem jedyne, niepowtarzalne, poruszające. Oczekiwania były duże, podobnie, jak obawy. Tymczasem pan Bzdawka sprostał zadaniu i pięknie zaśpiewał Katedry po polsku (nieco słabiej po francusku). Mam takie marzenie (Wyśniłam sobie sen, aby Roma wystawiła kiedyś NDdP).
Podobało mi się także wykonanie Mamma Mia, choć troszkę mało było w nim ognia przy tak ekspresyjnym tytułowym utworze. Jak wyczytałam na stronie teatru trwają castingi do tego musicalu.
O utworach z Upiora oraz Les Mis nie muszę wspominać, ale wspomnę, że nieodmiennie wywołują we mnie dreszcze i słuchanie na wdechu (nie oddycham, abym mi nic nie przeszkadzało w słuchaniu).
Z przyjemnością wysłuchałam także Edyty Krzemień w utworze z Love Never Dies, czyli Upiór w Operze – kontynuacja. Piękna pieśń w pięknym wykonaniu zachęca do poznania całości. Jak zwykle fantastycznie wypadła Ewa Lachowicz, która doskonale radzi sobie w każdym repertuarze.

Janusz Kruciński jako Jesus w Getsemani (na żywo brzmiał jeszcze lepiej)

Wprawiona w świetny humor i tym razem odmłodzona koncertem nawet utworów, które nie należą do moich ulubionych słuchałam bez znużenia, a na Deszczowej piosence (o której już pisałam, że nie przepadam) czy Greese (takowoż) nóżki same podskakiwały.
No i przyznaję, że niektóre utwory podśpiewywałam sobie (cichuteńko, żeby nikomu nie przeszkadzać) razem z aktorami.
Zaletą przedstawienia była scenografia towarzysząca wykonywanym utworom, przy tak częstej konieczności jej zmiany jestem pełna podziwu dla obsługi technicznej, która musiała się mocno uwijać, aby nadążyć ze zmianami.

Ogromne brawa należą się wszystkim wykonawcom, za umiejętność zsynchronizowania wokalu, tańca, muzyki w tak różnorodnym przedstawieniu. Już sama konieczność zmiany kostiumów stanowiła spore wyzwanie.
I tak spektakl, który miał być tylko dodatkiem okazał się tym właściwym koncertem, który uskrzydlił i rozanielił.
Myślę, że  powinien sprawić przyjemność każdemu, kto nie czuje wstrętu do muzyki czy musicali. A dla wielbicieli gatunku to pozycja obowiązkowa. 
Wszystkie zdjęcia ze strony Teatru Muzycznego Roma, filmy z Youtube.