Chwile zatrzymane w czasie

zegar w dawnym budynku dworcowym

Czas to towar deficytowy, są jednak chwile, kiedy wlecze się on niemiłosiernie i mimo, iż co chwila spoglądamy na zegarek ma się wrażenie, że stanął w miejscu. Dzisiaj, kiedy bardzo bym chciała znaleźć się w pojutrze, aby zająć myśli czymś innym niż śledzenie wskazówek zegara postanowiłam odbyć retrospektywną wycieczkę poza czasem, wycieczkę nie wymagającą środków finansowych, a jedynie zajrzenia na zewnętrzny dysk pamięci, czyli do archiwum zdjęć. Kiedy tęsknota za minionymi chwilami zżera a otaczająca rzeczywistość doskwiera zawsze jest wyjście - ucieczka we wspomnienia. Największe zaciekawienie wzbudzają nie te obrazy, które pojawiają się na dźwięk lub wspomnienia nazwy, ale te, które wywołują lawinę wspomnień, choć  nie są tak rozpoznawalne,

bez chwili na kawę wizyta nie ma sensu

jak te pierwsze.  Jeśli macie ochotę zabawić się w odgadywanie nazw miejsc na zdjęciach proszę bardzo, uprzedzam tylko, iż jedyną nagrodą będzie satysfakcja.
Budowli, której obraz wywołuje w pamięci przepiękny, bogato zdobiony zegar nie sposób zapomnieć. W najśmielszych snach nie marzyłam, że będę miała okazję zobaczyć to miejsce, dotknąć wzrokiem przepięknych obrazów, których reprodukcje oglądałam w albumach sztuki. Teraz eksploracja galerii stanowi stały punkt każdych odwiedzin w mieście. Takiej feerii barw, takiej radości życia, gry świateł, wyobraźni twórców nie spotka się w żadnym z muzeów sztuki. Tutaj czas się zatrzymał (choć to nie najtrafniejsze sformułowanie, bo przecież czas nie płynie, to my przemijamy). A zatem to my tutaj możemy zatrzymać chwilę, albo przywołać wspomnienie przeszłości. 

kiedyś atrakcją była figura olbrzymiego słonia

To wzgórze to obowiązkowy punkt odwiedzin każdego podróżnika, choć tak naprawdę nie można go poznać podczas choćby godzinnego spaceru główną ulicą dzielnicy, pełną jarmarcznych sklepików z pamiątkami oraz kilkuminutowym pobytem na targu z rozłożonymi sztalugami i wystawionymi płótnami. Trzeba tu wdrapać się nie raz i nie dwa schodkami w górę i dół, trzeba przemierzyć krętymi uliczkami wszystkie zakątki, aby dotrzeć do jądra tego artystycznego światka. Trzeba zanurzyć się w czas i dać mu swobodnie przepływać popijając cafe creme, zajadając serowe fondue bądź delektując się podrobami w musztardowym sosie. Tutaj uśmiech w stronę Czary. To miejsce przywodzi na myśl tak wiele skojarzeń, ze trudno byłoby wybrać jedno z nich. Najmniej oczywiste z nich to scena z trylogii o miastach Emila Zoli, kiedy to jeden z bohaterów planuje w akcie buntu wysadzić w powietrze znajdującą się tu świątynię z białego trawertynu.

uskrzydlonej muzie przyglądałabym się bez końca

Uskrzydlona muza jest uosobieniem moich wariackich marzeń o przeniesieniu się do świata wyobraźni. Budowlę, której jest zwieńczeniem mogę oglądać ze wszystkich czterech stron, łącznie z panoramą widzianą z dachu jednej z Galerii handlowych. Bogactwo posągów, muz, popiersi, rzeźb, maszkaronów i architektonicznych detali bije po oczach, jak odbijający się w słońcu złoty odcień dachowych posągów. Budowla zarówno w całości, jak i detalach stanowi chyba najczęściej przeze mnie fotografowany obiekt. W jej pobliżu nic nie wydaje się irracjonalne. Zdaję sobie sprawę, iż budowla nie musi się podobać wszystkim (powstała dla zaspokojenia próżności rządzących, w jej zdobieniach brak umiaru, estetyka pozostawia pewnie wiele do życzenia), nie ma ona dużej wartości historycznej (liczy niecałe sto pięćdziesiąt lat), a historia związanych z nią zdarzeń uległa zapomnieniu (rozstrzelanie paru osób w jej wnętrzach, czy upadek żyrandola na publikę w trakcie przedstawienia). Dla mnie ma ona ogromną wartość sentymentalną, jest jak urzeczywistnienie baśni na jawie. I co tu dużo mówić zaspokaja moje poczucie próżności. 

trwaj chwilo jesteś piękna

Ogromnie wiele czasu spędzam w podróży aktywnie, przemierzając kilometry galerii, odwiedzając kolejne świątynie, wspinając się na wzgórza i punkty panoramiczne, szare komórki pracują bez chwili wytchnienia rejestrując coraz to nowe obrazy. A jednak nie wyobrażam sobie mojego podróżowania bez tych chwil spędzanych w ogrodach, parkach, lasach (a jest ich w mieście Paryżu, bo chyba nikt nie ma wątpliwości, o jakim mieście piszę niezliczona ilość). Charakterystyczne zielone krzesełka umożliwiają wypoczynek zmęczonym nogom. W cieniu drzew, przy szumie wody z fontanny, w towarzystwie książki lub znajomych, podgryzając bagietkę czy croissanta oddaję się po prostu byciu tu i teraz. I to także są najmilsze chwile.