Wiedeń w rytmie walca Straussa

Trzydniowa wycieczka do Wiednia miała miejsce jakieś dwadzieścia lat temu. Była krótka i zorganizowana przez biuro podróży. I to było jej największym mankamentem, ale lepiej zobaczyć coś nawet za cenę dyskomfortu, niż nie widzieć wcale.  Po tylu latach w pamięci pozostały zaledwie krótkie migawki.

W programie nie zabrakło dwóch najbardziej znanych kompleksów pałacowych; Hofburga i letniej rezydencji Schoenbrunn.

Pałace piękne, okazałe i bogate, zdobione ornamentami, pałace, jakich wiele przedtem i sporo potem widywałam, a z których tak naprawdę mało pozostało w pamięci, no może poza salą lustrzaną Wersalu, czy pałacem w Casercie (południowe Włochy), gdzie kręcono sceny do mojego ukochanego filmu Anioły i Demony.

Z całego kompleksu pałacowego Schoenbrunn najbardziej zapamiętałam zespół parkowy (jesienne barwy liści, równe alejki drzew), palmiarnię z dużą ilością kolorowych motyli i Glorietę, (którą nie wiem czemu wciąż nazywałam Gracjellą). Nie wiem dlaczego Schoenbrunn zwany jest letnią rezydencją Sisi. Z książki Cesarzowa Elżbieta, o której piszę tutaj, wyłania się obraz kobiety wiecznie nieobecnej w Wiedniu. Elżbieta nieznosząca dworskiej etykiety i konieczności pełnienia funkcji reprezentacyjnych, najczęściej przebywała poza Wiedniem; a to w rodzinnym Posenhofen, a to w Ischl, a to w Budapeszcie, czy Godollo.

Z samego budynku pałacowego pamiętam jedynie surowy wystrój komnat mieszkalnych i gabinetu Franciszka Józefa. Pamiętam też ogromne łoże, na którym Maria Teresa (babka Franciszka Józefa) rodziła swoje dzieci, a miała ich szesnaścioro. Chyba wszyscy wyobrażaliśmy sobie, jak między jednym monarszym poleceniem, a drugim wydaje na świat kolejne habsburskie dziecko.  Wiedeń kojarzę także z przejażdżką Ringiem, czyli okalającym miasto okazałym pierścieniem. Tak jak w Paryżu, wyburzono za czasów George Hausmanna wąskie uliczki, tak w Wiedniu za czasów Franciszka Józefa wyburzono ciasną zabudowę stolicy i powstała przestrzenna, reprezentacyjna aleja wokół historycznego centrum. W pamięci utkwił mi położony przy niej piękny Budynek Opery Wiedeńskiej, w którym odbywają się noworoczne koncerty symfoniczne transmitowane na cały świat. Ponoć bilety na udział w koncertach rezerwowane są nawet z rocznym wyprzedzeniem.

Wiedeń kojarzy mi się także z muzyką i Straussem. Co prawda nie potrafię rozróżnić, które walce są ojca, a które syna i nie dam głowy który z nich skomponował Nad pięknym, modrym Dunajem, ale lubię ich słuchać od czasu do czasu. Marzyło mi się wysłuchanie ich właśnie tutaj w stolicy walca. Niestety nie mieliśmy szczęścia. Zawitaliśmy do parku miejskiego, pod pomnik Straussa, gdzie odbywają się koncerty na powietrzu, ale tego dnia koncert miał odbyć się dopiero parę godzin później. Właściwie Wiedeń powinien kojarzyć mi się bardziej z Mozartem. Ale Mozart jest dla mnie nie przypisany do konkretnego miejsca. Jest muzykiem uniwersalnym, a nie austriackim (choć przecież urodzonym w Salsburgu).

Wiedeń to także wizyta w Katedrze Św. Szczepana (zwanej też Katedrą Św. Stefana). Jest jedną z największych gotyckich świątyń europejskich. Mnie od ponad roku kojarzy się jednak wyłącznie z urządzonym w jej wnętrzu koncertem Sary Brighman, w trakcie którego śpiewała z Chrisem Thompsonem, Fernandem Limą oraz Alessandro Safiną. A pełne pasji, energetyczne wykonanie Phanthom of the Opera (Sara and Chris) jest jednym z obrazów, jakie przechowuję pod powiekami. Tutaj fragment koncertu w Katedrze Swoją drogą koncerty w świątyniach mają szczególny urok, zupełnie inny niż koncerty słuchane w pięknych salach filharmonii, opery, teatru, czy sali widowiskowo-sportowej.

Podczas ekspresowej wycieczki po Wiedniu udało nam się także odwiedzić Prater, najstarszy park rozrywki na świecie. 

Znajduje się tam ogromne wesołe miasteczko; z tunelem strachu, trasami gokartowymi, karuzelami, strzelnicami, kasynami gry, katapultami, kolejkami i innymi atrakcjami. Jest tam też ogromny Diabelski Młyn o wysokości ponad 65 metrów, z którego widać całe miasto. Czasami zastanawiam się, czy to nasze pragnienie bycia bliżej gwiazd pcha nas na wszystkie te wieże, dzwonnice, latarnie kościołów, szczyty gór i inne punkty widokowe, z których możemy spojrzeć w dół i poczuć się "wznioślej".

Moja siostra (dla której ta wycieczka była prezentem urodzinowym) bardzo chciała przejechać się kolejką górską. Poradziłam jej, aby zanim wsiądzie zobaczyła, jak wygląda taka przejażdżka. Kiedy obejrzała pędzące w szalonym tempie wagoniki, pędzące poskręcanymi w powietrzu serpentynami szyn i usłyszała wrzeszczących wewnątrz wagoników, wiszących do góry nogami pasażerów zmieniła zdanie. Odważyłyśmy się jedynie na Diabelski Młyn i to wcale nie ten najwyższy.

Jeszcze jednym bardzo ciekawym miejscem był Hunderwasserhaus. Dom zaprojektowany przez tego niemieckiego rzeźbiarza, malarza, architekta jest bardzo oryginalnym połączeniem kolorów, zieleni i nieostrych kształtów. Drzewa i krzewy rosną nie tylko na dachach i tarasach, ale i wyrastają ze ścian domu (teraz nie wydaje się to czymś zaskakującym, ale te dwadzieścia lat wcześniej robiło niesamowite wrażenie). Dom mieni się wieloma odcieniami barw, a ściany mają nieregularne kontury.

Na koniec jedno z milszych doznań; jedyna chwila wolnego czasu poświęcona na wiedeńską kawę w wiedeńskiej kawiarni. 

Wiedeń - pięknie scharakteryzował mój znajomy, jest miastem, które łączy w sobie niemieckie umiłowanie porządku z południowo-europejską fantazją.

Zdjęcia; z internetu oraz dom Hunderwassera z pocztówki 1. Pomnik Straussa, 2. Glorieta, 3. Opera Wiedeńska, 4. Katedra Stefana, 5.Dom Hunderwassera (jego dzieła przywodzą mi i chyba nie tylko mi na myśl dzieła Gaudiego), 6. Wiedeńska kawiarenka (nie dam głowę, czy właśnie w tej Cafe Minoge piłyśmy kawkę po wiedeńsku, ale miała równie piękny wystrój.