Wenus Zwycięska Antonio Canovy

 

Kiedy ilość zaległych wpisów przekroczyła już liczbę, powyżej której należy się pożegnać z nadzieją spełnienia, kiedy większość blogerów będzie zamieszczała wpisy dotyczące nekropolii (i słusznie, sama szalenie lubię je oglądać, a jeszcze bardziej na nich przebywać) przekornie pomyślałam, żeby sprawdzić, kto urodził się 1 listopada.   Otóż całkiem sporo znanych ludzi, a między nimi w 1757 roku (równo 266 lat temu) przyszedł na świat w małej miejscowości w regionie Wenecji Euganejskiej Possagno Antonio Canova. Choć był też architektem i malarzem świat zapamiętał go jako najwybitniejszego rzeźbiarza XVIII wieku. Po Michale Aniele w wieku XVI i Gian Lorenzo Berninim w wieku XVII nastał czas Canovy. 

W zeszłym roku miałam przyjemność oglądać w Galerii Borghese Wenus Zwycięską, do której to rzeźby pozowała Paulina Bonaparte Borghese. Widziałam ją po raz kolejny, ale miałam wrażenie, jakbym ujrzała ją po raz pierwszy. Zapewne dlatego, iż wcześniejsze wizyty w Galerii skupiały się na rzeźbach Berniniego. Chłonęłam je wówczas tak zachłannie, że mam wrażenie, iż na nic innego nie było już miejsca w sercu i pamięci. Tym razem, kiedy pobyt w Galerii był kolejnym a zatem Berniniowskie sola, duety i tercety już okrzepłe w zwojach pamięci pozwoliły na delektowanie się także innymi dziełami sztuki. Wtedy dojrzałam ją - idealną kobietę - boginię. 

Rzeźba powstała na zamówienie małżonka Pauliny Camillo Borghese. Cóż to była za wspaniałe połączenie rodów; starego, szlacheckiego włoskiego rodu, z którego wywodził się papież Paweł V i znani kardynałowie - mecenasi sztuki z rodem Bonaparte może nie tak starym, ale też szlacheckim, a co ważniejsze już cesarskim. Małżeństwo zostało zaaranżowane z powodów politycznych i nie było szczęśliwym, do czego w dużej mierze przyczyniła się Paulina, osoba dość swobodnych obyczajów.

Wenus Zwycięska przedstawia częściowo nagą boginię w pozycji półleżącej. Opiera się ona na stercie marmurowych poduszek. Bogini jest piękna, jak to bogini, ma klasyczne rysy twarzy i klasyczną fryzurę, w ręku trzyma jabłko (atrybut bogini miłości uzyskany od trojańskiego królewicza Parysa). Ciało Bogini jest wyidealizowane i zmysłowe, a rzeźba pięknie wypolerowana.

Zarówno rzeźba, jak i modelka wzbudziły mnóstwo kontrowersji (rzeźba z powodu przedstawienia aktu znanej osoby, siostry cesarza, modelka z powodu rozwiązłego życia, licznych romansów i sposobu zachowania).

Jednak to nie bogini przyciągnęła  moją uwagę, a materac, na którym opierało się jej boskie ciało. Materac ten bowiem sprawiał tak realistyczne wrażenie miękkiej materii, uginającej się pod kobiecym ciałem, że kilkakrotnie podchodziłam bliżej, aby upewnić się, czy to rzeczywiście jest marmur, czy może cała kompozycja została posadowiona w jakiś niewytłumaczalny sposób na miękkiej materii. To wydawało się wręcz niemożliwe, aby coś o strukturze tak twardej i zwartej, jak karraryjski marmur mogło sprawiać wrażenie czegoś tak delikatnego i miękkiego, jak delikatny i miękki materiał. Dodatkowo sprawiał on wrażenie pokrytego połyskującą materią w rodzaju satyny. 

Nie mogłam oderwać odeń wzroku. I dziś po paru miesiącach, jakie upłynęły od odwiedzin kiedy sięgam pamięcią do tamtego dnia to nie widzę twarzy bogini, jej piersi, wystudiowanej pozycji dłoni, trzymanego w ręku jabłka, czy starannie ułożonych włosów, zarysu bioder, ułożenia nóg, a widzę połyskujący blaskiem uginający się pod leżącą nań postacią kobiety materac. 

Jako ciekawostkę dodam, że łoże, na którym umiejscowiono marmurową rzeźbą wykonane zostało z drewna imitującego marmur, a ciało bogini dla uzyskania właściwej karnacji zostało pokryte warstwą płynnego wosku. Rzeźbę można oglądać ze wszystkich stron podziwiając kobiece wdzięki, czy jak ja urodę materii, na której te wdzięki zostały zaprezentowane. 

To zdjęcie ze strony. Pozostałe zdjęcia mojego autorstwa :)

W dniu zadumy nad tymi, którzy odeszli nie zapominajmy i o tych, którzy uczynili nasze życie piękniejszym dostarczając mu takich ekstatycznych wręcz przeżyć.